Take me to your river

Lien wees mij er op dat er bij de vorige blog geen inleiding was en dat er, als je iets aan het schrijven bent, altijd een inleiding moet zijn. Dus bij deze de inleiding die uitlegt waarom er een inleiding is. Wat de rest van de post betreft: lezen maar!

Maandag 29 augustus - Van asfalt naar wijngaarden naar off-road paadjes

Maandag was onze eerste dag langs het deel van de EV13-route die langs de Tsjechisch-Oostenrijkse grens loopt. De route zelf probeert zo dicht mogelijk bij het originele tracé van de omheining te blijven, dus dat betekent meerdere grensovergangen van Tsjechië naar Oostenrijk en omgekeerd. Alsook vice versa. En dan weer terug, natuurlijk.

Meestal hadden we geen bord nodig om te weten dat we de grens gepasseerd waren: de verandering in ondergrond was onmiddellijk merkbaar. Waar we in Oostenrijk konden genieten van goede asfaltwegen, was er in Tsjechië iets meer slijt op - om het zachtjes uit te drukken. De eerste kilometers konden we er nog goedlachs mee om en zagen we het als een spelletje om dat ene streepje asfalt te vinden dat nog niet afgebrokkeld was.

De reparaties aan het wegdek in Oostenrijk zagen er soms wat kubistisch uit, maar er waren tenminste reparaties. Dat konden we niet echt zeggen van de Tsjechische wegen.

Het reliëf bleef gelijk aan wat ik in de vorige post beschreef: glooiend. Dat betekende redelijk veel op en neer gefiets en een soms wat eentonig uitzicht. Maar voor het helemaal begon te vervelen, kwamen we opnieuw in een wijnstreek terecht waar we tussen de wijnranken konden fietsen. We kregen bijna flashbacks aan onze rit door de Adigevallei in het noorden van Italië.

Even nadat we voor de laatste keer die dag Tsjechië binnenreden, kwamen we aan een eerste plek die deed terugdenken aan het verleden van deze beruchte grensstreek. Een oude bunkerheuvel die omringd werd door diverse antitank- en antipersoneelsobstakels. Jammer genoeg konden we niet veel meer van de geschiedenis van deze plek ontcijferen, aangezien de infoborden enkel in het Tsjechisch waren. En zo uitgebreid is onze talenknobbel nu ook weer niet.

De laatste kilometers van die dag brachten ons naar Znojmo, een versterkt dorpje op een rotsklif aan de ingang van het Podyji nationaal park. De kapotgereden asfaltwegen werden nog snel ingeruild voor enkele onverharde, steenachtige paden die perfect thuis zouden zijn in een pittige mountainbiketoer. Maar gelukkig was er nog voldoende relatief platte zandgrond tussen de stenen te vinden om er al bij al ongeschaafd door te komen.

Alhoewel het nog vroeg in de namiddag was, beslisten we toch al om hier te stoppen omdat de volgende camping nog een goede 30 kilometer verder lag en het er op de kaart nogal heuvelachtig uitzag. Daardoor hadden we wel nog tijd zat om het dorpje Znojmo zelf eens te bezoeken. Een leuk historisch centrum met een paar kerkjes waar ongetwijfeld een heel interessant verhaal over te vertellen valt, maar de verteller sprak opnieuw enkel Tsjechisch. Er moet ooit ook een kasteel gestaan hebben, maar dat leek omgevormd tot/vervangen door een Soviet-uitziende fabriek.

Op de terugweg naar ons verblijf (middenin het bos, met onze eigen geitjes!) kon Lien zich nog even helemaal uitleven bij de houten beelden die daar speciaal voor kindjes neergepoot zijn.

Dinsdag 30 augustus - Leuke mountainbikerit... met de toerfietsen

De dag nadien bleek al heel snel dat we de juiste keuze hadden gemaakt om niet verder te gaan naar de camping in Hardegg. Na een pittige klim op verrassend goed asfalt werden we al snel offroad geleid naar de bossen van het Podyji nationaal park.

Er goedlachs mee omgaan zoals de dag voordien werd moeilijker en moeilijker, aangezien de paadjes soms echt thuishoorden op een parcours voor veldrijders. Het ging dan ook nog eens goed op en neer, zo goed zelfs dat we meermaals moesten afstappen om de fietsen omhoog te duwen. En bovenop dat alles bleven we ook continu tussen dichtbegroeide bossen fietsen, dus een mooi uitzicht voor al onze moeite konden we ook vergeten.

Tegen de middag had ons slakkentempo ons een schamele 20 kilometer opgeleverd, maar we bevonden ons wel opnieuw net voor de grensovergang met Oostenrijk, bij Hardegg - het kleinste Oostenrijks dorpje. Hier is één van de enige overgebleven, originele stukken van het ijzeren gordijn te zien. Zoals het merendeel van dat gordijn, bestond het uit een dubbele rij prikkeldraad die onder hoogspanning stond, aangevuld met wachttorens en de nodige obstakels om voertuigen tegen te houden. Dat allemaal om de eigen bevolking binnen te houden het imperialistische westen buiten te houden.

