All our favorite colors

Twee blogposts in minder dan een week tijd? Is dit het einde der tijden?

Nee hoor, we hadden gewoon iets te veel te vertellen in de vorige, dus hebben we een logische knip gemaakt net voor we Arizona binnen reden. En om binnen een week niet met hetzelfde probleem te zitten, komt het goed uit dat we nu even de tijd nemen om je over onze avonturen in de Grand Canyon state te vertellen.

Zondag 23 april - Red Rock Country

Zondag werden we wakker op een parking naast Highway 179. De dag voordien hadden we van Joshua Tree National Park tot hier gereden. Normaal gezien zouden we ergens in of rond Phoenix slapen, maar we liepen heel wat vertraging (en frustratie) op door het verkeer rond en in de stad. Remember: de snelwegen gaan hier meestal dwars door de steden, niet eromheen. Daarom reden we dus al wat verder om te slapen met het bijkomend voordeel dat we heel vroeg konden beginnen aan een paar wandelingen in het gebied ten oosten van Red Rock State Park, net ten zuiden van Sedona.

We waren echter nog niet gewend aan de hoeveelheid locals (aangevuld met redelijk wat toeristen) die in het weekend erop uit trekken om te gaan wandelen, fietsen of klimmen in de state parks. De eerste twee parkeerplaatsen die we passeerden stonden dus al bomvol. Gelukkig vonden we nog een plaatsje op een derde en we begonnen aan onze eerste wandeling, richting Bell Rock en de nabijgelegen, iets kleinere Baby Bell Rock.

De naam van het park en de regio is redelijk vanzelfsprekend. Onder een stralende zon (en een pak boven de π/6 radialen¹ Celsius) stapten we door het rode landschap en genoten we van het zicht op de rotsformaties. Het was niet duidelijk tijdens het plannen, maar er loopt een wirwar van trails doorheen het hele park, waardoor we onze meerdere, kleine wandelingen eigenlijk konden omvormen tot één kanjer van iets meer dan 22000 ellen² en 2,5 kemmelbergen³.

De wandeling bracht ons naar Cathedral Rock en ging eromheen. Aan de achterkant sloegen we linksaf op de Hiline Trail, een double black diamond MTB route. Voor de leken: één black diamond is al redelijk pittig, bij twee is er veel kans om een paar tanden kwijt te raken.

We kwamen een paar MTB'ers tegen die de moeilijkste afdalingen gelukkig te voet aflegden. Voor ons was het lastigste aan de trail dat het wat bergop ging (en dat het warm was!). Maar bovenaan werden we natuurlijk beloond met uitzicht op de streek waar we even voordien door aan het stappen waren.

We stopten nog even in Sedona om een verfrissend drankje en reden daarna verder naar Flagstaff. Daar hadden we namelijk een slaapplaats aangeboden gekregen van een uitgeweken Meulebekenaar. Lien kent Bert van het vroegere jeugdhuis in Meulebeke en via de moderne communicatietechnologie (lees: Facebook Messenger) was een ontmoeting al snel geregeld.

We werden door Bert en Kristen heel warm onthaald wat heel welgekomen was, aangezien Flagstaff op 1053 Wesleys hoogte ligt en de temperatuur er een pak lager lag dan in Red Rock Country.

Nadat we de geur van een drie nachten wildkamperen hadden weggedoucht, brachten we de rest van de avond door met veel gebabbel en hier en daar een biertje (ik vind niet meteen een goeie eenheid om het exacte aantal weer te geven).

Maandag 24 en dinsdag 25 april - Plannen, bloggen en meer

Maandag en dinsdag brachten we vanalles en nog wat in orde. Er werd een beetje verder gepland, ik probeerde de blog te schrijven (wat met een beetje vertraging gebeurde, aangezien het toetsenbord van de laptop wat kuren had), we wasten onze kleren en beddengoed nog eens én de Terrymobiel werd ook naar de garage gebracht om het check engine lichtje hopelijk permanent te doven.

Maandagavond kreeg Kristen plots veel zin om wat echte homemade, American chocolate chip cookies te bakken en per abuis maakte ze drie keer meer deeg dan wat het recept voorstelde. Ik gok dat het iets te maken had met een mix van metric en imperial eieren. De koekjes zelf waren wel de beste die we ooit gegeten hebben, dus wij klaagden alleszins niet over het aantal!

Dinsdag kon ik (na een bezoekje aan de Walmart om een toetsenbord) dan de blog afwerken en kort na de middag konden we de auto oppikken. De oorzaak van het probleem was blijkbaar een klein lek aan de benzinedop, dus na het installeren van een nieuwe dop was alles opnieuw in orde.

