Some rain must fall

De voorbije anderhalve week hebben we (een groot deel van) de Carretera Austral afgereden. Officieel is dat ruta 7 in Chile, maar bij sommigen doet de naam Pinochet Highway misschien eerder een belletje rinkelen. Deze weg werd tijdens het bewind van dictator Pinochet aangelegd als een soort prestigeproject: de afgelegen nederzettingen in het minder goed bereikbare Patagonië moesten beter bereikbaar zijn en verbonden worden met het noordelijke deel van Chili.

Dat de aanleg ervan niet altijd even logisch of nuttig was, of dat er meerdere mensen het leven lieten tijdens de werken, werd allemaal een beetje onder het tapijt geveegd. Ondertussen is de weg omgedoopt tot de Carretera Austral en wordt die hevig gepromoot als toeristische bestemming. Terecht, want van noord tot zuid rijd je dieper Patagonië binnen en terwijl je onderweg vulkanen, fjorden en ijsvelden passeert, wordt het landschap telkens imposanter.

Zelfs als je meestal maar de (onderste) kant van dat landschap kan zien door wat minder weer. Dat hebben wij aan den lijve mogen ondervinden!

Donderdag 3 november - Richting Hornopirén

We vertrokken uit Puerto Varras en reden naar Puerto Montt, waar de Carretera officieel begint (of eindigt - te zien hoe je het bekijkt, gelijk een worstje). De rit ging naar La Arena waar we maar enkele minuten moesten wachten om de ferry op te rijden die ons over de monding van de Reloncaví zou brengen. 't Is te zeggen: een monding die groot genoeg is dat het eigenlijk een hele fjord is.

Daarna was het nog maar even verder rijden tot we in Hornopirén waren. Een havenstadje waar iedereen die de carretera wil afrijden moet zijn, aangezien de weg ten zuiden van het stadje onbestaande is en een ferry de enige manier is om verder te gaan. Die ferry vaart (in het laagseizoen) maar één keer per dag, dus deden wij wat alle toeristen doen: onze auto in de wachtrij parkeren (die gewoon langs de straat was) om daar die avond te slapen tot de ferry 's ochtends zou vertrekken.

Onze ferry kwam in de late namiddag wel al aan (vanuit de andere richting), maar nadat alle auto's er afgereden waren, ging de boot voor anker in het midden van de fjord om pas de dag nadien terug aan wal te komen. 's Nachts werden we nog even wakker geklopt omdat er blijkbaar een andere ferry aangekomen was en opnieuw zou vertrekken (ahhh, de reeds gekende duidelijke communicatie en efficiëntie van Chili), maar wij hadden ons ticket voor de ochtend-ferry al aangekocht, dus bleven we gewoon dutten.

Vrijdag 4 november - Ferry en vulkaan

's Ochtends bleek dat er toch al een paar auto's vertrokken waren met de nachtelijke ferry, maar de wachtrij was aangevuld met een hele set nieuwe auto's. Een ticket voor de ferry moet je op voorhand online kopen, maar aangezien de vraag groot is en het aanbod beperkt, zijn die tickets soms al weken op voorhand uitverkocht. Sommige mensen gaan dan toch op goed geluk in de rij staan om hopelijk toch nog mee te kunnen. En dat is deze keer voor een paar alleszins gelukt.

Iets voor elf uur vertrok de ferry en alhoewel we de eerste twee uren niet veel konden zien van het landschap door laaghangende wolken, klaarde het uiteindelijk wel wat op en konden we de oevers en fjorden van het noordelijke deel van Parque National Pumalín bewonderen. Dat park werd opgericht door Douglas Tompkins en was jarenlang een privépark (maar wel publiek toegankelijk) tot het in 2017 geschonken werd aan Chili. En zo werd het in één klap het grootste nationale park in Zuid-Amerika.

