Californication

Woensdag 12 april - Rijden naar de redwoods

Na onze rust- en blogdag in Crescent City reden we verder zuidwaarts. Highway 101 bracht ons langs de Pacifische kust naar het zuiden met enkele mooie (maar frisse!) uitzichtpunten langs de weg.

We gingen wel even van de 101 af om via de Newton B. Drury Scenic Parkway door het Prairie Creek Redwoods State Park te rijden. En dat was meteen onze eerste kennismaking met de fameuze Californië Redwoods: de hoogste bomen ter wereld. We parkeerden ons dicht bij een boom die gekend staat als Big Tree, maar in dit bos is dat een beetje als één sardine in een blikje "dat grijze visje" noemen - weinig nuttig.

Het is onmogelijk om de volledige schaal van de bomen op foto vast te leggen, maar geloof ons: je voelt je héél klein tussen deze reuzen.

Trouwens nog wat biologische nomenclatuur om alle onduidelijkheid te vermijden. Deze kanjers vallen onder de (sub)familie Sequoioideae, die in het Engels doorgaans Redwoods genoemd worden. In die familie zijn er nog drie soorten die tot op de dag van vandaag leven, waar deze Sequoia Sempervirens (a.k.a. coastal of Californië Redwoods) er eentje van is.

De sequoias die je misschien kent zijn de tweede soort in de familie: Sequoiadendron Giganteum (a.k.a. giant sequoias). Dat zijn de grootste bomen ter wereld (in volume, niet in hoogte) en zijn enkel te vinden op de westelijke flanken van de Sierra Nevada. Over die kanjers zal je in de toekomst nog kunnen lezen, aangezien het Sequoia National Park nog op onze planning staat.

De derde soort in de familie zijn de Metasequoia (a.k.a. dawn redwoods) die enkel nog in China te vinden zijn. Zij zijn de kneusjes van de familie: ze worden ocharme maar 50 meter hoog.

Na onze eerste kennismaking met de megaflora reden we verder en konden we, naast een paar prachtige viewpoints, nog wat normale fauna spotten langs de weg.

Daarna was het nog maar eventjes verder rijden tot het Humboldt Redwoods State Park, waar we een nachtje op de camping zouden doorbrengen. De weg door dat park wordt avenue of the giants genoemd. Het mag ondertussen al duidelijk zijn dat dat geen amelioratief is.

Donderdag 13 april - Tussen de reuzen wandelen

Donderdagochtend was het fris wakker worden, aangezien de ochtendzon weinig kon inbrengen tegen de giganten die om ons heen stonden. We kleedden ons dus snel aan en gingen een korte ochtendwandeling maken om wat op te warmen. Langs het pad stonden verschillende borden die ons wat meer leerden over de redwoods.

Zo kunnen ze zonder al te veel problemen bosbranden en overstromingen overleven, aangezien hun schors tot 30 centimeter dik kan zijn. De grootste exemplaren kunnen tot 60 Wesleys¹ hoog groeien en - als ze niet omgekapt worden voor hun hout - makkelijk meer dan 1000 en zelfs 2000 jaar oud worden.

Tegen de middag reden we naar een ander deel van het park voor nog een wandeling. Er was aangegeven dat de bruggen die in de zomer geplaatst worden er nog niet waren, maar gelukkig konden we een omgevallen redwood gebruiken om een riviertje over te steken.

De boomfoto's beginnen allemaal misschien wat op elkaar te lijken, maar in het echt blijf je vol ongeloof en bewondering naar deze reuzen kijken.

Daarna lieten we de rode reuzen achter ons en reden we verder zuidwaarts tot in Bodega Bay, waar we nog een zonsondergang meepikten voor we een nachtje wildkampeerden langs de weg.

Vrijdag 14 april - Via een strandwaterval naar San Francisco

Vrijdag reden we naar het Bear Valley Visitor Center om een wandeling te starten naar de Alamere Falls: een waterval die rechtstreeks op het strand uitmondt en een paar meter verder dus de oceaan ingaat.

