Finally on our way

In de vorige post kon je lezen dat we net onze huurauto voor de volgende maand konden gaan ophalen. Deze keer een Chevrolet N400 die omgebouwd werd tot een campervan. We werden onmiddellijk aangenaam verrast toen bleek dat de eigenaar net twee nieuwe wagens gekocht had en wij er eentje van kregen. Nog maar 300 kilometer op de teller en niets van blutsen of builen! Dat kon niet anders dan goed aflopen...¹

Maandag 24 oktober - Omweg via de kust

Maandagochtend reden we eerst nog even door Santiago naar een supermarkt om wat inkopen te doen. Ook hier bleek iedereen professioneel lak te hebben aan de verkeersregels. Voorrang nemen deed diegene die het meest durfde en op een tweevaksbaan koos je een vak en bleef je daar, no matter what. Weinig aangenaam rijden.

En dat veranderde niet toen we de autosnelweg richting de kust namen. Het kleine benzinemotortje in de auto moest nog ingereden worden en met het extra gewicht van het ingebouwde bed/keuken/opslagplaats er bij, loeide het loeihard (aja) aan ocharme 3000 toeren in vijfde versnelling. En dan nog haalden we net geen 100 km/h. Het werd ook snel duidelijk dat er voor geen enkele extra optie gekozen was, dus het interieur, de geluidsisolatie, de radio en de manuele ramen waren allemaal een beetje gebrekkig. Maar daar viel uiteindelijk wel mee te leven.

De verhuurder (ik zal hem vanaf nu gewoon Mauro noemen, aangezien hij nog een paar keer ter sprake zal komen) had ons wel een uitgebreid document bezorgd met een paar suggesties voor de route. En in plaats van rechtstreeks naar het zuiden te rijden, volgden we zijn advies en reden we eerst nog richting het westen naar de kust. En dat was zeker de moeite. We reden door een paar leuke havenstadjes en wanneer de weg wat landinwaarts ging, zagen we landschappen die we voordien niet met Chili geassocieerd hadden. Dat er af en toe nog eens een pittige, onverharde klim aan te pas kwam, namen we er bij.

Tegen het einde van de dag maakten we voor de eerste keer gebruik van het recht op wildkamperen in Chili. Zolang er geen bord staat dat het niet mag, mag je je camper (of auto, of tentje) eender waar neerpoten (behalve op privégrond, natuurlijk) en daar slapen. Wij hadden een parking gevonden bij een (gesloten) camping en vlak bij een strand, waardoor we 's avonds konden genieten van het lichtspektakel van de zonsondergang.

Dinsdag 25 oktober - Via de snelweg naar Pucón

De dag erop reden we opnieuw het binnenland in om de snelweg zuidwaarts te nemen tot in Pucón. En alhoewel de snelwegen er hier niet al te best bij liggen (fluisterasfalt kennen ze nog niet en als je even niet geconcentreerd bent, rijd je gegarandeerd een kuil in), durven ze er toch péage voor te vragen. Dat gebeurt zonder ticket, maar gewoon op basis van het stukje snelweg dat je neemt. Dus je betaalt evenveel om tussen een oprit en een afrit te rijden als voor het volledige stuk dat soms tientallen kilometers lang is. Chileense logica!

Aangezien er 's nachts (en de dag nadien) hevige regen voorspeld werd, parkeerden we ons in Pucón op een plaatselijke camping zodat we wat opties (en een warme douche) hadden. De grote toeristenmeute bleef achterwege en we hadden de camping voor ons alleen. 't Is te zeggen, we werden getolereerd door de plaatselijke haan die gelukkig wat stiller was dan zijn Nederlandse kompanen.

Ook het (spiksplinternieuwe) gaskookstel kreeg z'n vuurdoop en er werd een overheerlijke champignonrisotto klaargemaakt (al zeg ik het zelf).

Woensdag 26 oktober - Wandeling Los Lagos

's Nachts werden we in slaap gewiegd door het getippetap van regen op de auto, dus 's ochtends werden we volledig uitgerust wakker. De hemel was overtrokken met grijze wolken, maar het was wel droog, dus beslisten we om toch de rit naar het Parque Nacional Huerquehue te maken om daar een wandeling te doen. Na een uurtje in de auto (en weer wat ge-offroad) kwamen we aan bij de controlepost waar we een ticket moesten kopen. Hier konden we ook zien dat één van de twee wandelingen die we op het oog hadden nog gesloten was door te veel sneeuw. Info die perfect zou thuishoren op de site van het park zelf, maar we waren beetje per beetje aan het leren dat duidelijke communicatie en logica niet de sterkste kant van de Chilenen is.