Het was ook duidelijk waarom de carretera hier nog niet verder uitgebouwd was. De kosten om hier een weg aan te leggen zouden gigantisch zijn, aangezien je ofwel twee grote fjorden moet overbruggen, ofwel de weg landinwaarts moet laten lopen over heel moeilijk begaanbaar terrein. De meest eenvoudige, goedkoopste en dus logische oplossing zou zijn om de ferrydiensten verder uit te werken en te verbeteren, maar er is blijkbaar nogal wat gelobby om de weg toch aan te leggen. Het zou de toegang tot een paar potentiële mijnen en nieuw aan te leggen dammen vergemakkelijken, dus het zou de monsterwinsten van die oh zo arme bedrijven nog aandikken met een paar cijfertjes na en voor de komma.

Na een korte autorit en een tweede ferry (en dat was blijkbaar dezelfde boot die ons een nachtelijk bezoek gebracht had - onder andere om brandstof en onderhoud) kwamen we aan in Caleta Gonzalo, de toegangspoort tot het Pumalín park. Het was al vier uur in de namiddag, dus we hadden eigenlijk niets meer gepland, maar omdat de zon nog in volle glorie aanwezig was (en er weinig wolken te zien waren), beslisten we om door te rijden naar de Chaitén vulkaan, waar een relatief korte, maar stevige wandeling ons naar de rand van de krater bracht.

Boven aangekomen hadden we een prachtig zicht op de vallei waar we uit geklommen waren, maar ook de caldera van de vulkaan zelf was imposant. Tijdens de (onverwachte) uitbarsting in 2008 kreeg de caldera z'n huidige vorm: een rokende, centrale rots omringd met een paar kleine meertjes, middenin een grote, cirkelvormige holte - waar wij dus op de rand stonden.

We genoten even van het uitzicht voor we de afdaling aanvatten. Aangezien we nog redelijk wat daglicht hadden, konden we wat meer op het gemak stappen en genieten van de lokale flora en fauna.

Aan de start van de wandeling stond een hut waar normaal gezien een parkwachter in zit om de toegangsprijs tot het park te innen, maar die hut was leeg. Er hingen wel wat briefjes aan die het hadden over een staking, maar wij dachten gewoon dat de wachter al naar huis was gegaan voor die dag, gezien het late uur.

Wij reden dus verder en naar een prachtige slaapplaats op Playa Santa Barbara. Een klein strandje waar we ons konden bezighouden met zeehonden en dolfijnen spotten, maar die waren zo laat op de avond blijkbaar niet echt actief meer.

Even over Douglas Tompkins

Ik heb het er al even over gehad, maar aangezien hij nog een paar keer ter sprake zal komen: Douglas Tompkins. De naam zegt je misschien niets, maar je kent waarschijnlijk wel één of meer van zijn creaties. Hij startte eind de jaren '60 twee bedrijven: The North Face en (samen met zijn toenmalige vrouw) Esprit.

The North Face verkocht hij al na enkele jaren, maar met Esprit bouwde hij zijn fortuin op. Toen hij eind de jaren '80 uit de zakenwereld stapte, begon hij zijn kapitaal te gebruiken ten goede van de natuur. Zo kocht hij onder andere verschillende stukken grond op in Chili en richtte die in als privé-parken, met een focus op het herstellen van de oorspronkelijke fauna en flora.

Al bij al een goede kerel, dus. Jammer dat hij in 2015 (op 72-jarige leeftijd) omgekomen is bij een kajak-ongeval op het General Carrera meer.

Zaterdag 5 november - Wandelen en staken

's Ochtends konden we wel wat glimpsen opvangen van een paar zeehonden en dolfijnen, maar altijd net te ver om ze goed op foto te krijgen. Dus we sprongen in onze van en reden verder zuidwaarts. Het zicht op de bergen links en rechts van ons werd geblokkeerd door laaghangende wolken, maar we hoopten dat die later op de dag opnieuw zouden verdwijnen, zoals de dag voordien het geval was.