Achteraf gezien hadden we beter de raad van Scott McKenzie² opgevolgd en wat bloemetjes geplukt om in ons haar te steken, aangezien we na onze wandeling verder reden naar San Francisco.

Het weer was ons goedgezind en de welgekende Pacifische mist liet zich niet zien, waardoor wij spectaculair zicht hadden op de Golden Gate Bridge - net voor we er zelf over moesten rijden.

Langs de straat slapen in onze auto leek ons niet ideaal, dus we hadden een slaapplaats geboekt voor twee nachten. Om dat wat betaalbaar te houden, namen we nog eens het risico om een gedeelde kamer in een hostel te boeken. En dat heeft ons geen windeieren gelegd: de hostel was gelegen in Fort Mason, een oude, militaire basis die nu dienst doet als (heel) rustige woonwijk aan het water, met zicht op de Golden Gate Bridge én Alcatraz!

We konden onze vermoeide benen dus nog net overtuigen om wat rond te stappen en de wekelijkse food market aan te doen voor wat avondeten. Daarna was het opnieuw wachten op de zonsondergang voor we gingen slapen.

Zaterdag 15 april - Alcatraz en downtown San Fran

Alcatraz

Onze kamergenoten (twee Italiaanse vrienden) waren gelukkig muisstil 's nachts, dus zaterdagochtend waren we fris en monter om een korte wandeling naar pier 33 te maken, waar we aan boord gingen van de eerste ferry die richting het beruchte eiland ging: Alcatraz.

Dat eiland is natuurlijk vooral beroemd door de film The Rock met Sean Connery en Nicolas Cage in de hoofdrollen de federale gevangenis die er van 1934 tot 1963 gevestigd was. We startten met de audiotour die je door het gevangenisgebouw leidt met behulp van verhalen die door cipiers en gevangenen verteld worden.

De misdaden van de personen die in Alcatraz belandden waren heel uiteenlopend, want hier kwam je terecht als je (soms meerdere keren) probeerde te ontsnappen uit andere gevangenissen.

De kleine cellen van ongeveer 1,5 op 2 meter zagen er al niet heel comfortabel uit, maar de isolatiecellen waren nog een hele andere categorie. Volgens de procedure moest het licht in die cellen continu aanliggen, maar een cipier wist ons te vertellen dat ze meestal net het omgekeerde deden. De ongelukkige zat dus soms dagen of weken in het pikdonker.

Een paar van de cellen waren ingericht zoals ze er uit zouden gezien hebben wanneer er een gevangene in leefde. Een heel speciale cel was diegene waar een reconstructie gemaakt was van de enige, succesvolle ontsnappingspoging. Met behulp van lepels (en heel veel tijd) hadden drie gevangenen het beton rond een verluchtingsrooster in hun cel net voldoende uitgekapt om er door te kunnen kruipen. Met wat papier maché maakten ze hoofden om de cipiers zo lang mogelijk te laten denken dat ze nog aan het slapen waren.

De drie zijn nooit meer gezien, maar de vraag is natuurlijk als ze echt ergens ondergedoken hun dagen uitgeleefd hebben of als ze diezelfde nacht al gestorven zijn wanneer ze het ijskoude water van de San Francisco Bay moesten trotseren om aan het vasteland te raken.

Na de audiotour konden we de rest van het eiland nog verkennen. Daar zijn heel wat meer gebouwen dan enkel het centrale cellenblok (dat trouwens een pak kleiner is dan ik mij voorgesteld had). De cipiers en hun families leefden op het eiland, dus er stonden huizen waar ze in konden wonen. Een deel van die huizen is ondertussen afgebroken en nu worden de steenbrokken (en de gevangenistuinen) ingepalmd door de plaatselijke dieren.

