Days go by

Meer dan een week sinds de vorige post! Normaal gezien zou dat betekenen dat deze een extra lange editie zou worden, maar niets is minder waar. Aangezien we een paar dagen aan een stuk door gelijkaardig landschap gefietst hebben, met gelijkaardig weer en permanente tegenwind valt er weinig origineels te vertellen. In theorie zou ik het dus relatief kort moeten kunnen houden. Maar ik ben nog maar net begonnen, natuurlijk.

Maandag 5 september - De laatste rit langs de Donau

We vertrokken maandag uit Deggendorf om de laatste kilometers langs de Donau te fietsen. We zouden bijna de de hele dag op (en soms naast¹) de dijk naast de rivier fietsen, maar we werden wel meerdere keren verplicht een omleiding te volgen aangezien er verstevigingswerken bezig waren.

Aangezien sommige van die omleidingen meer dan 10 kilometer extra betekenden, hebben we ze - waar mogelijk - soms wat omzeild. Een beetje onze eigen route genomen, een beetje door de werken (waar niemand was) heen gestapt, zulke dingen. Allemaal volkomen veilig (het enige accidentje was mijn fiets die eens neerviel na een offroad beklimming) en het spaarde ons uiteindelijk heel wat kilometers uit.

De rest van de dag ging verrassend vlot. Het gebrek aan hoogtemeters en de goede fietspaden zorgden ervoor dat we een hoog tempo konden aanhouden. Het landschap was soms ook een beetje monotoon te noemen, dus voelden we ons ook niet echt schuldig om er zo snel doorheen te cruisen.

We namen zelfs even bewust pauze om nog eens goed naar de rivier te kijken waar we ook meerdere dagen naast mochten rijden tijdens onze reis.

Ergens in de namiddag bereikten we ons doel voor die dag: Regensburg. Maar aangezien het nog zo vroeg was, beslisten we om toch al het volgende deel van ons plan te starten. We staken de Donau over en reden de vallei van de rivier Naab in. We zouden de dag nadien de Naabdalweg gebruiken om ons naar de volgende langeafstandsfietsroute te brengen.

Dinsdag 6 september - Via de Naab naar de Paneuropa route

De hele dag fietsten we noordwaarts in de vallei van de Naab. We zaten met onze gedachten waarschijnlijk al iets te ver vooruit, want de rivier en het landschap deden ons denken dat we al in de Ardennen zaten. Er was ook de hele dag een aangenaam duwtje in de rug van wat wind, waardoor het fietsen absoluut niet zo lastig was. Dat ik dat hier nu expliciet benoem, heeft natuurlijk niets te maken met wat we de dagen nadien zouden meemaken.

Net voor we zouden overstappen op de nieuwe route, stonden we nog even stil bij een gesloten spoorwegovergang. Na een vijftal minuten te wachten zonder een trein te zien, keken we toch even beter rond ons en bleek dat de slagbomen sowieso gesloten zijn en je via een knop moet aanvragen om ze te openen.

De nieuwe route waar ik het over heb is de Paneuroparoute. Die loopt van Parijs tot Praag (of omgekeerd) en aan de Geocities-achtige site te zien, zou je denken dat ze in de jaren '90 uitgestippeld werd: https://www.paneuropa-radweg.de/. Als je browser een foutmelding toont bij het surfen naar de site, komt dat omdat ze hun certificaat zelfs niet in orde brengen - deel van de charme. Er is zelfs een gastenboek (remember those?)²!

In Wernberg-Köblitz gingen we dus westwaarts de Paneuroparoute op en fietsten we nog tot aan een camping in Schnaittenbach, waar we kostenloos nog even konden zwemmen in het natuurzwembad.

Woensdag 7 t.e.m. zaterdag 10 september

Vanaf woensdag begonnen we de gevolgen te dragen van mijn opmerking in verband met de ruggenwind, wat raar is, aangezien ik ze toen nog niet gemaakt had! De route ging vrijwel perfect westwaarts en er was continu een stevige westenwind aanwezig. En aangezien we een wind altijd benoemen met de richting van waar hij komt, betekende dat dat we hem pal op kop hadden.

Die wind bracht ook wat onstabiele, vochtige lucht met zich mee, dus het weer tijdens die dagen was op zijn best kwakkelig te noemen. Het was dus lastig fietsen en behalve wat grappige plaatsnamen (ik vond ze toch grappig) was er weinig te beleven (en nu dus te vertellen).

Tijdens die dagen passeerden we ook een onzichtbare mijlpaal. We waren twee maanden onderweg en hadden ondertussen al meer dan 4000 kilometer gefietst!

Vrijdagochtend mocht ik ook het gevolg van de val van mijn fiets enkele dagen eerder aan de lijve ondervinden. Wanneer ik tijdens een beklimming naar een kleinere versnelling wou schakelen, zat mijn ketting plots tussen mijn cassette en de spaken van mijn achterwiel. Mensen die iets van fietsen (en specifiek derailleurs) kennen weten dat dat normaal gezien niet kan of mag gebeuren, als je derailleur goed afgesteld is. Maar blijkbaar had mijn derailleur dus een goede deuk gekregen tijdens de val (zeker aangezien de panniers aan de fiets voor wat extra gewicht zorgen).