Onderweg stopten we nog voor een wandeling naar de Ventisquiero Yelcho - een hangende gletsjer die je na een kleine twee uur stappen kon zien. Als er geen wolken in de weg zitten, natuurlijk. Wat bij ons jammer genoeg wel nog het geval was. Maar wij waren al blij dat we even de benen konden strekken, soms heel veel strekken, aangezien er soms wat omgevallen bomen op het pad lagen.

Na de wandeling ging onze rit verder richting Puyuhuapi. Daar was het plan om even te relaxen in de warmwaterbronnen langs het meer. We hadden gelezen dat de thermen tot 's avonds laat open waren, dus we hadden onze zwemkledij en handdoeken al mee toen we aan de receptie kwamen. En daar vertelden ze ons dat je alleen tussen 10:00 en 13:00 of tussen 14:00 en 17:00 kon baden. Nergens online te vinden (tot daar aan toe), maar ook nergens op het gebouw zelf te vinden. Het concept van (duidelijke) openingsuren is nog niet naar hier overgewaaid.

We reden dus maar iets verder door naar een camping met wifi en zochten even op wat er precies gaande was met de parkwachten, aangezien we voor de twee wandelingen die we tot nu toe gedaan hadden niet moesten betalen (er was zelfs niemand te zien!). En zo kregen we een verse portie slecht nieuws: er was een spontane staking van de parkwachten uitgebroken. De staking was gestart in Torres Del Paine (het meest bekende nationaal park), maar andere parken waren zich er stelselmatig bij aan het aansluiten.

Veel meer info konden we er niet over vinden, maar aangezien we al probleemloos twee wandelingen gedaan hadden, dachten we dat we geluk hadden en dat er gewoon geen toegangsgeld geïnd werd...¹

We lieten het dus niet aan ons hart komen en genoten nog even van de rustige camping, inclusief dierenboel. Op dezelfde camping stond ook een campervan met een Belgische nummerplaat - we hadden die al gezien in de wachtrij voor de ferry en op Playa Santa Barbara, dus we besloten om even aan te kloppen. Jan en Annemie hadden hun campervan laten overzetten naar Zuid-Amerika en zijn van plan om de komende jaren telkens een paar maanden hier te komen overwinteren. De kost van de overzet en het opslaan van de wagen terwijl ze hier niet zijn blijkt heel goed mee te vallen (zeker als je het vergelijkt met de huurprijs van een campervan hier ter plekke), dus wij hebben alleszins goed geluisterd en noteren het in ons ideeënboek.

Zondag 6 november - Gletsjerwatching

Zondagochtend werden we wakker met het getik van regen op de campervan. Het weerbericht had het voorspeld, maar we hoopten toch dat de regenwolken een beetje zouden wijken tijdens onze wandeling in het Parque Nacional Queulat. We rekten het ontbijt zo lang mogelijk uit, maar tegen elf uur reden we toch naar de ingang van het park.

Die ingang was afgesloten, omwille van de staking, maar we hadden al van meerdere mensen gehoord dat je gewoon onder de prikkeldraad kon kruipen om er in te raken. Dat deden we eerst nog met wat argwaan, maar terwijl we naar de start van de wandeling stapten, passeerden we aan een paar parkwachters die kort uitlegden dat ze aan het staken waren en we dus geen ticket moesten kopen. Een beetje jammer dat dat niet duidelijk was (op de site van het park of op een papier aan de ingangspoort), maar soit, wij stapten zonder zorgen verder.

Tot we zagen waar de meest bekende wandeling in het park ons heen zou brengen: via een korte, maar stevige klim tot op een klifrand, waar je prachtig zicht hebt op de Venisquero Colgante - nog een hangende gletsjer. Maar de top van die klif was wel volledig bedekt door een donkere regenwolk. Dat leek ons dus geen optie. Gelukkig hadden Jan en Annemie een tip gekregen van een van de parkwachten voor een wandeling naar een mooier uitzichtpunt, waar je in dit soort weer toch nog iets zou kunnen zien. De wandeling zelf was redelijk avontuurlijk, aangezien het pad al redelijk overgroeid was, maar het was het wel waard.