Gelukkig konden we wel de Sendero Los Lagos de Huerquehue doen. Een wandeling die je langs drie alpiene meren brengt. Maar om aan die meren te raken, moesten we wel eerst de kop van de vallei uit stappen: een goeie 900 meter de lucht in. De klim (waar ze een viertal uur voor rekenen) leidde ons door een bijna subtropisch woud waar er een paar mastodonten van bomen te zien waren.

Na een kleine twee uur kwamen we boven aan en zagen we... nog meer bomen. We hadden gedacht dat we in een alpien landschap zouden komen (lees: zonder bomen) en een uitzicht zouden hebben op alle drie de meren. Maar blijkbaar lagen deze drie meren dus in een beboste vallei op hoogte. Langs het eerste meer, waar we niet het beste zicht op hadden, begonnen we de eerste sneeuwrestjes te zien die nog tussen de bomen lagen. Lien poseerde er nog eens bij voor een foto, voor het geval alle sneeuw straks gesmolten zou zijn (if only we knew). Bij het tweede meer hielden we even halt om te lunchen.

Na de lunch keken we even op de kaart om te zien wat onze opties nog waren. We konden even op onze stappen terug keren en heen-en-terug gaan naar het derde meer, maar we konden ook een luswandeling doen die even langs de oevers van het tweede meer liep om daarna over een zadel te gaan en in het stuk van de vallei waar het derde meer lag. Aangezien we wel nog wat tijd hadden, beslisten we om voor die tweede optie te gaan.

Bijna onmiddellijk werd onze keuze beloond, aangezien we het getokketok van een specht hoorden in de bomen boven ons. Het was wel een cameraschuw exemplaar, dus veel goede foto's hebben we er niet van. Even verder op het pad kwamen we uit op een tweede uitzichtpunt langs het tweede meer.

Toen we de wandeling verder zetten, bleek dat onze vrees voor een gebrek aan sneeuw ongegrond was. Grote delen van de lus waren nog bedekt in een dikke sneeuwlaag en we moesten meerdere keren onder, over of rond gevallen bomen navigeren. Het pad moest hier blijkbaar nog klaargemaakt worden voor het lente- en zomerseizoen, maar dat waren ze vergeten te vermelden aan de ingang.

Maar we bleven volharden en met de hulp van wat bamboestokken konden we de slechtste stukken relatief veilig over om uiteindelijk bij het derde meer aan te komen. De hoger gelegen sneeuw moet toch al goed aan het smelten geweest zijn, aangezien het water merkelijk hoog stond en we dus ook nog even voorzichtig moesten klauteren om een brugje over te steken.

Daarna restte er ons enkel nog de klim naar beneden tot aan de auto, met nog een kleine tussenstop aan een waterval. En een kort drafje om weg te raken van een wel heel territoriale kalkoen.

We hadden gehoopt om op de parking van het nationaal park te kunnen blijven slapen, maar dat was blijkbaar niet toegelaten. Dus we reden terug naar Pucón en parkeerden ons aan de oever van het meer voor nog een nachtje wildkamperen. De zonsondergang was niet zo spectaculair als een paar dagen ervoor, maar er was wel wat kleur te zien.

Donderdag 27 oktober - Troubles aan the border

De dag nadien moesten we jammer genoeg Pucón al verlaten. We hadden er graag de Villaricca beklommen, maar daar had het weer anders over beslist. Het einddoel van de dag was opnieuw op Argentijns grondgebied: San Martín de los Andes, een drietal uur rijden. Onderweg passeerden we nog aan Lago Quilleihue en hadden we in de verte uitzicht op de Lanin vulkaan.

Tegen halftwaalf kwamen we aan de Chileense douane, waar we opnieuw gedwee de administratieve rompslomp ondergingen. Deze keer maar twee loketten waar ze om dezelfde documenten vroegen en elk hun eigen stempel moesten plaatsen! Maar aangezien het relatief snel ging, gingen wij alleszins niet klagen. We reden een paar honderden meters verder tot aan de Argentijnse grensovergang. Ook hier moesten we drie loketten langs om alle documenten in orde te krijgen en een stempel te krijgen zodat we Argentinië binnen mochten.