Meer nog, de derailleurhanger zelf is verbogen. Ik zal jullie niet vervelen met de technische details³, maar het komt erop neer dat ik het materiaal niet heb om het (correct) te herstellen, maar gelukkig kon ik met wat bricolage (en spierkracht) zorgen dat ik nog verder kan fietsen. Hetzij met een paar versnellingen minder (en diegene die nog werken maken iets meer lawaai dan ik zou willen, maar soit).

De laatste 2 dagen (9 en 10 september) werd het kwakkelige weer nog wat kwakkeliger en moesten we overdag meerdere keren schuilen voor een bui, onze regenjassen aan- en uitdoen (aangezien de zon tussen de buien door nog goed warmte gaf) en de wind vervloeken.

Zondag 11 september

Zondag zou bijna net als de vier voorgaande dagen geweest zijn, ware het niet dat er 2 grote verschillen waren. In de voormiddag fietsten we opnieuw onder een felblauw/grijze lucht vol met regenwolken/zonneschijn en tijdens de lunch moesten we zelfs even een felle bui uitwachten onder een strategisch gepositioneerde appelboom. En kort na de lunch was er het incident.

We moesten een spoorwegovergang kruisen (zoals we al tientallen keren gedaan hadden) maar aangezien het een extra gevaarlijke overgang was - door de breedte van de sporen en de hoek tussen het fietspad en de sporen - heeft men er appelblauwzeegroene haaientanden op de grond geschilderd. En Lien was zo gefascineerd door die kleurrijke tanden dat ze iets te schuin over de sporen ging en haar achterwiel er in bleef steken. Met als gevolg dat ze een redelijke tumelette maakte.

Gelukkig geen materiële of (acute) lichamelijke schade, maar haar linkerschouder, -arm en -been hadden de klap grotendeels opgevangen en deden dus wel wat pijn. Ik kon de ramptoerist in mezelf onderdrukken en heb dus geen foto's van het ongeval zelf, maar er zijn wel foto's van de locatie en kleurrijke tanden!

We konden dus wel nog verder fietsen en tegen het einde van de dag kwamen we aan in onze bestemming, net over Karlsruhe. Dat zal voor sommige mensen misschien bekend klinken, aangezien Karlsruhe naast de Rijn ligt. En zo waren we dus voor de tweede keer deze reis ergens waar we al geweest waren. En aangezien we opnieuw in de boezem van de Rijn waren, was onze keuze voor verblijfplaats snel gemaakt: Rheinstetten.

Maandag 12 september

We verlieten de Paneuroperoute (die naar het zuidwesten afdraaide, richting Parijs) om verder westwaarts te gaan richting de Eurovelo 5 route, die ons via Luxemburg opnieuw naar België zou brengen. Dat betekende dat we 's ochtends allereerst nog eens op een ferry mochten stappen die ons naar de westelijke RIjnoever bracht. Daarna fietsten we verder op de Rheinland-Pfalzfietsroute. Het weer was weer wat beter geworden en ook het landschap werd wat interessanter, waardoor de tijd en de kilometers snel gingen.

Door een gebrek aan campings in de regio werd het echter wel een relatief korte dag en waren we in de vroege namiddag al op de camping. Dat gaf ons wel de kans om op het gemak te genieten van een klein gebakje bij de koffie, voor ik eindelijk de remblokjes op de fiets van Lien eens kon vervangen. Zoals je op de foto's kan zien: 't was dringend nodig. Maar fans van het eerste uur herinneren zich misschien dat de laatste keer dat ik die blokjes vervangen heb tijdens onze vorige fietsreis was, toen we nog in het Lake District en Schotland zaten. Dat betekent dus dat die blokjes ergens tussen de 5000 en 6000 kilometers meegegaan zijn. Not bad!

Het toeval wilde ook dat we bij aankomst op de camping tegelijkertijd met een ander Belgisch koppel aankwamen. Ze waren zo vriendelijk om ons voor een aperitief uit te nodigen bij hun camper en al snel bleek opnieuw hoe klein de wereld kan zijn⁴. Het waren ook West-Vlamingen (woonachtig, niet geboren - 't is een hele historie 😉), uit Zwevegem en Thijs bleek (via het werk) ook een vriend van ons te kennen. Bij deze: bedankt Thijs en Karin voor de aangename ontvangst en babbel!

Dinsdag 13 en woensdag 14 september - Naar Saarbrücken en een rustdag

Gisteren moesten we enkel nog tot in Saarbrücken fietsen, waar we zouden overstappen op de EV5. Onderweg werd het nog eens overduidelijk hoe dicht we bij huis zijn en dat het eerste deel van ons pensioenjaar er dus bijna opzit.

Vandaag (woensdag) hadden we een rustdag ingepland aangezien het heel de dag zou regenen en Liens schouder wel wat rust kan gebruiken. En zo had ik ook de tijd om deze post te schrijven. Hoogstwaarschijnlijk de laatste on the road, aangezien we nog maar een kleine 500 kilometer te gaan hebben voor we thuis zijn.

Het plan is om nu de EV5 te volgen tot in Dinant en dan via knooppunten tot thuis te fietsen. Als er geen ongelukken gebeuren (en het weer wat wil meewerken) zouden we volgende week woensdag (21 september) onze oprit in Izegem opfietsen. Dat geeft jullie hopelijk nog voldoende tijd om de nodige vergunningen bij de gemeente aan te vragen voor het opbouwen van de stellingen die nodig zullen zijn voor het formaat spandoeken dat wij in gedachten hebben.

Overzichtskaartje