Aangezien we ondertussen al bijna vier maanden van huis zijn (en nog drie maanden te gaan hebben), was het dringend tijd om mijn haar nog eens onder handen te nemen. Na dat titanenwerkje moesten we jammer genoeg afscheid nemen van onze gastheer- en vrouw. Bert en Kristen: ongelooflijk bedankt voor de gastvrijheid en hopelijk tot nog eens, in de States of in ons Belgenlandje!

We reden nog een goed anderhalf uur tot net voor de zuidelijke ingang van het Grand Canyon National Park. Daar zochten we langs een forestry een plaatsje uit om te parkeren en te slapen, zodat we 's ochtends zo vroeg mogelijk het park binnen konden.

Woensdag 26 april - Grand Canyon National Park: Bright Angel Trail

Gelukkig was het hier - tijdens de week - nog iets kalmer dan in Red Rock Country. Er was nog meer dan voldoende plaats op de parkings en we werden bijna onmiddellijk getrakteerd op een ontmoeting met een paar elk of wapitis. In het trio hert, wapiti en eland de middenklasse qua grootte (de herten zijn het kleinst, de elanden kom je liever niet tegen in het donker. Of in het licht. Of in een meter sneeuw).

Van het bezoekerscentrum stapten we een paar kilometer westwaarts langs de rim trail - een pad van 21 kilometer lang dat langs een (klein deel) van de zuidelijke rand van de Grand Canyon loopt. Het duurde eerlijk gezegd even om de grootte van het hele ding (de canyon, dus) op te nemen. We hadden beide een beeld in ons hoofd, maar dat bleek - op zijn minst gezegd - helemaal niet te tippen aan de realiteit.

Het ding is (gemiddeld) een mijl diep, 18 mijl breed en bijna 300 mijl⁴ lang. En in geologische termen is het ook nog een jonkie, maar 6 miljoen jaar oud. Dino's hebben dus nooit de moeite moeten doen om bruggen uit te vinden om over te kunnen steken⁵!

Na onze opwarmer langs de rand, begonnen we aan een afdaling in de canyon zelf via de Bright Angel trail. De meeste dagstappers hielden het voor bekeken bij de eerste rustpost na anderhalve mijl, maar wij stapten nog eens zo ver (en nog een heel pak naar beneden) tot aan de drie mijl reststop.

We hadden heel graag helemaal afgedaald tot aan de rivier en een nachtje in de canyon geslapen, maar daar heb je jammer genoeg een permit voor nodig. Die zijn wekenlang (soms zelfs maandenlang) op voorhand uitverkocht, alhoewel er dagelijks om 11:00 uur nog wat te koop zijn in het bezoekerscentrum. Jammer genoeg was het bezoekerscentrum net vandaag en morgen gesloten, dus geen overnighter voor ons. :(

De rest van de namiddag hadden we dus tijd om soms te voet, soms met de shuttlebussen de westkant van het park te verkennen. En zo hadden we het geluk om bij één van de uitzichtpunten een Californische condor te zien zitten (jammer genoeg hadden we onze telelens niet bij ons). Een park ranger die de vogels aan het volgen was, wist ons een paar interessante weetjes te vertellen. De rode vlek op de buik van de vogel is zijn krop, dus het beest (het was nummer 123) had blijkbaar net goed gegeten. Samen met zijn of haar partner (nummer 269) hadden ze ergens in de buurt een nest en waren ze een jong aan het opvoeden.

Dat was zowat het enige goede nieuws. In de jaren '80 was de Californische condor in het wild volledig uitgestorven. Ondertussen zijn er via een kweekprogramma met wat dieren in gevangenschap opnieuw 200 exemplaren in het wild. Van die 200 leven er ongeveer 120 in en rond de Grand Canyon. Leefden, moet ik eigenlijk zeggen, want in de afgelopen paar weken waren er een twintigtal gestorven door de vogelgriep. 10% van de volledige populatie, dus.

Omdat het ondertussen al tegen de avond was, beslisten we om ons te gaan installeren op de camping en de zonsondergang te houden voor de dag nadien. Zo hadden we nog net voldoende tijd en daglicht om een lekker potje spaghetti te koken. Welgekomen krachtvoer na een intensieve dag!

Donderdag 27 april - Grand Canyon: South Kaibab Trail en Desert View Watchtower

De dag nadien namen we de shuttlebus richting het oosten, tot aan de South Kaibab Trailhead. Ook hier stapten we de canyon in. De volledige trail gaat in 10 kilometer zo'n 1500 meter omlaag tot aan de Coloradorivier, maar wij gingen maar tot aan Skeleton Point, ongeveer in de helft.

