Coming home

"Over onze laatste dagen zal je hier binnen ongeveer twee weken kunnen lezen", schreef ik vier weken geleden. Qua timings inschatten blijft de gouden regel ook hier gelden: verdubbel maar wat je denkt nodig te hebben. Ik moet dus voor een laatste keer in het verleden duiken om jullie te kunnen vertellen over onze laatste dagen in Canada en onze eerste dagen terug in België.

Donderdag 20 juli - Van Vancouver Island naar Whistler

Een ticket voor de ferry van Vancouver Island naar het vasteland kan je op voorhand reserveren, maar aangezien we ondertussen in de drukke vakantieperiode aanbeland waren, konden we enkel nog voor de ferry van 20:00 uur 's avonds tickets reserveren. We beslisten dus om voor de andere optie te gaan: naar de ferry terminal gaan en in de rij staan om één van de vrije plaatsen te bemachtigen die op elke ferry beschikbaar zijn.

Hoe vroeger we er zouden zijn, hoe meer kans op een plaats, maar we wilden wel nog genieten van het lekkere ontbijt in onze BnB. We werden vergezeld door een Zwitsers koppel dat ook op rondreis was in Canada en diezelfde dag ook de ferry zou nemen. Er was net een aangenaam gesprek aan de gang toen het derde koppel dat in de BnB logeerde aan tafel kwam zitten. Canadese locals uit Whistler die elke maand een weekje naar Vancouver Island kwamen om hun hulpbehoevende (en meer dan 90 jaar oude) ouders te helpen.

Zodra de man van het koppel hoorde dat onze nieuwe vrienden van Zwitserland afkomstig waren, vroeg hij hen hoe de Zwitsers dachten over het World Economic Forum dat jaarlijks samen komt in Davos. Veel kans om die vraag te beantwoorden was er niet, aangezien hij zelf onmiddellijk zei dat het WEF eigenlijk gecontroleerd wordt door een beperkt aantal kapitalistische masterminds die er op uit zijn om de wereldbevolking te decimeren. Ze zouden zichzelf injecteren met reptielen-DNA en stamcellen van ongeboren foetussen gebruiken om langer te leven en hadden een afspraak met Bill Gates om via quantum computing te zorgen dat elke mens op aarde traceerbaar zou worden.

Ik wou hem net een compliment geven dat hij zo'n belachelijk verhaal met een serieus gezicht kon brengen, maar opnieuw was hij me voor en gebruikte hij de volgende twintig minuten om in alle geuren en kleuren uit te wijden over dat plan. Virussen bestaan niet, vaccins worden gebruikt om qubits in je lijf te injecteren en als pasgeboren kind word je door je ouders in pand gegeven aan de staat, waardoor de meeste wetten en regels eigenlijk niet van toepassing zouden zijn.

Een typische conspiracy nutcase hadden we nog niet tegengekomen, dus gelukkig kwam deze kerel aan het staarteinde van onze reis langs om ook dat stereotype met gusto te bevestigen. We glimlachten breed en knikten van ja terwijl we ons ontbijt zo snel mogelijk opschrokten. We gebruikten de ferry als excuus om dan toch zo snel mogelijk te vertrekken en het blanke, welgestelde koppel in hun eigen paranoia en slachtofferrol te laten sudderen.

De ferry van 11 uur zat vol, maar gelukkig konden we een tweetal uurtjes later wel nog mee met die van 13:00 uur. De overzet was niet de mooiste boottocht die we al meegemaakt hebben, maar wel uiterst functioneel, aangezien we een groot uur later opnieuw voet aan wal konden zetten. Maar dan met de banden van de auto.

Alhoewel we heel dicht bij Vancouver stad waren, reden we toch de andere richting uit. Noordwaarts richting Whistler, waar we een tiental kilometer ten zuiden van het dorpje een goedkope camping vonden met nog een plaatsje vrij.

