Sandstorm

Opnieuw een weekje voorbij, opnieuw een blogpost - de tijd gaat snel als de planning goed gevuld is!

Maandag 1 mei - Canyonlands: The Needles

Na een rustdag die er eigenlijk geen was (foto's selecteren, bewerken en uploaden, een blog schrijven, een planning uitwerken én twee filmpjes maken is hard werken!), reden we maandag verder noordwaarts richting het zuidelijke deel van de Canyonlands.

Onderweg reden we al door prachtige landschappen, met torenhoge muren langs de weg, maar in het park zelf konden we nog wat intiemer kennismaken met de millennia-oude rotsformaties tijdens een wandeling die vertrok aan de voet van Elephant Hill.

De wandeling ging op en neer door verschillende kleine ravijntjes tot we uitkwamen op een uitzichtpunt op twee valleien. De needleformaties waren overal om ons heen te zien: torens van gelaagde steen die varieerden van een hond hoog tot meerdere olifanten hoog.

Wat trouwens ook een constante is sinds we in Utah zijn, is dat er aan de horizon altijd wel een paar besneeuwde bergtoppen te zien zijn. Het doet een beetje raar als je in de blakende zon aan het zweten bent.

Iets verder in het park maakten we nog een kortere wandeling langs de pothole trail. Hier konden we de beginfase zien van één van de manieren waarop de rotsen geërodeerd worden. Een kleine inkeping in de rotsen vangt een paar regendruppels op die het putje op een geologische tijdsschaal groter en groter maken. De combinatie van afgeschuurd zand en water maakt dat deze potholes een soort mini-oases vormen waar planten in kunnen groeien.

Een laatste wandeling bracht ons naar één van de weinige waterbronnen in de omgeving. In het verleden was dit ook al een uitstekende plek voor mens en dier: overhangende rotsen werden gebruikt door inheemse volkeren en na hen cowboys om er te rusten terwijl hun vee aan het grazen was.

Op de terugweg richting Moab zagen we hetzelfde landschap nog eens van de andere kant. Het was - bijna niet te geloven - nog indrukwekkender dan op de heenrit.

Na een licht avondmaal gingen we snel slapen, aangezien we de dag nadien nog eens met een wekker moesten opstaan.

Dinsdag 2 mei - Arches National Park

We gingen namelijk Arches National Park bezoeken. En dat park is razend populair bij zowel toeristen als locals. Zo populair zelfs, dat je sinds dit jaar verplicht bent om een tijdsslot te reserveren om het park in te kunnen. De reservatie is op zich gratis (behalve wat behandelingskosten), maar zou het bezoekersaantal in het park binnen de perken moeten houden en vooral meer voorspelbaar maken.

Wij hadden echter beslist om het hele systeem te omzeilen, aangezien de tijdsslots pas vanaf 7 uur 's ochtends (tot vier uur in de namiddag) verplicht waren. Iets voor 7 uur reden we dus het (relatief) rustige park in en maakten we bij The Windows kennis met de namesake van het park: natuurlijke bogen in de rotsformaties.

The Windows waren nog relatief 'gewone' bogen: de onderste lagen waren door weer en wind verweerd en bovenop bleef een steviger stuk rots liggen. Iets verder zagen we echter de double arch. Dit bogenkoppel (dat één uiteinde deelt) is een zogenaamde pothole arch. En dit is wat zo'n pothole uiteindelijk kan worden, in de juiste omstandigheden. Het gat wordt dieper en dieper gemaakt door water en wind tot er een zijkant instort en een eerste boog ontstaat. Niet veel later (in geologische termen dan - daar kijken we niet op een miljoen jaartjes meer of minder) wordt ook een tweede zijkant van het gat uitgeblazen, waardoor je deze dubbele boog krijgt.

