Can't stand the rain

Zondag 21 augustus - Van Burghausen naar de samenvloed van drie rivieren in Passau

De dag begon met de afdaling uit Burghausen, een oversteek van de Inn en onmiddellijk erna een klimmetje omhoog¹ om enkele kilometers langs een grote(re) weg te fietsen. Gelukkig fietsten we snel terug langs de Inn en die bracht ons in de voormiddag naar Braunau am Inn, een redelijk mooi stadje dat jammer genoeg vooral naamsbekendheid heeft omdat hier eind negentiende eeuw ene Adolf Hitler geboren werd. Voor zijn geboortehuis ligt een onopvallende steen (als je het niet weet zou je er zo voorbij wandelen) met een spreuk die de laatste tijd meer en meer (opnieuw) relevant aan het worden is.

Als lunch beslisten we om eens wat van die lekker uitziende pretzels te kopen. Ik kocht er een paar in een plaatselijke bakkerij en knikte instemmend toen de bakkerin duidelijk maakte dat ze heel hartig waren - we kijken niet op een calorie meer of minder tijdens het fietsen. Pas toen ik ze eens van dichter bekeek, werd duidelijk dat ze waarschijnlijk bedoelde dat het harde waren. Geen zachte, boterige pretzels dus, maar grote krakelingen die nog eens goed gekruid en gezout waren. Lien gaf het na enkele happen al op, terwijl ik er toch eentje kon verorberen voor mijn mond te droog werd om verder te doen. Live and learn! In de namiddag fietsten we ofwel langs de Inn, ofwel langs bijna pastorale landschappen.

De rest van de namiddag bleven we waakzaam voor een bende verdacht uitziende regenwolken die een spelletje doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet aan het spelen waren. Behalve wat gedruppel won het ie-het-niet team - gelukkig voor ons. De tijd ging snel en het enige oponthoud waren een paar trapjes (altijd leuk te midden een fietsroute!) voor we onze bestemming voor die dag bereikten: Passau.

Passau is een (Duitse) stad die aan de samenvloeiing van drie rivieren ligt: de Inn, de Ilz en de Donau. Het was ook de locatie van onze eerste tentplatz, in plaats van een traditionele camping. Dat betekende dus: geen caravans, campers of campervans. Enkel tentjes met hun bewoners die (meestal) op spierkracht aangekomen zijn. Een verademing, zowel qua sfeer als qua drukte!

Maandag 22 augustus - Eerste dag langs de Donau

De dag nadien genoten we nog even van de rit door Passau voor we onze reispartner voor de komende dagen vervoegden: de Donau.

De eerste kilometers werkten we vlot af, tot we plots voor een onaangename verrassing kwamen te staan: de weg (en het fietspad) was afgesloten omdat er op de helling ernaast bomen geveld werden. Het voorgestelde alternatief? Een omweg die ons minimum 15 kilometer en vooral enkele honderden hoogtemeters extra zou kosten. Aangezien het nog redelijk vroeg in de ochtend was en we nog geen kettingzagen hoorden, reden we heel voorzichtjes verder. Met onze blik (en oren) continu naar rechts gericht, stonden we een kwartiertje later veilig en wel aan de andere kant van het afgesloten stuk².

De rest van de dag voerde ons langs de meanderende Donau op een verkeersluw pad, waardoor het heel aangenaam fietsen was. Een korte pauze hier en daar was steeds welkom, zeker als de lokale fauna ook even goeiedag kwam zeggen (of brood kwam eisen - ik verstond ze niet zo goed). We zagen ook de eerste borden die bevestigden dat we op de juiste route zaten: de Donauweg die (tegelijk) samenvalt met de EV6 en EV7 routes.

Tegen de avond begon het weer echter om te slaan en de laatste kilometers tot in Linz werden in de regen (en aan hoge snelheid) afgelegd. De aankomst op de camping was ook niet zo aangenaam, aangezien het een wat verloederd graspleintje was, maar we maakten er het beste van.

Dinsdag 23 augustus - Nachtelijke knallen

Het beste bleek echter niet zo goed te zijn. We werden 's nachts meerdere keren wakker door wat geknisper gevolgd door een luide knal. Wat bleek: het matje van Lien was aan het delamineren. In normale mensentaal: de lijm die het matje in compartimentjes onderverdeeld was niet sterk genoeg meer, dus die gelijmde richels waren een voor een aan het loskomen en er ontstond een grote bobbel in de plaats³.