Vrijdag 21 juli - Fietsen rond Whistler

Whistler is een resort-dorp dat op een goed uur rijden van Vancouver ligt. Het ligt in de vallei tussen twee bergruggen en biedt dus in de winter de ideale speelgrond voor skisporten en in de zomer worden de hellingen omgetoverd tot een MTB-paradijs. In 2010 werden hier nog de Olympische winterspelen georganiseerd, met alle bijkomende publiciteit van dien. We parkeerden onze auto op de betaalparking (een eerste hint dat het hier niet de meest goedkope plek is om te zijn) en verkenden het dorpscentrum dat ons deed terugdenken aan de skiresorts in de Alpen.

We liepen een paar fietswinkels af en beslisten uiteindelijk om een paar fietsen te huren en in de vallei een toertje te fietsen. Het downhill MTB'en lieten we voor een andere keer, aangezien je hier wel al wat ervaring nodig hebt om veilig en met een glimlach op je gezicht naar beneden te gaan.

Behalve een namiddag fietsen in Mexico was het al bijna een jaar geleden sinds onze fietsreis, dus het was even wat wennen. Ik vergat zelfs even dat pedalen konden ronddraaien en moest dat bekopen met een paar centimeter vel van mijn scheenbeen. De tocht zelf was wel de moeite, alhoewel ze wel wat overdreven hadden met tijden en afstanden. De meeste fietswinkels raden aan om de fiets voor een volledige dag te huren, maar in een goeie twee uur ben je wel rond.

Naar het einde van de rit toe hadden we wel onze fietsbenen opnieuw terug gevonden en beslisten we om een paar groene MTB-routes te verkennen. Eenvoudige single-track met af en toe een pittige klim. Gelukkig waren die niets vergeleken met de bergpassen die we een jaartje eerder aan het trotseren waren.

Uiteindelijk hadden we toch een paar tientallen kilometers gefietst, dus we gingen nog even langs de lokale liquor store om onszelf te belonen met een gerstenatje. En daar vonden we wonder boven wonder een West-Vlaamse klassieker die een perfecte dorstlesser was na een namiddag fietsen in de warmte.

Zaterdag 22 juli - Wandelen op Blackcomb Mountain

Zaterdag gingen we terug naar Whistler en kochten we twee seizoenspassen voor de gondelliften. Je moet namelijk sowieso een dagpas kopen om op- en neer te gaan (je kan geen enkele rit op een individuele lift kopen) en aangezien wij twee dagen de bergen in en op wilden, kwam een seizoenspas goedkoper uit dan twee dagpassen.

We kwamen ongeveer halfweg op de berg aan en stapten onmiddellijk richting de langste wandeling om de massa te vermijden. Het pad volgde een hoogtelijn en was dus redelijk plat, dus we hadden tijd genoeg om rond te kijken en meerdere keren een marmot of een grouse (een korhoen) te spotten.

Op het verste punt van de wandeling kwamen we aan bij een klein smeltmeer waar we prachtig zicht hadden op de Overlord gletsjer aan de overkant van de vallei.

Na een pittige klim uit de cirque stapten we langs Disease Ridge tot we een even pittige afdaling naar een kruispunt van wandelingen moesten ondernemen.

Toen we terug bij het liftstation waren, stapten we in één van de cabines van de Peak 2 Peak gondellift. Deze werd geopend in 2008 en verbindt de Blackcomb en Whistler bergen met elkaar. Tot 2017 was dit de lift met de langste afstand tussen 2 pylonen (iets meer dan 3 kilometer) en het is nog steeds de hoogste ter wereld. Op het hoogste punt hangt de gondel meer dan 400 meter boven de grond! Een indrukwekkend ritje!

Aan de overkant namen we ook nog de Peak Express stoeltjeslift naar het topje van Whistler Mountain om daar al een eerste keer te genieten van het uitzicht. Het was te laat op de dag om nog te beginnen aan de lange(re) wandelingen, dus daarna gingen we terug naar beneden om nog wat te chillen op het olympische grasplein in Whistler.