Na onze ochtendwandeling reden we naar het einde van het park, waar we de Devil's Garden instapten voor een lange wandeling die ons langs meerdere bogen zou brengen. Het eerste deel van de wandeling werd nog druk bewandeld door veel mensen, maar de meesten gingen maar tot aan de Landscape Arch: een gigantische boog waar je vroeger nog onderdoor kon wandelen. Tot er in 1991 een paar steentjes begonnen te vallen terwijl mensen onder de boog aan het poseren waren voor hun polaroidfoto's. Iedereen kon gelukkig op tijd weg raken, maar op het einde lag er een paar ton steen extra onder de boog en sindsdien is het pad gesloten. Voor de geïnteresseerden: er is zelfs videomateriaal van!

Het wandelpad (of toch, wat er voor moest doorgaan - de naam primitive trail was heel toepasselijk) bracht ons nog naar de Double O arch: een set van bogen die op elkaar gestapeld zijn.

Daarna lieten we echt alle andere wandelaars achter en stapten we de lus van de primitive trail rond. Met nog een tussenstop bij de Private Arch, die we heel toepasselijk helemaal voor ons alleen hadden.

Langs het tweede deel van de wandeling zagen we een pak minder bogen (alleen de Private Arch), maar het landschap begon wel interessanter te worden dan wat we in de rest van het park gezien hadden. Zeker als we vergeleken met wat we de dag voordien gezien hadden, was onze eerste indruk van Arches National Park een beetje meh.

Datzelfde gevoel hadden we ook terwijl we op een andere plek in het park stapten naar de Delicate Arch. De wandeling zelf liet wat te wensen over, maar de boog zelf maakte gelukkig veel goed. Verreweg de meest beroemde boog (toch als je even in Utah rondrijdt, want deze is op alle nummerplaten te zien) van het park, aangezien deze helemaal alleen lijkt te staan.

Het was even aanschuiven om wat foto's te kunnen maken, aangezien we hier al een smaakje kregen van het park in het hoogseizoen: véél mensen, waarvan een te groot deel instafluencergrams¹ die de nieuwste donsjas wilden modeleren in de verzengende hitte.

Daarna stopten we nog even bij de Balanced Rock, wiens naam ik niet echt hoef uit te leggen, voor we nog even heen en weer stapten over de Park Avenue: een wandelpad dat tussen twee verticale wanden gaat langs rotsformaties die opnieuw creatief benoemd werden (Cleopatra's Rock, The Organ en Sausage Rock is maar een kleine selectie).

Zo hadden we op een goeie 10 uur tijd het grootste deel van het park wel gezien. En we bleven bij onze eerste indruk: de bogen zijn zeker indrukwekkend (en in grote aantallen aanwezig), maar de rest van de omgeving liet ons wat op onze honger zitten. Toch zeker in vergelijking met wat we tot dan gezien hadden.

Woensdag 3 mei - Canyonlands: Island in the sky

's Anderendaags reden we opnieuw de Canyonlands in, maar deze keer via de noordelijke ingang van het park. We startten de dag met een korte wandeling richting de Mesa Arch - een boog die misschien niet zo indrukwekkend is als de exemplaren in Arches, maar het uitzicht op de omgeving erachter was van een andere categorie.

En dat gevoel bleef hangen terwijl we de rest van het park verkenden. Tijdens onze wandeling naar Aztec Butte moest onze nek overuren draaien, aangezien we continu rondom ons wilden kijken. Gelukkig kregen onze nekspieren even respijt toen we konden focussen op wat opslagplekken die door Puebloans (zo worden de inheemse mensen van dit gebied genoemd) gebouwd werden, in de koelte van een overhangende rots.

Onderweg stapten we ook nog even over Whale Rock, voor we verder stapten naar een uitzichtpunt op Upheaval Dome, waar we een late lunch nuttigden.

Daarna restte er ons enkel nog een uitzichtpunt op de rivier Green (die uiteindelijk uitmondt in de Colorado) en een korte wandeling langs een canyonrand, met prachtige zichten op het zuidelijke deel van de Canyonlands.