Die gevangenistuinen werden gestart als bezigheidstherapie voor de inmates, maar tot op de dag van vandaag worden ze nog onderhouden.

Op het gebouw naast de aanlegpier en op de watertoren waren er nog graffitiboodschappen te lezen die het eiland als gebied van de native americans bestempelt. Van 20 november 1969 tot 11 juni 1971 werd het eiland bezet door een groep die opkwam voor de rechten van de indianen³. Dat was de start van een grotere beweging die sindsdien toch al heel wat teweeg heeft kunnen brengen voor de inheemse mensen - alhoewel er nog een lange weg te gaan is, natuurlijk.

San Francisco

Na ons bezoek aan Alcatraz begonnen we aan een wandeling door San Francisco zelf. Onze eerste stop was pier 39, waar er al lange tijd geen boten meer mogen aanleggen omdat zeeleeuwen en zeehonden er hun thuis van gemaakt hebben.

Daarna was het slenteren langs de typische San Fran straten: kaarsrecht en veel op en neer.

Na heel wat kilometers stappen, waarvan heel wat langs minder aangename straten waar iets minder bedeelde mensen langs de straat moeten leven, kwamen we uit bij Alamo Square. Hier waren heel wat locals aan het genieten van de zon, maar minstens evenveel toeristen waren hier voor de painted ladies - een rijtje traditionele huizen die je waarschijnlijk zult herkennen van uit de begingeneriek van Full House⁴.

Iets verderop passeerden we ook nog aan het huis dat als front gebruikt werd voor het huis van de familie Tanner, maar dat lijkt ondertussen niet meer op wat je ziet in de serie. We hebben dan ook de wensen van de huidige inwoners gerespecteerd en er geen foto's van genomen.

Na een korte rustpauze in de hostel gingen we ook nog even Lombard Street gaan bekijken. De straat die vooral bekend staat om het stukje waar heel wat korte bochten de auto's naar beneden brengen ('t is eenrichting, natuurlijk).

Heel speciaal was het niet, maar het is alleszins nog iets dat we kunnen afvinken!

Zondag 16 april - Santa Cruz boardwalk en 17-Mile Drive

Alhoewel we San Francisco een aangename stad vonden (met uitzondering van wat minder aangename straten, natuurlijk), gingen we zondag toch al opnieuw verder zuidwaarts. Na een uurtje rijden door de heuvels ten zuiden van de stad kwamen we uit in Santa Cruz, waar er een typisch, Amerikaans boardwalk park is - een pretpark op een pier, waar je gewoon binnen mag maar per attractie moet betalen.

Leuk om eens door te wandelen, maar we waren toch blij dat we er geen parking voor betaald hebben. Er reed namelijk net voor ons iemand weg die nog meer dan een uur op de parkeermeter had staan. Thank you, kind stranger!

Daarna was er nog wat meer rijden richting Monterey, waar we betaalden om de 17-Mile Drive af te rijden. Een scenische route met heel wat stops langs de kust waar we grondeekhoorns, zeeotters en de Monterey cyprus konden zien (die laatste is een boomsoort, geen dier).

Voor we ons op een parking in Monterey installeerden om (heel subtiel) te wildkamperen, genoten we langs de kust nog van een prachtige zonsondergang.

Maandag 17 april - Big Sur and back

Maandag begonnen we aan één van de meest scenische routes ter wereld (dat zegt Wikipedia toch): de Big Sur Coast Highway. Dit stuk van de Californië State Route 1 loopt langs de kust van de Big Sur regio, met prachtige zichten op de Pacifische Oceaan aan de ene kant en verschillende natuurparken aan de anderen kant.

Wij begonnen met een bezoek aan Point Lobos State Natural Reserve, waar we voor minder geld eigenlijk mooiere dingen konden zien dan langs de 17-Mile Drive.