Een geluk bij een ongeluk: de regen was die ochtend met bakken uit de lucht aan het vallen, dus we placeerden ons in het restaurant bij de camping en begonnen een oplossing uit te dokteren. Via onze contactpersoon bij AS Adventure (merci Michiel!) kregen we het e-mailadres te pakken van de verdeler van Therm-a-Rest in Oostenrijk. Lien stuurde een mailtje om het probleem uit te leggen en de bijkomende logistieke uitdaging dat we elke avond ergens anders slapen. Tegen de middag kregen we al antwoord dat ze gingen kijken om iets te regelen met een outdoorwinkel in Wenen - topservice!

Het was ook al de middag gepasseerd tegen dat de regen genoeg afgezwakt was om aan onze fietsdag te beginnen. Met nog een paar uren voor de boeg konden we nog een respectabel aantal kilometers afwerken. Maar na de eerste 15 kilometer besliste een sluikstorter daar anders over. De fiets van Lien begon plots te sissen en tikken en het probleem was al snel duidelijk: een vijs had zich strategisch in en door de (buiten- en binnen)band gemanoeuvreerd.

Met een bushalte als tijdelijke werkplaats werd het probleem snel verholpen. Aangezien de vijs lang genoeg was om de binnenband 2 keer te doorboren (en 1 patch dus niet genoeg zou zijn), werd er snel een volledig nieuwe binnenband in gestopt.

Ondertussen was de middag al iets verder gevorderd en was de regen opnieuw wat heviger geworden. Na een snelle blik op de regenradar en met weinig beterschap in het vooruitzicht, boekten we een AirBnB in Grein en fietsten we nog tot daar. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe zalig een droge kamer en wat simpele aperitiefhapjes kunnen zijn nadat je een paar uur volledig natgeregend bent. Het gevoel is bijna de miserie waard. Bijna.

Woensdag 24 augustus

Woensdag werden we wakker onder een stralende zon. Er zat wel nog een dak tussen ons en die zon, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Op aanraden van onze AirBnB-host namen we de ferry naar de andere oever, aangezien de linkeroever blijkbaar continu geflankeerd werd door een drukke autoweg. Langs de rechteroever konden we inderdaad urenlang aangenaam fietsen, zonder al te veel autoverkeer.

Het weer kon niet meer verschillend zijn dan de dag voordien. De zon was opnieuw van de partij en de temperatuur in combinatie met de luchtvochtigheid zorgden voor een zwoele dag.

In de late namiddag fietsten we door een streek met heel wat wijngaarden. We waanden ons bijna opnieuw in het noorden van Italië!

Die nacht was het weer wat onrustig in de tent. Enerzijds door een paar hevige buien die overtrokken en anderzijds door het matje van Lien dat nog een tweetal keer wat goedkoop vuurwerk imiteerde.

Donderdag 25 augustus

's Ochtends was er nog wat motregen toen we vertrokken, maar met onze regenjassen aan was het toch al redelijk broeierig. Gelukkig konden we snel opnieuw overschakelen op zomerse klederdracht, aangezien de zon de resterende regenwolken deed verdampen en de temperatuur opnieuw deed stijgen.

We stelden onze benen in op automatic en voor we het wisten stonden we 90 kilometer verder in de hoofdstad van Oostenrijk: Wenen.

Vrijdag 26 augustus - Wandelen in Wenen

Vrijdag hadden we opnieuw een mini-citytrip ingepland. We begonnen de dag met een bezoek aan het Schloss Schonbrunn. Het gigantische paleis dat het zomerstulpje van de Habsburgers was, tot het einde van hun monarchie in 1918.

Ik ga hier geen geschiedenisboek schrijven, maar iedereen kent ongetwijfeld wel iets of iemand die hier gewoond heeft. Maar vooral de (bijna) laatste bewoners, Franz Joseph: voorlaatste koning van het Austro-Hongarische rijk en de vader van Franz Ferdinand (niet de band, maar de kroonprins wiens moord domino-gewijs de Eerste Wereldoorlog veroorzaakt heeft) en zijn onwillige vrouw (en nicht) Elisabeth, beter bekend als Sisi: de proto-feministe.

Het bezoek aan het paleis zelf (met audiogids) kunnen we zeker aanraden. Maar foto's om jullie te overtuigen zijn er niet, aangezien dat niet toegelaten is. De imposante tuin is echter vrij toegankelijk, dus des te meer foto's daarvan!

Na ons bezoek aan het paleis gingen we de stad in om Lien's matje om te ruilen. Er was een outdoorwinkel die hetzelfde type matje nog in voorraad had, dus we konden daar het oude gaan inwisselen (tweede keer dat de levenslange garantie van Therm-a-rest ons uit de nood helpt!). En terwijl we daar waren, zagen we ook iets waar we al enkele weken naar op zoek waren: lichtgewicht kampeerstoeltjes. Blijkbaar hadden ze een paar dagen eerder een nieuwe lading binnengekregen, waar wij gretig van profiteerden en er twee kochten. Niet meer ongemakkelijk op het gras moeten zitten of liggen!