Hoe komt het nu precies dat die Grand Canyon zo grand is? Wel, dat zal ik als professionele niet-geoloog (en amateur-tiramisu-genieter) even proberen uit te leggen. De buitenste schil van onze aardbol is een beetje zoals een tiramisu: verschillende laagjes horizontaal op elkaar. Die laagjes komen er door verschillende processen: een moeras dat uitdroogt, een bos dat afsterft, magma dat van dieper naar boven gestuwd wordt. Die mooie, horizontale structuur wordt echter meestal vervormd door tectonische activiteit: als twee stukken tiramisu tegen elkaar geduwd worden, gaan de laagjes onder, boven of door elkaar - tot ze soms zelfs verticaal komen te liggen.

Meestal is de scheiding tussen twee zulke (verticale) laagjes de ideale plek voor wat water om zich eventjes (een paar miljoen jaar) als schuurpapier te gedragen. Et voila: een enkele, diepe canyon zoals we er eentje in Mexico gezien hebben. Hier in Arizona is er echter een gigantische brok tiramisu volledig intact omhoog gestuwd: het Colorado plateau, met alle horizontale laagjes nog redelijk intact. Daar heeft de Colorado rivier op zijn gemakjes de meest centrale canyon in uitgekerfd, maar het (regen)water dat van bovenop het plateau naar de rivier stroomt via meedere kleine zijriviertjes heeft ook af en toe een brokje tiramisu meegesleept naar beneden. Zo krijg je de brede canyon die we nu hebben, waar de horizontale laagjes nog perfect zichtbaar zijn en de vele zijravijnen de hele canyon veel breder gemaakt hebben dan wat de Colorado alleen zou kunnen.

Waarschijnlijk heel onduidelijk, zeker grotendeels verkeerd, maar zo heb ik het begrepen. En los van de uitleg: 't is mooi!

In de namiddag reden we verder naar de oostelijke uitgang van het park. We stopten nog bij enkele uitzichtpunten en net voor het einde bleven we bij de Desert View Watchtower nog wat wachten om de zonsondergang te kunnen zien.

Vrijdag 28 april - Naar Page

Vrijdag reden we van het Grand Canyon National Park tot in Page, met onderweg (en rond Page zelf) nog enkele stops.

Dinosaur tracks

Een paar kilometer van de hoofdweg stond er een redelijk verdacht uitziend bord dat het had over dinosaur tracks. Gelukkig had Bert ons hier over verteld en ons zelf aangeraden om het te gaan bekijken. Waar nu een droge woestijn is, moet er meer dan 165 miljoen jaar geleden een moerasachtig gebied geweest zijn. En in dat moeras zijn er af en toe dinosaurussen en andere beesten op wandel geweest. En voor sommigen was die wandeling te veel en zijn ze er zelf gestorven.

En net zoals een tiramisu die te lang in de koelkast blijft staan, is die moerasachtige grond ondertussen versteend en blijven er nog pootafdrukken en fossielen achter.

De afdrukken en fossielen liggen op land van de Navajostam, dus er wordt verwacht dat je op zijn minst een fooi geeft en liefst nog een plaatselijke gids meeneemt om wat uitleg te geven. Wij namen een gids mee, maar veel interessante zaken wist hij niet te vertellen. En toen hij begon over de begraafplaats van Jezus waar ze reptielen-DNA gevonden hebben en ervan overtuigd was dat er een drakenfossiel te zien was (voor de kenners: het was een draak van de derde generatie, die konden blijkbaar vuurspuwen en leefden het liefst dicht bij een vulkaan), haakten we volledig af en hielden we het bij wat vriendelijk lachen en ja-knikken.

Mijn dinosaurusmaniaperiode⁶ (van toen ik zo'n zes jaar oud was tot op de dag van vandaag) hielp gelukkig om wat gaten in zijn uitleg op te vullen. We zagen de afdrukken van verschillende raptor-soorten, een Tyrannosaurus Rex, een spinosaurus, een brachiosaurus en nog wat oudere, kleinere beestjes: amonieten, een voorloper van het huidige zeepaardje en een paar schelpdiertjes. Op het moment zelf was het soms duidelijker te zien dan op de foto's, maar ik wil jullie het plezier niet ontnemen van alles zelf te ontdekken!

Horseshoe Bend

Net voor we Page bereikten, stopten we nog bij Horseshoe Bend. Een meander van de Coloradorivier waar het landschap nog stevig genoeg is om maar één canyon te hebben. We merkten al snel dat we ons ondertussen op het klassieke toeristenparcours aan het begeven waren: geen gebrek aan Instagram-modellen en mensen die intelligente vragen stelden ("So is this the Colorado river we're looking at?" 🤦‍♂️).

Nadat we onze eigen Instragrampics gemaakt hadden bij de rivier (ik denk dat het de Colorado was?), gingen we dus snel verder.