Meer nog, hier waren er een paar stranden die gebruikt worden door zeehonden om te bevallen. En wij hadden het geluk dat dat niet zo heel lang geleden gebeurd was, dus we konden een paar kleine zeehondjes zien wennen aan het water. Ze moeten tenslotte ook leren hoe je vanuit het water op het strand komt zonder teruggespoeld te worden door de golven.

Iets verder langs de weg kwamen we aan bij het Pfeiffer Big Sur State Park. Hier hadden we maar tijd voor één kortere wandeling richting een waterval, maar dat was niet echt de moeite.

Jammer genoeg moesten we daarna rechtsomkeer maken, aangezien de snelweg iets verder afgesloten was. De voorbije winter waren er meerdere zware stormen en is de weg op meerdere plaatsen verzakt. De herstellingen zijn nog steeds bezig, dus moesten wij al terugkeren.

Zodra we terug op Highway 101 waren, reden we nog een heel eind verder zuidwaarts. Een volgeboekte camping betekende echter dat we langs de (heel drukke en luide) weg moesten slapen.

Dinsdag 18 april - Onderweg naar Los Angeles

Dinsdag besloten we om de raad van Weezer⁵ ter harte te nemen en eens naar Los Angeles te gaan. Onderweg stopten we wel nog eerst in Santa Monica, waar we even de benen strekten langs de kade en op de pier.

Iets verderop was het plan om een bezoekje te brengen aan de Paramount Ranch - een stuk grond waar een westernstadje gebouwd werd dat in veel televisie- en filmproducties gebruikt is. Maar er was wel een klein probleempje: het grootste deel van de gebouwen is in 2018 afgebrand door een bosbrand. Veel was er dus niet te zien.

We gingen dus terug richting de kust en reden door Malibu (geen Barbie/Margo Robbie gespot) richting the city of angels, Los Angeles. Via de kust kom je vrijwel onmiddellijk uit op de Santa Monica Pier, dus die gingen we als eerste verkennen.

We stapten ook nog even de Venice Beach boardwalk af, maar het was nog niet echt warm genoeg om heel veel volk te lokken (misschien maar beter!). Alhoewel we wel een paar muscle beachers en yoga instagrammers gezien hebben!

Van de pier naar ons verblijf (een duur (qua prijs), goedkoop (qua kwaliteit) motel) was het maar een kleine 30 kilometer meer, dus we dachten dat we er in een halfuurtje wel zouden staan. De snelwegen gaan hier immers dwars door de steden, dus je bent snel waar je wil zijn.

Bijna twee uur later dachten we daar wel anders over. Zowat de volledige 30 kilometer ging aan een slakkentempo. Dat idee om snelwegen door de stad te laten gaan, stort een beetje in elkaar als er om de 500 meter een (te korte) op- en afrit is. Ritsen is hier ook te complex voor de gemiddelde chauffeur, dus veel is er niet nodig om alles tergend traag te laten gaan.

Woensdag 19 april - Warner Bros studio tour en wandelen naar Lake Hollywood Park

Gelukkig moesten we woensdag maar een kort stukje autorijden richting Warner Bros Studios. Hier hadden we een toer geboekt door de (actieve!) studios. Na een introfilmpje dat doorspekt was met films, series en acteurs stapten we in een elektrisch treintje dat ons door de backlot bracht: het gebied van de studio waar buitensets opgesteld staan. Het zien er allemaal levensechte gebouwen uit, maar het zijn meestal gewoon houten stellingen met een kunststoffen frontje er op. Voor elke productie kunnen ze de details (postbussen, lichten, deuren, ...) aanpassen om een andere sfeer, locatie of tijd te maken.

Het weeshuis van in Annie, één straat die iedere keer gebruikt werd als er een buitenscene voor Friends nodig was, een klein Texaans dorpje waar Young Sheldon doorstapt en nog zo veel meer. Toch raar hoe we dezelfde locaties meerdere keren zien in verschillende series en films, maar toch de link niet leggen dat het eigenlijk dezelfde plek is - ergens in een studio in LA.