Op het einde van het pad was een kleine opening in het anders dichte bladerdek waar we zicht hadden op... twee watervallen die uit het wolkendek leken te komen. De gletsjer was jammer genoeg niet zichtbaar. Maar het plaatsje was zo idyllisch (en zo rustig - behalve Jan en Annemie zijn we niemand anders tegengekomen) dat we er bijna twee uur gezeten hebben in de hoop dat de wolken een beetje zouden meewerken. Uiteindelijk gingen ze iets hoger hangen, zodat we de onderkant van de gletsjer konden zien, maar echt heel duidelijk was het allemaal niet.

Tijdens onze bingewatch sessie zagen we wel tot vier keer toe gigantische ijsbrokken van de gletsjer vallen. We hebben er eentje van op foto, maar het daverende geluid dat een paar seconden na het feit te horen is, zal je er bij moeten fantaseren.

Toen bleek dat ook de namiddagzon niet sterk genoeg was om de wolken te verdrijven, keerden we terug naar de auto en gingen we opnieuw verder langs de carretera. Daar schommelde de kwaliteit van de weg tussen redelijk goed (maar onverhard) en afgrijselijk slecht (met meer putten dan het gezicht van een doorsnee puber). En heel af en toe kreeg je dan enkele honderden meters verharde weg, maar wel maar aan één kant. We begrijpen het nog steeds niet zo goed.

Maandag 7 november - Richting Cerro Castillo

Na een goede nachtrust in Villa Mañihuales² en een tankbeurt ging onze roadtrip verder tot in Cerro Castillo, met onderweg nog een tussenstop in Coyhaique voor wat boodschappen. Dit stuk van de carretera is wel verhard, dus de kilometers vlogen vlotjes voorbij.

Toen we de vallei inreden waar Cerro Castillo (het dorpje dat dezelfde naam heeft als de berg die er ongeveer naast ligt) ligt, waren de bergen echter wel opnieuw in regenwolken gehuld. Dus we wachtten de regenbuitjes uit op de camping in het gezelschap van de honden des huizes.

Ons plan was om de dag nadien een wandeling te maken richting Cerro Castillo (de berg), één van de mooiste in de regio. Maar op de site van het nationaal park stond er dat de wandeling nog niet open was door een teveel aan sneeuw. Het enige stuk dat wel al open was, ging maar half een vallei binnen en liep continu door een bos. Als we 's avonds van een medekampeerder hoorden dat de parkwachten hier wel nog waren en de ingangsprijs vroegen (15 euro voor een wandeling van een paar uur, waar we niet veel zouden zien), was de beslissing om gewoon verder te rijden eigenlijk al gemaakt. En dat was nog voor we het weerbericht hadden gezien.

Dinsdag 8 november - Richting Puerto Tranquillo

Dinsdag startte zoals we ondertussen wel al een beetje gewend waren. Dichtbewolkt, zodat we zeker geen zicht hadden op de berg waar we zo graag naar toe wilden wandelen. We maakten dus van ons hart een steen en reden opnieuw verder, altijd maar verder naar het zuiden.

Na een paar uurtjes rijden, bereikten we de oevers van Lago General Carrera. Een gigantisch meer (lees: net geen 1000 vierkante kilometer) dat deels in Chili en deels in Argentinië ligt. De zon was ondertussen al wat meer van de partij, dus de laatste kilometers richting Puerto Tranquillo gaven ons nog mooie zichten op het meer, de bergen en de wolken.

