When the weather's fine

Vorige week zaten we dus nog in Inverness. Tijdens ons vrij dagje hadden we tijd om wat te toeristen en enkele to-do's af te werken. Zo liet Lien haar innerlijke naaister los op het zakje met de tentharingen (piketten klinkt toch beter) en tijdens onze wandeling door de stad vonden we Leakey's Bookshop - een waar Walhalla voor de literair die graag een dagje (of meer) door boekenrekken neust. Jammer genoeg werd ondergetekende kort daarna geveld door een aanval van allergieën, waardoor de avond opgebruikt werd voor het uitzweten van de hoofdpijn en bijhorende symptomen.

De dag daarna (dinsdag, voor wie aan het volgen is) was alles opnieuw tip top in orde. Meer nog, we werden wakker in een zonovergoten¹ Schotland. We vertrokken dan ook vol goede moed langs een nieuwe National Cycle Route, nummer 78 deze keer. Al na enkele kilometers zagen we de eerste glimpen van Loch Ness en de hele dag bleven we langs het legendarische loch rijden. Voor Nessie was het waarschijnlijk iets te warm - we zagen enkel drijvende boomstammen en eenden die van ver op de langgenekte legende leken. Of het moet zijn dat ze (of hij?) afgeschrikt werd door de verschillende straaljagers van de RAF die de Great Glen vallei gebruikten om hun laagvliegkunsten te oefenen.

Naar het einde van de dag toe was het even (meer) puffen en zweten terwijl we nog een 400 meter hoge pas over moesten om Fort Augustus aan de start van Loch Ness te bereiken. Weinig foto's van de beklimming (aangezien onze tijd vooral ingenomen werd door dan weer puffen, dan weer zweten), maar des te meer van de afdaling. Een afdaling die blijkbaar iets te hard ging voor mijn rechterpannier, die net als zijn linkerkompaan besloot om een vijsje kwijt te spelen. Gelukkig was mijn voorraad snelbinders nog niet uitgeput, dus een fix was snel gemaakt. Ik begin me wel vragen te stellen bij de reputatie van Ortlieb panniers die, als je het internet mag geloven, onverwoestbaar zouden zijn.

De rest van de dag bracht ons nog naar het youth hostel bij South Laggan, waar de fietsen eens gewassen werden en ook de voorste remblokjes van Liens fiets vervangen werden door nieuwere versies.

Na een iets minder goede nachtrust (met dank aan de snurkende Nederlandse dame in de dorm) ging de route verder langs de Great Glen Way richting Fort William. Onze nieuw verworven afkeer voor kanalen flikkerde even op toen we langs het Caledonian canal fietsten, maar gelukkig was het jaagpad hier wél fietsvriendelijk en de omgeving des te imposanter.

Fort William binnenrijden was een leuke ervaring, aangezien het al een beetje bekend terrein was door een traverse van de West Highland Way enkele jaren geleden (Ben Nevis stond nog steeds op zijn plaats!). Om niet langs de drukke A82 weg te moeten rijden, besloten we om de (ultramoderne) ferry naar de overkant van Loch Linnhe te nemen. Dat bleek zowat de beste beslissing van de reis te zijn, aangezien we getrakteerd werden op prachtige uitzichten op Fort William en Ben Nevis.

Wanneer we naar de avond toe de (iets modernere) ferry terugnamen naar de overkant was het echter even paniek aangezien de camping die daar was geen tenten aanvaardde. Er zat niets anders op dan even door te rijden naar Glencoe. Zo (relatief) laat op de avond rijden gaf ons wel nog enkele leuke zichten op het lichtspel dat de zon en wolken op het water toverden.

Een nieuwe dag en nog steeds goed weer, het was alsof we in een ketel vloeibaar geluk gevallen waren. En daarbij kwam ook nog eens dat we langs enkele spiksplinternieuwe delen van de route 78 (die verderop nog in ontwikkeling is) fietsten. Fluweelzachte asfalt die perfect platgestreken was en perfect witte wegmarkeringen (hoewel ze overtuigd blijven van hun exotische fietsmodel).

De eindstop voor de dag was Oban. En wat gegoochel en gegoogle later bleek dat we met 2 problemen zaten. Ten eerste was het goede weer blijkbaar ten dode opgeschreven en kwamen er enkele dagen regen aan. En ten tweede bleek het quasi onmogelijk om langs het verdere verloop van de route (die meer en meer langs grote wegen ging - aangezien de fietspaden nog volop in aanmaak zijn) betaalbare slaapgelegenheden te vinden. Daarom besloten we om ons met een combinatie van openbaar vervoer en eigen spierkracht (aka fietsen) naar Ardrossan te begeven, waar we een ferry konden nemen naar Campbeltown.

En daar zitten we nu dus, klaar om morgenochtend (op het onmenselijke uur van 7:30) de ferry naar Bellycastle in Noord-Ierland te nemen. Aldaar nemen we de NCN route 93 om ons (ondermeer langs de Giant's Causeway) naar Londonderry te brengen, waar het startpunt van de Wild Atlantic Way ligt - de 2500 kilometer lange route die het tweede deel van onze fietsreis zal vormen.

Het weer (voor morgen dan toch) ziet er weer iets beter uit, dus we vatten de reis met volle goesting aan. We zien wel hoe lang dat zal duren. Ondertussen laat ik jullie gaan met een liedje dat aan betere tijden (en weer) doet denken. Tot blogs!

PS: gezien het slechte weer de voorbije dagen zijn er weinig foto's van. Onze excuses hiervoor. Voor de echte fanatiekelingen is er hier eentje van een Schots kasteel in een Schots loch met echt Schots weer.

PPS: als er mensen zijn die Schotland in de toekomst willen bezoeken (en een beetje sportief aangelegd zijn) is de NCN 78 een gigantische aanrader. Prachtige landschappen en (grotendeels) perfecte fietswegen. Voor meer informatie: trakteer ons eens een pint op café :)

PPPS: voor de mensen die nog aandachtig genoeg zijn voor een derde PS: hier vind je een kaartje met onze reis tot nu toe. Rechtstreeks van de GPS, dus alle snelheden en afstanden zijn correct (hoe hoog, laag, kort of lang ze ook zijn).

¹: zonovergoten staat trouwens op de derde plaats in de top 50 van minst gebruikte woorden om Schotland te beschrijven. Op de tweede plaats staat gendercorrecte kleding en de eerste plaats is behouden voor verstaanbaar.