Zondag 23 juli - Wandelen op Whistler Mountain

Zondagochtend zorgden we dat we bij de eersten waren om opnieuw richting Whistler Mountain te gaan. Met de Blackcomb lift omhoog en dan de Peak 2 Peak richting Whistler Mountain. Het ging allemaal heel vlot (aangezien het al de tweede keer was), maar op Whistler moesten we wel nog een kwartiertje wachten tot de laatste stoeltjeslift open ging. We wandelden nog even over de Cloudraker Skybridge en begonnen dan aan de High Note Trail, een wandeling langs de zuidelijke flank van Whistler Mountain.

Veel kan ik er niet over vertellen, behalve dat het heel mooi was en een ideale afsluiter voor onze laatste (natuur)dagen in Canada. End it on a high note, zoals ze hier zeggen.

In de namiddag deden we nog wat inkopen in het dorpje en gingen we terug naar de camping om uiteindelijk een laatste keer te slapen in de Terrymobiel.

Maandag 24 juli - Opnieuw naar Vancouver

Maandagochtend werden we wakker met het geluid van regen op het dak. Het slechte weer was zo vriendelijk geweest om onze twee laatste wandeldagen niet te verpesten. We vertrokken richting Vancouver en stopten onderweg nog om de Terrymobiel zo proper mogelijk te maken in de carwash en nog een laatste keer de olie te verversen.

In Vancouver konden we gelukkig iets vroeger dan verwacht in onze AirBnB en we gebruikten de rest van de namiddag om ook de binnenkant op te schonen zodat alles er tip-top uitzag voor potentiële kopers.

Dinsdag 25 en woensdag 26 juli - Terrymobiel verkopen

We hadden de auto een paar weken voordien al op een paar Facebookgroepen geplaatst en hadden de volgende dagen vrij gehouden zodat geïnteresseerden langs konden komen om de auto te bekijken. Er hadden al heel wat mensen interesse getoond, maar die hadden ondertussen jammer genoeg al een andere auto gevonden. Het liep zelfs zo dat we uiteindelijk maar één afspraak meer hadden.

Gelukkig verliep die wel heel goed en om een lang verhaal niet te lang te maken: ze waren haast onmiddellijk akkoord om de auto te kopen voor een (heel) kleine toegift op de vraagprijs.

Ze hadden wel nog een dagje nodig om het nodige geld op één rekening te krijgen, maar woensdag gingen we samen naar het plaatselijke verzekeringskantoor en werd de verkoop afgerond. We hadden nog wat twijfels over de tijd die er nodig zou zijn om het geld via overschrijving te bezorgen, maar dat gebeurde uiteindelijk in minder dan een paar seconden. No worries!

Het duurde wel niet lang voor we de Terrymobiel misten. Of toch, wat er in de Terrymobiel zat. Woensdagavond hadden we namelijk wat bonen uit blik nodig voor ons avondeten, maar er was geen blikopener te vinden in de AirBnB. Gelukkig konden we ons met een nagel-schroevendraaier-breekmes combo behelpen. De rubberen handschoenen kregen we er gratis bij - om het toch wat hygiënisch te houden mocht ik mijn vingers openrijten aan de scherpe randen.

Donderdag 27 juli - Downtown Vancouver (her)ontdekken

Aangezien de auto al verkocht was, konden we donderdag dus zonder zorgen nog eens richting downtown Vancouver gaan. We begonnen met een bezoek aan Canada Place, een bekende pier waar grote cruiseschepen meestal aanmeren.

We keerden ook nog eens terug naar de stoomklok die we vier maanden terug gezien hadden en gingen nog op zoek naar wat souvenirs. Voor de rest ging het vooral van park naar park in het centrum. Het weer zat goed mee, maar we vonden jammer genoeg geen gezellige terrasjes om wat tijd door te brengen.

Vrijdag 28 juli - Vancouver Aquarium bezoeken

Vrijdag gebruikten we om een bezoek te brengen aan Vancouver Aquarium. Een prachtige locatie met niet enkel aquariums en heel wat exotische vissen, maar ook amfibieën en reptielen. We waanden ons bijna terug in Costa Rica, alhoewel het soms ondraaglijk druk was.