Een van de weinige infoborden waar er wat tekst op stond die niet in het Tsjechisch was, leerde ons bij dat het hek z'n taak deed: tijdens de decennia dat het er stond, stierven er honderden mensen. Een kleine kanttekening wel: een minderheid daarvan waren mensen die probeerden over te steken. Het merendeel van de sterfgevallen waren militair personeel dat de grensovergang moest bewaken. Onverwachte electrocutie en ongevallen met wapens waren de grootste boosdoeners.

Na dat stukje geschiedenis waagden we ons aan de afdaling naar de grensovergang in Hardegg om iets te lunchen. Daarna ging het moeizaam opnieuw omhoog en waren we opnieuw in glooiland terecht gekomen. Omdat het leek alsof de route soms iets te willekeurig de oversteek tussen Tsjechië en Oostenrijk maakte (en we ondertussen al wisten hoe de wegen er in Tsjechië bij lagen), beslisten we om in de mate van het mogelijke aan Oostenrijkse kant te blijven voor de rest van de dag. Zoals je op de foto's kan zien werd het landschap opnieuw wat eentonig, maar dat was een kleine prijs om te betalen zodat we zeker waren van goede wegen.

Op het einde van de dag moesten we wel nog even Tsjechië binnen, aangezien ons verblijf voor die avond in Slavonice was. Lien poseerde nog even met een toepasselijk paaltje voor we aan de beklimming van een laatste, pittige heuvel begonnen. De afdaling op Tsjechisch grondgebied was zowaar nog pittiger, aangezien de ondergrond opnieuw veel gelijkenissen vertoonde met een wasbord waar een zak kiezelstenen tegengegooid was.

Voor wie het gemist heeft: tijdens het poseren voor de paalfoto had Lien haar petje afgedaan en op haar rugzak gelegd. Een 34-jarige zou er aan gedacht hebben om dat petje opnieuw op te zetten wanneer we verder gingen, maar Lien was op dat moment natuurlijk nog een onbezonnen 33'er. Het mag dus niemand verbazen dat ze aan de onderkant van de heuvel plots merkte dat ze haar petje ergens verloren was...

Long story short: de auteur mocht (zonder panniers weliswaar) de krakkemikkige koppenberg opnieuw op (en af) om te bevestigen dat het petje wel degelijk 2 meter van de fotoplaats op de grond lag. Het moet wel gezegd worden: zonder al dat gewicht aan de fiets zijn die hobbelige paadjes eigenlijk wel nog leuk!

Woensdag 31 augustus - Verjaardag vieren in adams- en evakostuum

Het toeval wilde dat het net een jaar geleden was dat Lien nog eens verjaard was, dus was het vandaag logischerwijs opnieuw haar verjaardag (the math checks out). We hadden een appartementje geboekt in Gmund. Enerzijds omdat de reviews laaiend enthousiast waren over het ontbijt daar. En anderzijds omdat er daar een wellnesscentrum was waar je op je verjaardag een volledige dag gratis mocht wellnessen.

Er lag wel nog een goeie 60 kilometer tussen ons en al die relaxatie, dus we begonnen er vol goede moed aan. Het weer was wat druilerig, maar gelukkig waren de wegen en paadjes van redelijke kwaliteit (voor Tsjechische standaarden dan toch). Maar dan nog was het overduidelijk wanneer we de grens opnieuw kruisten en de ondergrond van de ene centimeter op de andere veranderde en verbeterde.

In de vroege namiddag kwamen we al aan in Gmund en na ons geinstalleerd te hebben in het appartement, gingen we naar het wellnesscentrum. Maar daar kregen we 2 verrassingen voorgeschoteld. De eerste was dat het een complex was in combinatie met een zwembad en bijgevolg redelijk druk was. Op zich niet zo erg, natuurlijk. De tweede verrassing was echter dat het in den puren te doen was. Op zich ook niet zo erg, maar laat ons zeggen dat we met de vormen die we gezien hebben even geen behoefte meer hebben aan moderne kunst.

Foto's waren natuurlijk uit den boze (ik zou het mijn camera niet willen aandoen, eerlijk gezegd), dus jullie moeten het doen met een selfie van ons getwee wat eerder op de dag. De rest moet je er maar bij fantaseren.

Maak gerust een tekening van hoe je denkt dat het er uit zou zien en stuur die op met een gele postkaart Die grap heb ik vorige keer al gemaakt.

Donderdag 1 september - Tjolen in Tsjechië

Donderdag startten we volledig relaxed en zen (en nog een beetje onder de indruk van de vormen die het menselijk lichaam blijkbaar kan aannemen) aan de volgende etappe van de EV13. En die ging onmiddellijk opnieuw de grens over naar Tsjechië. En op een tweetal uur tijd kregen we een smorgasbord van belachelijk slechte paadjes voorgeschoteld (ik wil het zelf geen fietspaden meer noemen, aangezien het op verschillende plekken niet meer fietsbaar was).