En bij het derde en laatste loket ging het verkeerd. De douaneofficier (die dacht dat Nederlands en Duits dezelfde taal waren en ons dus de nodige vragen in zijn beste Duits stelde) keek plots raar van zijn computerscherm naar ons document en terug. "Dieses Datum ist falsch". Euh, excuseer, voulez-vous repetir in English, alstublieft? En zo geschiedde dat we een ongewenste les in de bureaucratie van Argentinië kregen.

Als je met een huurauto van Chili naar Argentinië wil, heb je een document nodig dat ingevuld wordt door de eigenaar van de auto. Daar staat heel wat info op, maar heel specifiek staat een datum op die aangeeft tot wanneer het huurcontract loopt. En in het kotteke daarnaast staat de einddatum van de verplichte verzekeringspolis die nodig is om met de auto in Argentinië rond te rijden. En blijkbaar was Mauro (de verhuurder) iets te snel geweest en de startdatum van het verhuurcontract ingevuld, in plaats van de einddatum. De einddatum van de verzekeringspolis was wel correct. Verdict: jullie mogen niet binnen.

In het best case scenario konden we Mauro bereiken, zou hij de datum aanpassen en dan was alles koekenbak. Maar we moesten wel sowieso de nieuwe, correcte versie van het document hebben en de volledige exit-uit-Chili en entree-in-Argentinië soep opnieuw doorlopen. En om dat te doen werden we dus eerst officieel geweigerd door Argentinië en moesten we terugrijden naar de grenspost in Chili. Daar aangekomen moesten we de situatie uitleggen ('t is niet iets dat ze elke dag tegenkomen, blijkbaar) en probeerden we Mauro te bereiken via WhatsApp. De berichtjes die ik stuurde werden echter niet afgeleverd, terwijl hij voordien altijd binnen een paar minuten antwoordde.

We stonden net op het punt om terug te keren naar Pucón toen Mauro mij belde. Hij was blijkbaar net geland in Puerto Montt en had tijdens zijn vlucht logischerwijs geen internet. Hij verzekerde ons dat hij binnen het kwartier het nodige zou doen.

Long story short (want mijn hartslag schiet al opnieuw omhoog terwijl ik het hier neertyp): uiteindelijk hebben we nog een tweetal uur moeten wachten tot we een nieuwe versie van het document in ons handen hadden. Mauro kon niet zomaar de datum op het bestaande document aanpassen en dus moest die volledige aanvraag geannuleerd worden (door een douaneagent) zodat hij een nieuwe kon aanmaken.

Op zich jammer dat Mauro zich vergist had, maar ik vind het eigenlijk erger dat het systeem waar hij die data moet ingeven toelaat dat het verhuurcontract minder lang zou duren dan de verzekering die verplicht is voor de loopduur van dat contract. En dat het document al door vier mensen bekeken was voor er iemand zag dat er iets niet in orde was, zegt ook veel over de efficiëntie van hun systeem.

We waren trouwens niet de enige die pech hadden. Terwijl we aan het wachten waren, hoorden we nog een groepje van drie andere Belgen (en dochter Marie!) die problemen hadden met de papieren die ze nodig hadden voor de auto die ze in Chili gekocht hadden. Voor zover ik verstaan heb, was er uiteindelijk toch niets aan de hand en was het gewoon een douanebeambte die niet wist dat een notarieel document wel degelijk rechtsgeldig is.

Maar dus: na drie uur konden we eindelijk de Argentijnse grens oversteken en reden we de resterende kilometers naar San Martín de los Andes. Hallelujah.

Vrijdag 28 en zaterdag 29 oktober - Regen uitzitten in San Martín de los Andes

Voor vrijdag en zaterdag werden er liters regen voorspeld, dus hadden we een klein appartementje gehuurd. De campervan is iets te klein om er een hele dag in opgesloten te zitten. Donderdagnacht al viel een eerste lading regen uit de lucht en vrijdagochtend zagen we dat we opnieuw een goeie keuze gemaakt hadden. De matras in de campervan (en bijhorende lakens en kussens) waren door en door nat. Het was niet meteen duidelijk waar of hoe het water binnengekomen was, maar we lieten het weten aan Mauro en hij bezorgde ons het adres van een garage in Bariloche waar we langs konden gaan om het probleem te verhelpen met wat rubber en good ol' duct tape.