Daarna werden we naar de front lot gebracht, waar er tientallen sound stages zijn: grote, hangarachtige gebouwen waar de meeste opnames doorgaan - al dan niet met live publiek. Hier mochten we natuurlijk niet overal binnen (aangezien er soms actieve opnames waren). En we mochten geen foto- of videomateriaal maken in de soundstage waar we wel even mochten doorlopen.

Daarna konden we nog door twee (soms interactieve) tentoonstellingen stappen (met een tussenstop bij de Friends-fontein!). Een combinatie van gekende sets (met fotomogelijkheid) en uitleg over how the magic happens - geluidsopnames, special effects in post productie, motion capture, forced perspective, enz.

De tweede tentoonstelling ging in drie delen over Game of Thrones, het DC Universe en Harry Potter. Je raadt nooit waar Lien het liefst was!

Na de studiotour gingen we met de voetmobiel op stap. Van ons motel wandelden we naar de Walk of Fame, waar iedereen meestal met het hoofd naar beneden gebogen loopt. Dat bracht ons ook langs het TCL Chinese Theater, waar sterren al decennialang hun handen en/of voeten kunnen vereeuwigen in beton.

Daarna wandelden we nog naar Lake Hollywood Park, waar je de beroemde letters perfect kan zien. De wandeling zelf was niet echt leuk te noemen, aangezien je maar de laatste twee kilometer in de natuur stapt.

Tegen het einde van de dag hadden we al weer heel wat kilometers gestapt, dus we waren blij om terug in het motel te zijn. De algemene indruk van Los Angeles was alleszins minder positief dan San Francisco. Hier zijn we letterlijk tentenkampen gepasseerd waar daklozen verblijven en hebben we meer dan één individu gezien die overduidelijk mentale problemen had (in z'n onderbroek in het midden van de straat zitten verkondigen dat hij Jezus Christus is, bijvoorbeeld).

Donderdag 20 april - Universal Studios

Donderdag gingen we (voor zover dat mogelijk was) nog harder de toerist uithangen. Naast Warner Bros (en Disney) is Universal Studios een van de grootste in LA. Maar hier hebben ze er een heel pretpark van gemaakt, opgedeeld in verschillende werelden.

De eerste waar je binnenstapt is de wereld van Harry Potter, inclusief kraampjes waar je boterbier kan kopen, een winkel waar je je eigen toverstaf kan maken en een levensecht kasteel Zweinstein!

De tweede wereld brengt je naar Springfield.

Iets lager in het park kan je Jurassic World binnenstappen of de Transformers gaan helpen in hun strijd tegen de Decepticons.

Eén van de "attracties" is een tour door de studio zelf. En alhoewel we hier de hele tijd op de trein moesten blijven zitten, was het ook een zalige ervaring. Ook hier gingen we door de backlot waar bv. het stadhuis uit Back To The Future nog staat. Ook de Little Italy regio kwam heel bekend voor, aangezien The Good Place hier opgenomen is.

Dat het een actieve studio is, was ook duidelijk toen we een hele tijd muisstil moesten zijn, aangezien er opnames bezig waren. We zijn zelfs vrijwel zeker dat we bij één van de cateringtenten Peter Dinklage gezien hebben, die eens vriendelijk wuifde!

Ergens in de namiddag gingen we ook nog eens de Waterworld live show bekijken (die blijkbaar al meer dan 20 jaar actief is). Jetskis, hoverboats, een vliegtuig dat crasht, veel gunshots en spectaculaire stunts. Het was een typisch Amerikaans spektakel, maar zeker de moeite waard om het eens gezien te hebben.

De drukste regio in het park was ongetwijfeld de meest recente: Super Mario Bros World. Voor de attracties daar was er de hele dag door minstens anderhalf uur wachttijd (dus die hebben we links laten liggen), maar de aankleding van dat deel van het park zelf was zalig om te zien.