Lake Powell en Glen Canyon Dam

We gingen lunchen aan de oevers van Lake Powell, een kunstmatig meer dat ontstaan is door de bouw van de Glen Canyon dam.

Lower Antelope Canyon

In de late namiddag hadden we een tour geboekt om op stap te gaan door de Lower Antelope Canyon. Achteraf gezien hebben we enkele prachtige foto's (je zal ze ongetwijfeld herkennen als een paar standaardscreensavers en -bureaubladachtergronden), maar de ervaring zelf was jammer genoeg niet de leukste.

We waren in totaal met een zestigtal mensen en we werden opgedeeld in vijf groepen. Daarna gingen al die groepen, na elkaar, de canyon in. Die was gemiddeld anderhalve meter breed, dus het werd daar heel snel, heel druk. En natuurlijk wou iedereen zo veel mogelijk foto's nemen, waardoor de mensenmassa ook maar moeilijk vooruit ging. Als onze glimlachen er dus niet heel gemeend uitzien: now you know why.

Onze gids deed ook absoluut geen moeite om interessante dingen te vertellen over de canyon zelf. Hij was vooral bezig om ons de leukste plekjes te tonen om foto's te nemen. Hij toonde iedereen zelfs de beste instellingen om met je iPhone de mooiste kleuren te krijgen. Met andere woorden: de heel oranjerode foto's die je ziet op het internet zijn absoluut niet wat je in het echt ziet. Wat jammer is, aangezien het in het echt al mooi genoeg is zonder een kleurenfilter.

Hoe dit type canyon onstaat, heb ik half en half kunnen afluisteren van de gids van de groep voor ons (aangezien er toch maximum vijf meter tussen de groepen was). Op deze plek is er in de tiramisu een heel dun, heel poreus laagje zandsteen gevormd. Die laag is verticaal komen te liggen en door zeldzame maar hevige regenbuien is deze laag vrijwel onmiddellijk uitgekerfd. Ook vandaag zijn er jaarlijks bij hevige regen nog flash floods, waar het water met hoge snelheid en dus veel druk door de canyon geperst wordt. Op die manier krijg je de heel bekende rondingen en curves die typerend zijn voor dit type canyon.

Al bij al hebben we dus zeer gemengde gevoelens bij dit bezoek. De canyon zelf is prachtig en zeker de moeite waard, maar de hoge prijs, de kans op een (zeer) slechte gids en het aantal personen dat in één keer door de canyon gaat, waren een beetje een afknapper.

Zaterdag 29 april - Monument Valley en Valley of the Gods

Gisteren verlieten we Page en reden we richting Utah, de vijfde staat van onze roadtrip. Onderweg passeerden we nog Monument Valley, een vallei op Navajogebied met enkele prachtige rotsformaties. We zijn de vallei zelf niet binnengereden, aangezien het blijkbaar beter is dat je een SUV of 4x4 hebt (en je moet nog eens apart inkom betalen omdat het geen nationaal park is en dus niet in onze America The Beautiful pas zit).

De mooiste en meest bekende formaties kan je echter perfect zien vanop de snelweg die er langs loopt. Waarschijnlijk heeft iedereen ze al eens gezien, aangezien dit de locatie was waar Forrest Gump besliste om te stoppen met lopen en terug naar huis te gaan.

Iets verder gingen we weg van de hoofdweg en sloegen we af op een onverharde weg die ons door Valley of the Gods zou brengen. Een heel gelijkaardig concept: een vallei met rotsformaties die namen gekregen hebben als Lady in the bathtub, Santa Claus and Rudolf, Seven Sails, Castle Rock en Battleship Rock.

De meeste hebben we gezien, maar over de Battleship Rock zijn Lien en ik het nog steeds niet eens. See for yourselves!

Voor we aankwamen in Blanding, waar we een verblijf geboekt hadden, stopten we nog even aan een muur vol met petroglyphs - rotstekeningen die tussen 300 en 3000 jaar oud zijn. We passeerden ook nog aan Twin Rock, die je ongetwijfeld herkent op de foto.

Zondag 30 april - Rustdag in Blanding

En dat was het zowat tot nu toe. Gisterenavond zijn we hier nog iets gaan eten in een echte Americana joint: een combinatie van een tankstation, buurtwinkel, restaurant en bowlingzaal en vandaag hebben we heel wat werk verzet. Deze post, twee (!) filmpjes afgewerkt én de planning opnieuw verder uitgewerkt.

Ondertussen zijn er grote stukken van de parken in het westen afgesloten door de smeltende sneeuw. Sommige zullen zelfs dit (zomer)seizoen niet meer open gaan omdat de wegen te veel beschadigd zijn. We zullen dus nog moeten zien als terugkeren richting Californië nog de moeite zal zijn. Maar dat zijn zorgen voor morgen!

Overzichtskaartje