Wij vonden alleszins de Canyonlands leuker en imposanter dan Arches, maar we gaan dat niet te luid verkondigen. Voor je het weet heb je hier ook een reservatie nodig om het park binnen te mogen!

In de late namiddag vertrokken we en reden we nog een kleine drie uur richting het westen. Onderweg moesten we nog een paar keer door een zandmuur heen, maar we kwamen gelukkig ongedeerd aan op de camping van Goblin Valley State Park.

Daar waren we 's avonds op het gemak wat spaghetti aan het klaarmaken, toen een forse windvlaag ons fornuis (inclusief kokend water en champignons) omver blies en een kilootje of twee zand deponeerde in de potten en de Terrymobiel. Voor we gingen slapen, moesten we dus nog even alles uitschudden en zo goed mogelijk de auto uitstoffen.

Donderdag 4 mei - Goblin Valley en Capitol Reef

Goblin Valley State Park staat gekend als een goeie dark sky locatie: ver genoeg van alle kunstmatig licht om heel wat sterren en zelfs de melkweg perfect te kunnen zien. Jammer genoeg was het echter redelijk bewolkt en was er een volle maan die het met haar natuurlijk licht allemaal wat kwam verpesten.

's Ochtends gingen we dus gewoon verder met ons plan: een wandeling doorheen de Goblin Valley. Die naam komt door de typerende rotsformaties die je hier ziet: relatief kleine, rode torentjes, afgetopt met een blekere, grote steen. De rode, onderste laag is versteend slib die zachter is (en dus makkelijker verweerd) dan de bovenste laag, die uit versteend koraal bestaat.

In de vallei zelf zijn er drie inkepingen die (heel origineel) vallei 1, 2 en 3 genoemd worden. Er is geen uitgestippeld pad (al kan je wel een droge rivierbedding volgen, maar die meandert nogal wat waardoor je heel wat extra kilometers moet afstappen) maar je mag wel zelf rond en tussen de rotsformaties stappen en je eigen weg banen. Zo baanden wij ons een weg door vallei 1 en 2 om uiteindelijk op avontuurlijke manier in vallei 3 te belanden.

Hier waren we al wat verder stroomafwaarts langs de rivierbedding, waardoor we het resultaat zagen van de combo erosie en rivier: als één van de blekere, grote rotsen naar beneden valt en meegesleurd wordt door het water, barst deze uiteen in kleinere stukken zodat je het kleurrijke, versteende koraal kon zien.

We stapten via de rivierbedding terug naar de parking en reden verder richting het westen. Onderweg werden we nog een paar keer getrakteerd op een (kortstondige) zandstorm en we stopten nog even voor een all-American lunch: een burger met een gigantische milkshake (waar meer roomijs dan melk in zat).

In de late namiddag kwamen we aan in Capitol Reef National Park. Het grootste deel van dit park kan je enkel verkennen met een 4x4, maar wij konden wel de scenic drive rijden langs (een deel van de) Waterpocket fold. Deze imposante rotswand van bijna 200 kilometer lang ontstond toen er wat wrevel was tussen de onderliggende tectonische platen². Met als gevolg: een 'scheur' in de aardkorst die het nogal moeilijk maakt om er door te gaan met paard en kar. Daarom vergeleken de eerste settlers het met een koraalrif in de zee, waar je met je boot ook liever omheen vaart.

Vrijdag 5 mei - Slot canyons in Dry Fork, Escalante

Gisteren gingen we 's ochtends nog even langs een uitzichtpunt aan de westelijke kant van Capitol Reef National Park, voor we onszelf trakteerden op een degelijk ontbijt in een nabijgelegen dorpje.