Aangezien het weer al wat beter was en het nog vroeg in de namiddag was, hadden we gehoopt om nog een kajaktocht te doen naar de Cavernas de Mármol - de marmeren grotten. Maar blijkbaar was er al iets te veel wind en was het water te wild om nog veilig de tocht te ondernemen, dus we boekten de tocht in voor de ochtend nadien.

We wilden geen risico nemen, aangezien het meer bekend staat voor de wispelturige wind en bijhorende golven die zelfs ervaren kajakers kunnen verrassen. Het was dan ook tijdens een kajaktocht op dit meer dat Douglas Tompkins (ken je hem nog?) in 2015 kapseisde en na een relatief korte tijd in het ijskoude water overleed aan de gevolgen van onderkoeling, ook al werd hij nog per helikopter naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht.

Woensdag 9 november - Kajak en mini-roadtrip

Cavernas de Mármol

Woensdagochtend begon met een stralend blauwe hemel, maar tegen dat we op het water zaten met onze kajak en gids, begonnen de wolken alweer op te komen. Gelukkig waren de formaties van de Cavernas de Mármol nog steeds imposant, ook in het mindere licht.

De cavernas zijn eigenlijk een verzameling van rotsformaties die uit 'jonge' marmer bestaan: lijmsteen die door de druk van de tectonische platen omgevormd is naar marmer en omhoog gestuwd werd. De kathedraal en de kapel zijn twee grote uitstulpingen die onderaan beetje bij beetje uitgehold worden door het water van het meer.

Valle Exploradores

Op aanraden van onze kajakgids gingen we in de namiddag even van de Carretera Austral af om de Valle Exploradores in te rijden. Een vallei die hij omschreef als "de carretera in het klein". En dat konden we begrijpen, we zagen meren, watervallen, een hangende gletsjer (met het grootste deel in de wolken, natuurlijk!) en net voor we terugkeerden naar Puerto Tranquilles, maakten we nog een wandeling naar een uitzichtpunt op de Los Exploradores gletsjer - de meest noordelijke uitloop van het zuidelijke, Patagonische ijsveld.

Donderdag 10 november - Teleurstelling in Parque Patagonia

Donderdag was ons einddoel de camping in Parque Nacional Patagonia. Nog een park dat tot stand gekomen is door Douglas Tompkins, toen hij (het merendeel van) de grond kocht van de vorige eigenaar (een Belgische vrouw, trouwens!).

Maar voor we daar waren, moesten we nog wat kilometers van de carretera onder onze banden krijgen, dus vertrokken we richting Puerto Bertrand, gelegen aan het gelijknamige Lago Bertrand, dat gevoed wordt door het gigantische Lago General Carrera en het smeltwater van het ijsveld dat de bergen ten westen van het meer bedekt. Dat smeltwater geeft de rivier die uit het meer ontsprint - Rio Baker - de typische, turquoise kleur.

Even na Puerto Bertrand zetten we de auto aan de kant voor een korte wandeling naar la confluencia - de samenvloeiing van de Rio Baker en de Rio Neff, die een prachtig kleurenspektakel oplevert.

Daarna werkten we onze laatste kilometers op de Carretera af, aangezien we de route moesten verlaten om de Chacabuco vallei in te rijden, waar het Parque Patagonia begint. Een paar dagen later zouden we tot het einde van de vallei rijden en opnieuw de grens oversteken richting Argentinië.

Na de eerste kilometers in het park was het onmiddellijk duidelijk dat we dit nog niet gezien hadden. Het landschap deed ons terugdenken aan IJsland, met grijzige groentinten (of groenige grijstinten). Het was ook de eerste keer dat we opnieuw guanaco's zagen sinds onze rit in het noorden van Chili!

Maar jammer genoeg wachtte er ons een onaangename verrassing toen we bij de cluster van gebouwen aankwamen die de hoofdingang van het park is. Ook hier waren de parkwachten aan het staken en blijkbaar hadden ze hier de maatregelen al wat opgedreven: de toegangsweg tot de camping was afgezet met een tractor. Voor de wandeling die we hier wilden doen, hadden we minstens een dag nodig dus zat er niet veel anders op dan rechtsomkeer te maken en nog een klein uur naar de dichtstbijzijnde stad te rijden: Cochrane.