De rest van de namiddag wandelden we door de oude binnenstad en bezochten we de highlights van de stad. De kathedraal, de Spaanse rijschool, de Karlskirche en het Belvederepaleis. Al bij al vonden we de stad een beetje tegenvallen: de historische gebouwen zijn soms omsingeld door muren en (relatief) nieuwe gebouwen en alhoewel er veel fiets- en voetpaden zijn, is de auto nog steeds koning. Er zijn nog veel meervaksbanen die dwars door het centrum gaan en waar je als voetganger lang kan staan wachten op groen licht om over te steken.

Onderweg kwamen we ook nog een plaatsje tegen waar het zelfs als automobilist niet leuk moet zijn. Je moet al heel snel kunnen lezen om te snappen waar je hier nu wel of niet mag parkeren.

Zaterdag 27 augustus - Noordwaarts richting Tsjechië

Gisteren vertrokken we uit Wenen en fietsten we noordwaarts via een nieuwe EV-route. De EV9 - de Baltisch-Adriatische route. Terwijl we door de stad fietsten, bleek nog maar eens dat er nog wel wat werk is om een echte fietsstad te maken van Wenen. We fietsten de hele tijd op goeie, aparte fietspaden, maar we stonden wel bijna de helft van de tijd stil om te wachten tot we groen licht kregen. Een groot contrast met bijvoorbeeld Rotterdam, waar het licht voor fietsers op groen springt nog voor je er bij bent.

Zodra we uit de stad waren, volgden we een hele tijd een oude treinlijn die omgevormd was tot fietspad.

Zodra we van het spoorwegfietspad afgingen, veranderde het landschap snel. Van Dale moet hier geweest zijn toen hij de definitie van glooiend neerpende. Ronde, bolle heuvels (zoals die van Erika) die volstaan met zonnebloemen. Het zou een prachtig plaatje geweest zijn, als niet zo goed als alle zonnebloemen dood en bruin waren door de droogte.

Net voor we de camping in Poysdorf bereikten, vielen er even nog wat druppels uit de lucht, maar we zaten gelukkig aan de rand van de regenzone. We placeerden onze tent en maakten onmiddellijk gebruik van onze nieuwe aankoop.

De heel oplettende lezer ('t moet echt al een die-hard zijn) zal opmerken dat Poysdorf niet op de EV9 route ligt. En daar heb je gelijk in, beste oplettende lezer! Dat komt enerzijds omdat de campings een beetje dungezaaid zijn in deze regio. En anderzijds omdat we ons plan nog steeds aan het aanpassen zijn.

Waar we eerst de EV9 gingen volgen tot in Praag om dan de EV4 richting het westen te nemen, gaan we nu al iets eerder naar het westen via de EV13 - de ijzeren gordijnroute. We zijn van plan om die te volgen tot we in Duitsland de EV4 kruisen en pas dan over te stappen op die route. Zo zullen we uiteindelijk opnieuw uitkomen bij onze oude vriend de Rijn. Op dat moment zullen we via een korte treinrit de reeds gekende route overslaan en naar een nog onbekend punt gaan om via een andere route tot thuis te fietsen.

Zondag 28 augustus - Doorweekt Tsjechië binnenvallen

Deze ochtend stonden we te popelen om flink wat kilometers af te leggen. Maar het weer gooide opnieuw roet in het eten (of in de fietsroute). Toen we vertrokken was er maar wat motregen - geen probleem voor ons. Maar na nog geen halfuur kregen we een stortbui over ons heen gedumpt. Terwijl we onder een uit-stekende (en uitstekende!) dakgoot aan het schuilen waren, hoorden we plots iemand roepen.

De uitbater van het cafe in het Dorfwiazhaus van Ameis had ons zien staan en had zijn cafe iets vroeger dan normaal geopend zodat we binnen konden schuilen. Terwijl ik van een gratis kopje koffie kon genieten, gingen we opnieuw te rade bij het internet. Het weerbericht gaf aan dat het nog een hele dag zou regenen, dus boekten we net over de Tsjechische grens een kamer (voor minder geld dan de meeste campings in Zwitserland!) en zodra de regen wat geminderd was, sprintten we de resterende 15 kilometer tot het verblijf.

Het heeft de rest van de dag natuurlijk niet meer geregend, maar zo hebben we wel opnieuw tijd gehad om deze blog te maken. 't Is nu al een grote bevalling geweest, dus ik wil niet weten wat een monster het geweest was als we nog een paar dagen gewacht hadden.

Overzichtskaartje