Na een goeie 3 uur hadden we het wel wat gezien en hadden we vooral genoeg van de gigantische groepen toeristen, dus we gingen naar buiten en begonnen aan een wandeling rond Stanley Park. Langs de noordkant van het schiereilandje hadden we zicht op North Vancouver en de Lions Gate Bridge (van dezelfde architect als de Golden Gate Bridge in San Francisco - de gelijkenis is er!).

Zaterdag 29 juli tot maandag 31 juli - Afscheid nemen van Canada en terug richting België

Zaterdag hadden we het grootste deel van de dag nodig om de wetten van de fysica zodanig te manipuleren dat al ons materiaal opnieuw in onze rugzakken paste. We hadden al niet veel reserve en nu moesten er nog een pak souvenirs bij, maar uiteindelijk lukte het om alles z'n plaatsje te geven.

We hadden geen tijd meer om naar het centrum te gaan, dus hielden we het bij een korte wandeling in de buurt en een eerste (en meteen ook laatste) bezoek aan een Canadees icoon: Tim Hortons, a.k.a. the Canadian McDonalds.

Daarna was het vroeg ons bed in, aangezien we zondagochtend tegen 6:30 op pad moesten zijn naar de SkyTrain die ons een halfuurtje later aan Vancouver International Airport deponeerde. Onze eerste vlucht bracht ons in 5 uur van Vancouver naar Montreal en na een korte overstap moesten we nog een grote 6 uur in een vliegtuig zitten om uiteindelijk te landen in Brussel. Plaatselijke tijd: maandag 31 juli, 7:30. Maar voor ons voelde het alsof het nog maar 22:30 's avonds was - tijd om te gaan slapen, dus!

Maar dat slapen moest nog even wachten, aangezien we eerst nog van Brussel terug thuis moesten raken. Daarvoor (en voor een welgekomen kopje koffie) konden we opnieuw rekenen op Taxi RoBerta™®! In de auto werd er al duchtig verteld en gepraat, maar thuis aangekomen moesten we toch eerst wat rusten voor we elkaar 's avonds terugzagen en de avond doorbrachten met hapjes, drankjes en vooral veel gezelligheid - alsof we nooit weg waren geweest.

De eerste dagen en weken thuis zijn een wervelwind geweest van zaken regelen, vrienden en familie terugzien, Terry laten kennismaken met zijn nakomelingen, de nieuwe klas van Lien een professionele make-over geven, aan een gezelschapsspelavontuur beginnen, werken (jawel, voor mij zit er alweer een week op!) en nog zo veel meer.

Dus bij deze een volledig onvolledige lijst: bedankt RoBerta voor de goede zorgen, bedankt Wesley om een hele dag in de verf te ploeteren, bedankt aan iedereen bij wie we langs mochten gaan, bedankt Wouter voor de lekkere tomaatjes (en de rest) in onze serre, bedankt stad Izegem om onze Bekaertdraad kapot te maaien, bedankt Dries en Stephanie voor onze eerste (overheerlijke) barbecue in meer dan een jaar tijd. En aan iedereen die we vergeten zijn: toch bedankt!

Om niet helemaal cold turkey terug in het dagdagelijkse leven te springen, hebben we het afgelopen weekend toch nog een nachtje in de tuin gekampeerd ook. Zo konden we de volgende generatie ook al wat warm maken voor het ruigere leven. Met af en toe een marshmallow om de harde kantjes wat te verzachten, natuurlijk.

En zo kom ik aan de laatste paragraaf die ik zal schrijven over ons tweede pensioenjaar. Het lijkt nog maar een paar dagen geleden dat ik in Rotterdam de eerste post van deze serie aan het typen was, maar tussen dan en nu hebben we wel genoeg herinneringen gemaakt om jaren mee te vullen. Het zal hier waarschijnlijk even wat stil zijn, maar we voelen wel al een kriebel die binnen een paar jaar ongetwijfeld opnieuw zal uitdraaien op een avontuur. We moeten alleen nog even wat ideetjes opdoen...

Overzichtskaartje