Onderweg stopten we nog even aan een uitkijkpunt op de samenvloeiing van de Rio Baker en de Rio Chacabuco.

Net voor we Cochrane binnenreden, zagen we nog een onheilspellend bord waar op stond dat de weg afgesloten zou zijn tussen twee en vijf in de namiddag, omdat er explosieven gebruikt werden tijdens de wegenwerken. Er stond al een ellenlange rij auto's te wachten, maar na een kwartiertje werd de weg gelukkig opnieuw geopend en konden we nog snel een camping zoeken in Cochrane zelf.

Jobs maken

Onderweg dachten we er eens aan om een foto te nemen van het soort bord dat altijd geplaatst wordt waar er aan de weg gewerkt wordt. Het gaat niet over "hier wordt aan de weg gewerkt" of "wij verbeteren de infrastructuur" of "we werken aan een betere toekomst". Nee, ze melden heel duidelijk en eerlijk "creamos empleo" - "hier maken wij jobs". En dat het vooral daarover gaat, dat valt er soms aan te zien.

Vrijdag 11 november - Wandelpoging

Vol goede moed stapten we vrijdagochtend de auto in en reden we opnieuw richting Parque Patagonia. De parkwachters waren blijkbaar wel in de buurt, want nu waren er wel bordjes te zien aan de ingang van het park. Jammer genoeg stond er wel geen nuttige informatie op, zoals "de campings zijn niet bereikbaar" of "op deze manier kan je ons steunen".

Er waren opnieuw wat laaghangende wolken, maar we hoopten dat onze wandeling (die opnieuw langs een richel zou lopen) gespaard zou blijven van de watermassa. We parkeerden onze auto aan het informatiecentrum en stapten rond de tractor en naar de start van de wandeling (sowieso moesten we al een viertal kilometer extra stappen door het afsluiten van de weg). Ook het bord met informatie over wat je moet doen als je een puma ziet schrikte ons niet af (blijkbaar werkt pspspspsps niet bij grotere katten).

Wat er ons wel deed omkeren was de regenwolk die over de volledige richel hing en waar we recht zouden instappen. En aangezien we nergens in het park konden verblijven om te wachten op beter weer, zat er niets anders op dan opnieuw richting Cochrane te gaan. Balls.

Zaterdag 12 november - Problemen aan de grens

De dag nadien hadden we even een Groundhog Day gevoel³ toen we opnieuw van Cochrane naar Parque Patagonia reden. Jammer genoeg leek de richel die we wilden afstappen opnieuw in regenwolken gehuld, dus we hielden het bij een kort bezoek aan het kerkhofje waar het graf van Douglas Tompkins is.

Daarna reden we dieper het park in, met de hoop dat het weer dieper in de vallei anders (en beter) zou zijn. In het slechtste geval zouden we gewoon blijven verder rijden en al diezelfde dag opnieuw naar Argentinië gaan.

Tegen dat we bij de laatste camping in het park aangekomen waren, beslisten we om het risico te nemen en een wandeling te starten naar een uitkijkpunt ter nagedachtenis van Tompkins. Jammer genoeg moet je voor de start van die wandeling normaal gezien langs de camping heen rijden, maar die weg was ook afgezet door de staking. We konden dus niet anders dan de extra kilometers met de beenmobiel te doen. Tijdens de wandeling vreesden we een paar keer om opnieuw in een regenwolk terecht te komen, maar de weergoden waren ons beter gezind en bij het uitkijkpunt was alles voldoende opgeklaard om een prachtig zicht (en een uitstekende lunch) te hebben.