Vrijdag kregen we gelukkig wel nog een tweetal uurtjes zonder regen, dus maakten we nog een korte wandeling langs het meer bij San Martin: Lago Lácar. Onderweg naar de uitzichtpunten was het even opletten voor de honderden regenwormen die aan het oppervlak gekomen waren, maar na een klein uurtje stappen werden we beloond met prachtig zicht op het meer en het stadje.

Daarna gingen we terug richting het appartement en was het wachten tot de hemelsluizen opnieuw geopend werden. Dat gebeurde redelijk snel en ze gingen niet meer dicht tot ergens in de nacht van zaterdag op zondag. We hoorden achteraf van Mauro dat hij nog nooit zo veel regen op zo'n korte tijd had weten vallen in deze streek.

Zondag 30 oktober - Route van de zeven meren

Zondag was de regen gelukkig voorbij en konden we beginnen aan de route van de zeven meren. Van San Martín tot Bariloche, via Route 40. We moesten echter onmiddellijk al afwijken van de route aangezien er een wielerwedstrijd aan de gang was en we blijbaar niet mochten meerijden in de richting van de wielrenners. We volgden dan maar een off-road wegeltje tot we opnieuw op de grote weg uitkwamen... middenin de wedstrijd. Niemand die er echter iets van maakte en na een tijdje hadden we alle renners voorbijgestoken en hadden we de weg (zo goed als) voor ons alleen.

Onderweg stopten we nog even om een wandeling naar een grote waterval aan te vatten, maar na een halfuur stappen bleek er een rivier het pad te versperren. We hadden geen handdoek of gepast schoeisel mee, dus beslisten we om rechtsomkeer te maken. Nog zoiets dat duidelijk gecommuniceerd zou kunnen worden op het bord dat aan het begin van de wandeling staat, dachten we.

Op één van de laatste uitkijkpunten werden we nog even getrakteerd op wat fauna. Een havik-achtige vogel (TODO voor mezelf: opzoeken welke soort het precies is) zat zijn lunch op te eten en een nieuwsgierig vosje kwam even langs om te zien als er wat te bikken viel.

Daarna reden we iets verder dan Bariloche en parkeerden we ons op een camping aan Lago Gutiérrez. Argentijnse cash hadden we niet meer, maar gelukkig waren ze niet al te kieskeurig en konden we ook gewoon in Chileense pesos betalen. Met de hulp van de eigenaar kozen we een plekje vlak aan de oever, met prachtig zicht op het meer en de bergen aan de overkant.

Maandag 31 oktober - Wandelen naar Refugio Frey

Maandag hadden we de wekker vroeg gezet en na een kort, fris ontbijt vertrokken we voor een wandeling naar Refugio Frey, een berghut die in een cirque achter de Cerro Catedral ligt. De eerste kilometers bleven redelijk vlak en brachten ons dieper de vallei in, tot we een scherpte bocht naar rechts namen en aan de klim begonnen richting de hut. We bleven onder de boomgrens, dus vergezichten waren er niet, maar hoe hoger we gingen, hoe meer sneeuw er nog op en rond het pad en in de vallei lag.

Wanneer we uiteindelijk de boomgrens passeerden, hadden we nog een tweetal kilometer te gaan tot de hut. En die kilometers waren volledig op de sneeuw te doen. Het was wat voorzichtig stappen aangezien vallen snel tot een glijpartij van enkele honderden meters kon leiden. Maar uiteindelijk bereikten we de hut en het (nog bevroren) meer zonder ongelukken.

De meeste info die we online konden vinden (en de eigenaar van de camping) zei dat je voor de beklimming vijf á zes uur moest rekenen. Aangezien wij er in drie uur stonden, hadden we tijd over om uitgebreid te lunchen en al wat kerstfoto's te maken.

Daarna was het dezelfde weg terug naar beneden. In de zomer kan je een langere cirkelwandeling doen, maar door de overvloed aan sneeuw was het resterende stuk nog niet open. Dus we namen onze wandelstokken ter hand (en die waren héél welgekomen, aangezien de bovenlaag van de sneeuw ondertussen al goed aan het smelten was in de namiddagzon) en stapten opnieuw in drie uur tot aan de auto.