De studio tour was ons zo goed bevallen dat we die tegen het einde van de dag nog eens gingen doen. Een andere gids vertelde af en toe wat andere zaken, terwijl we opnieuw door de sets van Jaws en War of the Worlds reden.

Er zijn nog zo veel zaken die ik vergeet te vermelden (de set van NOPE, een 3D-spektakel op Kong Island, een voorbeeld van hoe ze een regenbui en een flashflood kunnen triggeren, ...), maar het zou te veel tijd en digitale inkt vergen. Kort samengevat: 't is een aanrader!

Na een goeie 11 uur rondstappen in het park, gingen we terug naar de auto en begonnen we aan de (trage) rit uit Los Angeles. Slapen deden we op de parking van een grote hengelwinkel, maar wel met een minimum aan weggeluid!

Vrijdag 21 april - Joshua Tree National Park

De dag nadien reden we nog even richting het noordoosten voor onze laatste stop in Californië: Joshua Tree National Park.

Dit park beslaat een groot deel van de Mojave woestijn en je vindt er, zoals je zou verwachten, heel veel Joshua Trees - de cactusachtige boomdingen die je op de foto kan zien. Alleen zijn het geen bomen (of cactussen) - het zijn een soort yuccas.

In`het westen van het park is vooral de flora heel indrukwekkend. We wandelden een rondje in de Hidden Valley, een verborgen vallei (duh) waar veedieven vroeger de dieren die ze konden stelen naartoe brachten.

We wandelden ook rond Barker Dam, waar een kleine dam net voldoende water tegenhoudt om de lokale planten wat extra umpf te geven. Iets verder op het pad zijn er ook rotstekeningen te vinden van inheemse volkeren.

Aan de oostkant van het park zijn vooral de rotsformaties heel indrukwekkend. We stopten even bij Skull Rock - een rots die (je raadt het al) een beetje op een schedel lijkt. En daarna wandelden we nog een lus rondom Split Rock. Ondertussen heb je het misschien al door, maar de namen van dingen zijn hier heel beschrijvend. Split Rock is dus een rots die gesplitst lijkt te zijn.

De laatste wandeling zou ons naar Arch Rock brengen, maar jammer genoeg waren de wegwijzers niet echt duidelijk. Dus er kwam wat geklauter aan te pas om te komen waar we moesten zijn.

We hadden graag in het park zelf gekampeerd, maar de meeste campings zijn al maanden op voorhand volgereserveerd. Er zijn er twee die met het first come, first serve principe werken, maar jammer genoeg waren we ook voor die al te laat. Er zat dus niets anders op dan naar de zuidelijke uitgang van het park te rijden (met nog een tussenstop bij een cactus garden) en daar te overnachten op BLM land (Bureau of Land Management, waar wildkamperen sowieso toegestaan is).

Zaterdag 22 april - Rijden richting Sedona

De dag nadien reden we oostwaarts de staat Californië uit en Arizona binnen. Ondertussen zijn we hier al drie dagen, maar om jullie ogen te sparen zal ik het daar pas in de volgende blog over hebben.

Als er trouwens mensen zijn die naar hun laptop of smartphone aan het roepen zijn dat we idioten zijn omdat we Yosemite niet gedaan hebben: daar hebben we aan gedacht! De reden dat we nu redelijk snel naar het zuiden (en nu het oosten) gegaan zijn, is omdat er in het oosten van Californië nog heel wat sneeuw ligt (en soms zelfs nog verse valt). We hebben ons originele plan dus wat moeten aanpassen door de buitengewone sneeuwval.

We gaan dus eerst nog een kleine twee weken in Arizona blijven en dan terug naar het westen gaan om die parken te bezoeken. Hopelijk zijn er tegen dan al weer wat meer wegen en trails open.

Overzichtskaartje