Na dat ontbijt reden we verder naar het westen en werden we er aan herinnerd dat de winter hier nog niet overal het land uit is. Onderweg naar Escalante moesten we een bergpas over waar er nog steeds redelijk wat sneeuw lag en het iets te fris was om een korte broek aan te hebben (alhoewel dat ons nog nooit tegengehouden heeft).

In Escalante gingen we even langs bij het bezoekerscentrum om zeker te zijn dat ons plan nog veilig kon verlopen. We wilden namelijk een wandeling maken die ons door twee slot canyons zou brengen: (soms heel) nauwe ravijnen waar de kans op een flash flood niet onbestaande is als het wat verderop aan het regenen is.

Gelukkig werden er geen gigantische regenbuien voorspeld. Het enige nadeel was dat we een kleine 50 kilometer over een onverharde weg moesten die er niet al te goed bij lag. De dame in het bezoekerscentrum zei dat ze het risico niet zou nemen met een huurauto. Gelukkig hebben wij onze eigen Terrymobiel, dus reden we gezwind over de wasbordweg heen.

Op de parking aan de trailhead konden we al even testen al we fysiek wel in staat waren om door de canyon heen te komen. Kerstman- of Schwarzeneggertypes zouden alleszins al wat moeite hebben!

Het eerste deel van de wandeling voerde ons door The Narrows: een relatief brede canyon waar het nog makkelijk wandelen was. Maar wel niet zo makkelijk om er uit te geraken, wat duidelijk werd toen we een koeienkarkas roken en zagen (in die volgorde).

Iets verderop begonnen we aan het echte klim-, klauter en kruipwerk: we gingen de Peek-a-Boocanyon in en probeerden heel hard om de klimlessen van een paar jaar terug voor de geest te halen. Af en toe was er een dyno move nodig om hogerop te raken, maar we geraakten er zonder ongelukken door (een modderige voet rekenen we niet als ongeluk).

Na een kleine kilometer in Peek-a-Boo kwamen we opnieuw bovengronds en stapten we naar de canyon die ons terug zou brengen: de Spooky canyon. Hier werd al het klimmen geconcentreerd in één grote afdaling (waar een touw handig was geweest) en kwam de moeilijkheid vooral door de breedte (of het gebrek eraan) van de canyon.

Het testpoortje op de parking leek correct te zijn, aangezien er meerdere stukken waren waar we de rugzak voor ons heen moesten dragen om verder te kunnen gaan.

Het was overduidelijk waarom er op de informatieborden aangegeven stond dat je de canyons best in één richting doorstapt en je best geen honden meeneemt. We ergerden ons dus wel even toen we in Spooky Canyon een groepje Amerikanen moesten kruisen die hun hond meehadden. Het beest was zo aan het panikeren dat het zichzelf pijn deed toen het probeerde om te draaien (waar er natuurlijk geen plaats genoeg voor was).

Maar behalve dat incidentje was het een zalige ervaring! Zeker even mooi en veel avontuurlijker dan Antelope Canyon. En dat voor een heel aantrekkelijke prijs (gratis en voor niets)!

's Avonds installeerden we ons op de camping in het Petrified Forest National Park en vielen als een blok in slaap.

Zaterdag 6 mei - Petrified Forest en richting Bryce Canyon

Deze morgen stapten we nog een luswandeling af in het park, met langs het pad meerdere versteende boomstukken. Een deel van de wandeling heet The Rainbow Sleepers, wat heel toepasselijk is gezien de kleurenpracht die er soms te zien was in de brokstukken.

Daarna reden we nog tot in Tropic, waar we deze namiddag gebruikten om te bloggen en te plannen. Op korte termijn staan Bryce Canyon en Zion National Park nog op de planning. En daarna hebben we een knoop door te hakken: keren we terug richting Californië om Sequoia NP, Kings Canyon en Yosemite te bezoeken (of toch de stukjes die al bereikbaar zijn) of beginnen we nu al aan onze terugrit richting het noorden.

Tune in next time to find out!

Overzichtskaartje