Daarna was het een kwestie van terug te stappen naar de auto (via de redelijk saaie weg die je normaal gezien gewoon met de auto kan doen). Maar ook hier kregen we nog een paar leuke zichten op de vallei. En achter ons begonnen de regenwolken alweer op te komen. Perfecte timing!

Net voor we aan de auto waren en door de camping stapten, konden we een massa papegaaien (of parkieten?) zien in het gras en we konden natuurlijk niet anders dan nog wat foto's te maken.

En dan was het nog een groot kwartier rijden tot we aan de Chileense douane kwamen. We hadden al gelezen dat de agent hier heel vriendelijk en goedlachs is, dus toen hij met een brede glimlach zei dat we niet verder konden omdat de weg overstroomd was, dacht ik eerst nog dat hij dat grapje bij alle toeristen maakt. Maar toen toonde hij de foto's...

Van de ingang van het park tot aan de grenspost is het ongeveer 75 kilometer over een onverharde weg - je doet er een goed anderhalf uur over. Maar een bordje plaatsen aan de ingang van het park dat de grens over gaan momenteel niet mogelijk is? Nee, nee, dat gaan we niet doen. En de dichtste, alternatieve grensovergang? Chile Chico, 220 kilometer terug van waar we kwamen.

Met een glimlach op ons gezicht (nee, echt, want de situatie was zo absurd dat we niet anders konden dan er mee te lachen) keerden we de auto om en reden we in rally-stijl die 220 kilometer in ongeveer 4.5 uur af om iets voor negen uur 's avonds aan te komen in Chile Chico, een pizza en een pint binnen te schrokken en daarna te crashen op een camping die blijkbaar in de tuin van een huis staat dat door Belgen gebouwd was.

Toen we nog maar net aan het terugrijden waren, kwamen we nog Jan en Annemie tegen die ook van plan waren diezelfde grensovergang te nemen en we vertelden hen het probleem. Maar aangezien hun campervan 4x4 aandrijving heeft, besloten ze om het toch te proberen. Spoiler alert: blijkbaar moeten de foto's die de agent ons toonde al van even geleden zijn, want echt veel water was er niet. Dus als we voorzichtig waren geweest in het achtergebleven slijk, hadden we er misschien wel doorgeraakt. Oh well!

Trouwens, tijdens de terugrit werden we ook nog getrakteerd op het meest zonnige weer dat we in dagen gehad hadden. Dus konden we toch nog genieten van een paar uitzichten zonder laaghangende wolken. Ook de weg naar Chile Chico (waar we dus normaal niet moesten zijn), langs Lago General Carrera was mooi om te rijden.

Zondag 13 en maandag 14 november - Cruisen langs Ruta 40 tot in El Chaltén

Zondagochtend reden we dan opnieuw Argentinië binnen (zonder problemen deze keer, wauw!) en daarna was het kilometervreten langs route 40 tot in El Chaltén. Het landschap hier doet opnieuw denken aan de woestijnen in het noorden van Chili en Argentinië (inclusief guanaco's, struisvogels en condors), dus er valt weinig over te vertellen, behalve wat mooie foto's.

Dinsdag 15 november - Bloggen in El Chaltén

En gisteren zijn we hier dus aangekomen. Moeizaam, aangezien het tegenwind was en het hier geregeld aan 80 km/h waait. De volgende dagen doen we hier hopelijk enkele mooie wandelingen en waaien we niet stomweg van een klif.

En ondertussen kruisen we onze vingers dat de staking van de parkwachters in Chili opgelost raakt, aangezien we binnen een week naar Torres Del Paine gaan. Er mogen altijd kaarsjes gebrand worden om ons te helpen!

Video

We hebben de voorbije weken ook opnieuw in videoformaat samengevat!

Overzichtskaartje

We zijn er wat laat mee, maar om jullie een overzicht te geven van waar we nu precies geweest zijn, hebben we opnieuw een kaartje gemaakt. Klik hier om dat te bekijken!