Blij dat we hier zijn

Het is nog maar anderhalve maand geleden sinds ik de vorige post schreef, maar toch voelt het nu iets anders aan. De eerste keer opnieuw in een muffe hostelkamer, waar de SD-kaartjes her en der verspreid liggen, het wifi-netwerk kreunt onder het geupload van onze foto's en ik in de minst ergonomisch mogelijke positie voor een te klein schermpje zit te typen op een toetsenbord dat ongeveer even stevig aanvoelt als een niet-Newtoniaanse vloeistof waar geen kracht op uitgeoefend wordt.

Ahhh, it's good to be back on the road...

Donderdag 7 juli

Vrijdag 1 juli was mijn laatste werkdag en Lien was daags ervoor al gestopt met werken (dus Jan Jambon overdreef wel een beetje toen hij het een volledige week verhaaltjestijd noemde¹). We hadden deze keer dus (bewust) een soort vagevuur periode voor we vertrokken. Dat gaf ons voldoende tijd om nog wat last-minute to-do's af te tikken in verband met de reis (vluchten boeken voor volgende delen, nog wat materiaal bijhalen, enz.), maar de meeste tijd leek toch als vanzelf te gaan naar het uitgebreid afscheid nemen van verschillende mensen. Dus bij deze zwart op wit: aan iedereen die er bij was, bedankt. En aan iedereen die er niet bij was, ook bedankt!

Echt vertrekken deden we dus donderdag 7 juli. We konden geen betere dag uitgepikt hebben, aangezien het prachtige weer dat al dagen aanwezig was (en minstens nog een week zou blijven duren) even onderbroken werd door een dagje met motregen en stevige, noord-noordwestenwind (die windstreek wordt in een van de volgende paragrafen nog relevant!).

Op zo'n dag met minder weer is het natuurlijk niet altijd even erg. Je hebt soms lange periodes dat het allemaal wel wat meevalt. Maar wij hadden natuurlijk beslist om rond 12:30 te vertrekken, ongeveer 5 minuten voor er een stevige regenbui onze richting uitkwam. We vertrokken dus van thuis uit (merci aan iedereen die ons kwam uitzwaaien en aan Wouter voor de afscheidsvideo!) en nog voor we het eerste kruispunt bereikten keerden we terug om nog een halfuurtje te wachten in onze garage (er was maar 1 uitzwaaier die ons zag terugkeren, maar die dacht waarschijnlijk dat we gewoonweg onze instrumenten vergeten waren).

Toen we voor echt vertrokken, ging het al bij al verrassend vlot. We hebben geleerd van onze vorige reis en een pak minder kledij meegenomen. Ook het gewicht op de fietsen zelf is wat beter verdeeld door de toevoeging van enkele strategisch geplaatste zakken. Onze verse banden verslindden de eerste kilometers op bekend terrein aan een stevig tempo. We reden noordwaarts richting Brugge om daarna naar het noordwesten af te draaien richting Blankenberge.

Herinner je je die stevige wind waar ik het even geleden over had? Die hebben we dus zo goed als de volledige dag pal op kop gehad. Een stevige startersdag, dus. Maar zo was de nachtrust tijdens eerste nacht in onze tent gegarandeerd.

Vrijdag 8 juli

De tweede dag sprongen we meteen op de langeafstandsroute die we zouden volgen tot in Rotterdam: de EuroVelo 12, a.k.a. de Noordzee fietsroute. Tijdens het fietsen door de haven van Zeebrugge werden we even opgehouden door een geopende brug, maar daarna ging het vlotjes over de dijk van Knokke-Heist tot aan het westelijke uiteinde van het Zwin².

Na een circumnavigatie³ van het natuurgebied bevonden we ons bij de noorderburen. Haast onmiddellijk is het merkbaar hoeveel beter de fietsinfrastructuur hier (in Nederland, dus) is. Ik zal het niet blijven herhalen, maar het valt ons meerdere keren per dag op. Van afgelegen stukje natuur tot klein gehucht of dorp tot grootstad: de fiets krijgt zo goed als altijd een aparte plaats en waar dat niet lukt, moet de auto zich aanpassen (en niet omgekeerd). Een verademing.

In de voormiddag reden we via Cadzand-Bad, Kruishoofd en Nieuwesluis naar Breskens, waar de Westerscheldeferry ons vlotjes overzette naar Vlissingen. Daar stopten we even voor een typische Zeelandse lunch: kibbeling. Gekruide stukjes kabeljauw in het frietvet met een sausje erbij. We kochten het van een ware bekende Nederlander (en voor de duidelijkheid: 't was lekker)!

In de namiddag fietsten we via een onbekend gehucht (Zoutelande - nooit van gehoord!) en verschillende kustwegeltjes tot aan het natuurgebied Oranjezon, vlak bij de Vrouwenpolder (waar het niet meer naar vis rook dan de rest van de omgeving⁴). Onze nachtrust was jammer genoeg iets minder aangezien Zeeland blijkbaar de favoriete vakantiebestemming is van veel Duitsers en we op een camping sliepen waar je over de (kartoffel)koppen heen kon lopen.

Zaterdag 9 juli

Gisteren maakten we kort na de start al kennis met (een deel van) het Nederlandse huzarenstuk: de deltawerken. We reden over de imposante Oosterscheldekering en alhoewel we opnieuw wind op kop hadden, ging het nog vlotjes vooruit aangezien de wind door het vroege uur nog niet veel kracht had.

Dat was helemaal anders tegen dat we de Brouwersdam over moesten. Een dikke 2 kilometer lang met wind die tegelijkertijd exact op kop zat en ons toch nog van opzij kon zandstralen met wat duinzand. Een minder leuke ervaring terwijl je er in zit, maar achteraf gezien leuk dat we het overleefd hebben (kwestie van wat drama in de post te brengen).

Na een korte koffie (en thee, en cake) stop in het pittoreske Havenhoofd fietsten we nog een laatste dam (de Haringvlietdam, voor de geïnteresseerden) over en belandden we op onze slaapplaats voor die nacht.

't Is te zeggen, van slapen kwam er opnieuw weinig in huis, aangezien er niet zo ver van ons blijkbaar een typisch Hollands boerenfeestje aan de gang was, inclusief de foutste muziek die je kan bedenken⁵. Het was al 2 uur 's nachts gepasseerd voor ze er mee ophielden en we eindelijk wat konden slapen.

Zondag 10 juli

Deze ochtend hoefden we ons niet echt te haasten. We moesten een goeie 20 kilometer afleggen tot de ferry die ons van Maasvlakte 2 (een vlakte van zo'n 2000 hectare die de Nederlanders even uit de grond zee gestampt hebben) naar de Hoek van Holland zou brengen, net aan de start/finish van de EuroVelo 15, de Rijnroute.

De rest van de dag hebben we van die start tot in het centrum van Rotterdam gefietst. Deze keer met wind in de rug en langs een moderne versie van klassiek Nederland: water en (elektrische) windmolens.

Ondertussen begint het besef dat we er aan begonnen zijn pas echt binnen te sijpelen. Maar so far, so good - als alles op deze manier blijft lopen rijden, dan staan we binnen de kortste keren in Zwitserland Italië Slovenië Kroatië Montenegro Albanië Griekenland!

Zoals ze hier in Nederland zeggen: het is niet veel waar ik om vraag maar grote toeters heb ik graag⁶ houdoe!