Het plan

Hoe begint zoiets? Je weet dat je graag reist, je weet dat je graag veel wil zien en gedaan hebben. En plots lijkt er zich een situatie te vormen die je toelaat om het te proberen. Een sabbatjaar, een wereldreis, jezelf ontdekken of hoe je het ook wil noemen. En dan beslis je om het te doen. Dromen worden herleid tot haalbare ideeën. En ideeën worden langzaamaan gedistilleerd tot concrete plannen. Dit is ons plan.

Fietsen in het Verenigd Koninkrijk

Zondag 17 juli 2016 trekken we de deur achter ons dicht en springen we op onze fietsen. Het eerste deel van ons avontuur wordt sportief en gaat richting Engeland. Van onze dorpel rollen we naar Duinkerke (we hopen zo weinig mogelijk te moeten trappen) waar we de ferry nemen naar Dover. Daar begint de echte reis en banen we ons een weg door Engeland (en Wales!). Al zigzaggend nemen we zo veel mogelijk natuurgebieden en nationale parken mee totdat we de grens met Schotland oversteken.

Onze benen (die tegen dan ongetwijfeld Herculeaanse vormen zullen aannemen) drijven daarna onze stalen rossen doorheen de Schotse low- en highlands, tot het meest noord-oostelijke punt van Groot-Britannië: John o’ Groats. Na een korte rustpauze aan de iconische wegwijzers rijden we westwaarts tot we opnieuw een ferry kunnen kapen (of, om onze Somalische collega’s het monopolie te gunnen, gewoon gebruiken) die ons naar het eiland Éire brengt.

Na een circumnavigatie van het smaragden eiland (alhoewel, om te circumnavigeren hebben we eigenlijk een boot nodig - wij houden het bij fietsen) kapen we nog een laatste keer een ferry om huiswaarts te keren. Ergens midden oktober rollen we dan onze oprit op en hebben we enkele dagen de tijd om eindelijk nog eens een douche te nemen en wat vers ondergoed aan te trekken.

Rondtrekken in Peru en Bolivië

Op 17 oktober 2016 begeven we ons naar de luchthaven (deze keer zonder fiets) en vliegen we naar Lima, Peru. We volgen ons kompas noordwaarts naar Huaraz waar we onze (ondertussen nog steeds gespierde) beentjes los gooien op enkele meerdaagse trektochten, zoals de Santa Cruz trek. Daarna gaat de reis verder tot aan Trujillo voor een bezoek aan Chan Chan - de ruïnes van de grootste pre-Colombiaanse stad in Zuid-Amerika (die vooral géén inspiratie geweest zijn voor de mannen van Buena Vista Social club wanneer ze dit pareltje schreven).

Vervolgens keren we onze metaforische kar en reizen we terug (over Lima) naar Cusco - de hoofdstad van het lang vervlogen Inca-rijk. Daar staat - natuurlijk - een trip naar Machu Picchu op het programma, maar niet via de iets té drukke Camino Inca. Wij gaan de avontuurlijke toer op en begeven ons al fietsend, raftend en zip-linend naar het buitenverblijf van één van de Inca-leiders. Terwijl we in Cusco rondhangen, dagen we onszelf ook nog eens fysiek (en linguïstisch!) uit door een vijfdaagse trek te ondernemen naar Choquequirao.

Daarna geven we even toe aan het kind in ons met een bezoek aan het Titicaca meer ^(tiehie) dat ons begeleidt terwijl we de grens oversteken naar Bolivië. In dit door de Andes bezette land brengen we een bezoek aan de zoutvlaktes van Uyuni, gaan we even nakijken of UNESCO wel te vertrouwen is als ze het over Tiwanaku hebben en laten we onze innerlijke Kipling los tijdens een meerdaagse jungle-trek (ook hier gaan we even onderzoeksjournalist spelen om te zien of de uitspraken van de heer General Levy wel degelijk kloppen - is die jungle wel zo groot als hij beweert?).

Uiteindelijk begeven we ons weer naar Peru waar we in sneltreinvaart nog enkele items van onze bucket list schrappen (onder andere de Nazca lijnen en de Colca canyon). Ondertussen zullen we ons ongetwijfeld al aan het beklagen zijn dat we niet meer tijd hebben, want willen of niet - we moeten terug naar Lima om een vlucht terug naar ons Belgenlandje te nemen. Net op tijd terug voor de feestdagen en andermaal een verse onderbroek.

Nieuw-Zeeland en Australië ontdekken

We geven onze magen even de tijd om alle feestmaaltijden (en bakken Belgische frieten) te verwerken voor we, in de tweede week van januari 2017, opnieuw het vliegtuig opspringen richting Christchurch, Nieuw-Zeeland. Terwijl we de strijd aangaan met onze jetlag gaan we daar op zoek naar een auto (ofte stalen ros) om ons dit stukje van de wereld rond te brengen (persoonlijk zou ik graag een iconische astrovan vinden om hem dan de toepasselijke naam Fidel Astro te geven, maar elke auto die groot genoeg is om ons te slaap te leggen zal voldoende zijn).

Met de eigendomspapieren van Fidel (we zullen hem graag zien, ongeacht welk merk hij is) in de hand rijden we de oostkust van het zuidelijke eiland af. Met de nodige tussenstops om de kiwi-cultuur en -natuur te absorberen begeven we ons naar Bluff - de meest zuidelijke stad van (mainland) Nieuw-Zeeland. Daar gebruiken we onze ferry-ervaring van enkele maanden terug om Stewart Island even aan te doen.

Eenmaal terug op het vaste(ei)land rijden we via Te Anau en Queenstown naar de westkust van het zuidereiland. De reis naar het noorden zal gekenmerkt worden door meerdere wandelreposes in de diverse nationale parken van Nieuw-Zeeland. Uiteindelijk proberen we aan te komen in Nelson (het noorden van het zuidereiland) om nogmaals onze ooglap boven te halen en een ferry te commanderen om ons naar het noordereiland te brengen. Ondertussen hebben we (trouwens) al 6 van de 9 Great Walks afgewerkt!

Het (iets kleinere) noordereiland doorkruisen we ook met behulp van Fie'ke terwijl we de Great Walks afwerken en ook zeker het Rotoruameer (en de geothermische speeltuin in Waiotapu), het Taupomeer en het Waipouabos ontdekken. Ondertussen zal het al april zijn en keren we terug naar Auckland waar we afscheid nemen van onze Fidel om daarna kennis te maken met Viktor het vliegtuig die ons linea recta naar Cairns, Australië zal brengen.

In Cairns nemen we enkele dagen de tijd om het Great Barrier Reef (of wat er nog van over schiet) te beleven - voor het volledig weggebleekt is. Daarna gaat het naar de echte Australian outback: Alice Springs in het hartje van Aussie-country. We passeren even langs Uluru (of Ayers Rock, we zijn er nog niet helemaal uit) voor we een roadtrip starten die ons eerst naar het noorden (Darwin) brengt om daarna de noordwestelijke kust van Australië af te rijden (via Broome) tot we in Perth uitkomen.

Hopelijk kan de Australische natuur (en cultuur - Aussie barbies incoming) ons tot op het laatste moment voldoende afleiden, want eind mei 2017 zal ons avontuur er op zitten en keren we terug naar het land van de Bello Gallico.

PS: in de komende weken komen er nog enkele blogposts aan met de detailplanning van de verschillende delen van de reis.

PPS: tijdens het schrijven van deze blogpost ben ik terecht gekomen in een YouTube-spiraal die me ergens tussen Cubaanse son en Britse jungle heeft gedeponeerd - ik ben momenteel danig in de war...