In Bariloche stopten we nog even om boodschappen en wat verse cash (bedankt, Western Union!) voor we zuidwaarts langs Lago Nahuel Huapi reden en een plekje vonden op een camping die nog gesloten leek (maar waar de eigenaar wel 's avonds langs kwam om het geld te innen). We genoten van een mooi avondmaal en een lekkere zonsondergang (of vice versa) en nestelden ons daarna diep in de lakens, aangezien de temperatuur 's nachts onder het vriespunt blijft hangen.

Dinsdag 1 november - Tijd verspillen aan de grens... opnieuw

Gisteren stond er opnieuw een grensovergang op het programma. We zouden de Chileense kant van het merengebied doorkruisen om uiteindelijk in Puerto Varas te belanden. Na een (heel) fris ontbijt reden we richting de grens en na een goed half uur rijden stonden we in de wachtrij... op 18 kilometer van de grens. Voor ons stond al een ellenlange rij auto's en we konden niet meteen een gebouw zien, dus we vreesden al het ergste. De Chilenen hadden net een verlengd weekend gehad en waren en masse aan het terugkeren. De grenscontrole om Chili binnen te komen is héél strikt (alle hoekjes en gaatjes van de auto worden doorzocht), dus wij dachten dat het gewoon een gigantische file was van 18 kilometer lang.

Gelukkig was het er maar één van drie kilometer, tot aan de eerste Argentijnse wachtpost waar auto's met mondjesmaat doorgelaten werden. Na anderhalf uur in de wachtrij te staan, konden we de Argentijnse douane passeren en verder rijden naar de Chileense controlepost. Aangezien die hier bijna 50 kilometer uit elkaar liggen, was dat al een fikse rit (en wij waren al doemscenario's aan het bedenken dat er opnieuw iets niet in orde zou zijn met onze documenten waardoor we die rit terug zouden moeten doen).

Maar die vrees was ongegrond. Ook aan de Chileense kant liep het al bij al vrij vlot en tijdens de controle van de auto en de baggage hadden we een meegaande agent die erop vertrouwde dat we eerlijk antwoordden. Zijn jongere collega wou nog even wat grondiger controleren (ahhh, jeugdige ambitie), maar hij verzekerde haar dat hij alles doorzocht had. En dus konden wij verder rijden. Al bij al hadden we opnieuw drie uur nodig voor het hele proces. Hallelujah?

We reden dus snel nog de laatste twee uur tot in Puerto Varas. Tijdens die rit vielen er twee dingen op. We zaten in een regio die het evenbeeld van Oostenrijk is, behalve dan dat er plots gigantische vulkanen op de achtergrond te zien zijn. En we begonnen in de winderige streken van Patagonië te komen. Ik moest het stuur stevig in de hand houden en soms fiks tegensturen om niet van de weg gewaaid te worden. Dat belooft!

's Avonds wandelden we nog even naar de oevers van het Llanquihue meer om het zicht op de Osorno en Calbuco vulkanen te bewonderen. Mauro reed ook nog even van Puerto Montt naar hier om de nodige herstellingen te doen aan de auto (we waren in Bariloche niet meer in de winkel geraakt en hij was hier toch in de buurt). Nu is het wachten tot de volgende regen om te zien als het zal werken.

Woensdag 2 november - Wandelen over de Paso Desolación

Deze morgen reden we wat dichter richting de Osorno vulkaan om de watervallen van Petrohué te bewonderen.

Daarna reden we richting een topcafé (dat helaas gesloten was) om een wandeling naar en over de Paso Desolación te doen. Een korte, krachtige klim bracht ons naar de pas en op de lager gelegen flanken van de Osorno vulkaan. Wanneer we in de verte het Lago Todos los Santos (bij Petrohue) zagen liggen, maakten we rechtsomkeer. Dan restte er enkel nog de rit terug richting Puerto Varas.

En daar zit ik nu dus tot een gat in de nacht deze post te typen. We hopen dat we de meeste miserie gehad hebben en de rest van de reis enkel nog met leuke verrassingen gevuld wordt. Morgen rijden we verder en beginnen we aan de Carretera Austral, de route die ons dieper in Patagonië zal brengen. Hallelujah!