Een antipasto van asfalt die in de jaren 50 gegoten werd en sindsdien niet meer onderhouden is, een soepje van betonplaten die elk hun eigen idee hebben van wat waterpas nu precies is, een voorgerecht van singletrack modderwegen waar af en toe een boom over gevallen is en een hoofdgerecht van de beste mountainbikepaadjes die ik ooit bereden heb. Alleen jammer dat we geen mountainbikes meehebben.

Als vlieg in de soep kregen we daar tussenin nog een triestig infobord voorgeschoteld waar trots op vermeld werd hoeveel honderdduizenden euro's Europese subsidies er gespendeerd waren voor het uitwerken van een fietsnetwerk in Tsjechië. 😒

Naast dat alles hadden we natuurlijk ook nog het doorlopend dessertbuffet met hoogtemeters, hoogtemeters en nog wat hoogtemeters. Kortom: 't was niet het leukste stuk van de route en we waren blij toen we opnieuw in Oostenrijk konden fietsen.

We waren al op de kaart aan het kijken om opnieuw in Oostenrijk te blijven, maar we besloten iets later op de dag om Tsjechië toch nog een kans te geven. Jammer genoeg was het meer van hetzelfde: onnodig klimmen naar een dorpje waar er niets te zien of lezen valt over het ijzeren gordijn, een bangelijke afdaling tussen dennenbomen die alle kans op een mooi uitzicht ontnemen - maar zelfs als er uitzicht zou zijn, konden we er niet van genieten aangezien onze ogen gefixeerd moesten blijven op wat er overbleef van de weg.

We gingen dus linea recta (voor zover dat mogelijk was) opnieuw richting Oostenrijk en namen er even de kaart bij om te bekijken wat onze opties waren.

Vrijdag 2 september - Overstappen op de Mühlviertelradweg

Aangezien het moeilijk was om het traject van de EV13 parallel te volgen in Oostenrijk (en nadien Duitsland), beslisten we om het over een volledige andere boeg te gooien. We zouden de Mühlviertelradweg route een tweetal dagen volgen. Zo bleven we in Oostenrijk en waren we zeker van goede wegen en mooie uitzichten.

En mooie uitzichten kregen we! Het leek wel alsof we permanent in de standaard achtergrond van Windows XP beland waren. Het enige nadeel was dat we nog steeds in glooien-land waren, dus de route volgde een genadeloos op en neer patroon. En geen kleine golfjes op en neer, maar grote zaagtanden. Maar telkens het wat lastiger werd, moesten we gewoon terugdenken aan Tsjechië om wat nieuwe kracht te vinden.

We waren 's avonds echter wel blij toen we na 69 kilometer¹ en 1000+ hoogtemeters onze tent konden opzetten in Haslach an der Mühl. We moesten normaal gezien ons melden en betalen aan het stadhuis, maar aangezien dat de vrijdagnamiddag (en zaterdagvoormiddag) gesloten is, hadden wij onze goedkoopste overnachting van de reis te pakken!

Zaterdag 3 september - Terug naar Passau

Gisteren vervolgden we onze rit langs de Mühlviertelradweg, in dezelfde teneur als de dag ervoor. Mooi maar lastig.

We hadden echter wel een plan in gedachten, dus tegen de middag bereikten we het hoogste punt van de dag en sprongen² we over op een andere fietsroute. Die liep net over de grens in Duitsland en bracht ons richting het zuiden tot we (na een lange afdaling) uitkwamen bij een oude bekende: de Donau.

En die volgden we (deze keer stroomopwaarts) richting Passau, waar we voor een tweede keer onze tent opstelden op de plaatselijke camping. Meer dan dat gaan we niet dubbel doen, want het plan is om nu de EV6 te volgen, maar dan in westelijke richting. Zo begint ons overzichtskaartje er natuurlijk uit te zien als een misvormde pretzel, maar op zich is dat toch een beetje poëtisch, niet?

Zondag 4 september - Cruisen langs de Donau 2: Electric Boogaloo

Deze morgen vertrokken we (voor een tweede keer deze reis) uit Passau, maar we lieten de rivier Inn (letterlijk) links liggen en deze keer volgden we de Donau verder stroomopwaarts tot in Deggendorf. 't Was maar 60 kilometer (zonder al te veel hoogtemeters) dus we konden uitgebreid ontbijten en we waren hier toch nog tegen kort na de middag.

We hebben dus de tijd gehad om opnieuw te bekijken welke routes we kunnen volgen om binnen een drietal weken thuis te zijn. 'k Zal de plannen hier niet uiteen doen, aangezien ik maar op een beperkt aantal manieren kan zeggen 'de plannen zijn opnieuw veranderd'. Jullie zullen dus wel zien/lezen hoe we het aanpakken!

Overzichtskaartje