Mean ol' wind

Wat is dit? Een blogpost minder dan een week na de vorige? Dat betekent ongetwijfeld dat er niet zo veel te vertellen valt en dat het aantal foto's nog zal meevallen. Wel...¹ nee.

In El Chaltén kregen we onverwachts drie dagen prachtig weer en ondertussen hebben we in El Calafate zo goed als alle gletsjers kunnen bewonderen. We hebben dus onze camera's overuren laten draaien om wat schade in te halen van op de Carretera Austral.

Dinsdag 15 november - Korte wandeling naar Miradores Cóndores y Águilas

Even een kleine rechtzetting van de vorige blog: we hebben niet de hele dag nodig gehad om de vorige blogpost te maken. In de voormiddag zag het weer er nog redelijk goed uit, dus beslisten we om nog een korte wandeling te maken naar twee miradores of uitzichtpunten dicht bij het bezoekerscentrum.

Tijdens de wandeling hadden we al een eerste zicht op Mount Fitz Roy, de berg die de skyline rond het dorpje El Chaltén overheerst en een icoon is van Patagonië. Ook het andere icoon van de regio was prominent aanwezig: een keiharde, onaflatende wind. Door die wind was het soms minder wandelen en meer krampachtig rechtop blijven staan. Maar we beten door en werden beloond met een mooi zicht op El Chaltén en Lago Viedma.

Als we anderhalf uur later aan het terugkeren waren, zagen we nog een derde icoon: wolken! Mount Fitz Roy en de bergen eromheen vormen een soort van klif waar de koude, vochtige lucht van boven het zuidelijk Patagonisch ijsveld zich op stort, met veel wind, wolken en regen als gevolg. Vandaar ook de inheemse naam van de berg (en het dorp): Chaltén - Tehuelche voor 'rokende berg'.

In de namiddag viel er ook redelijk wat regen uit de lucht, dus we voelden ons alleszins niet schuldig om in onze kamer te schuilen terwijl we de vorig blog schreven.

Woensdag 16 november - Sendero al Fitz Roy

Woensdag zag het weerbericht er echter abnormaal goed uit. Weinig tot geen bewolking en windsnelheden tot 50 kilometer per uur, wat hier echt niet veel is. Wij hadden dus de meest bekende (en naar verluid de mooiste) wandeling ingepland: sendero al Fitz Roy. Die brengt je van in het dorp naar Laguna de Los Tres, één van de twee meren die genesteld zijn in de hoefijzer-vormige vallei gevormd door Fitz Roy en zijn kompanen.

Maar het was niet verwonderlijk dat zowat iedereen in El Chaltén hetzelfde plan had. Dus de eerste kilometers stapten we aan een goed tempo door en staken we tientallen mensen voorbij, wat niet zo handig was op het soms zeer dunne pad.

Na een paar kilometer kwamen we aan een eerste uitzichtpunt op de bergkam waar Fitz Roy als grootste uitsteekt. Daarna liep de wandeling een tijdlang door een vlakke bergweide waar we beschut waren van de wind en het zicht op Fitz Roy een continue metgezel was.

Om Lago Los Tres te bereiken, moet er op het einde nog een goeie 400 meter omhoog gestapt worden via een stenige, onbeschutte steenwand waar we nog een heel deel medestappers konden oversteken. Bij het meer zelf, dat nog bedekt was onder een goeie laag ijs en sneeuw, was het net nog gezellig druk. Tientallen mensen (die veel vroeger dan wij vertrokken waren) waren aan het genieten van de omgeving en het zicht op de bergkam, die je van hier bijna kan aanraken (als je arm bijna drie kilometer lang zou zijn).

Misschien zijn sommigen onder jullie nu aan het denken: potverdikke, die bergkam heb ik al eens ergens gezien. Da's goed mogelijk, aangezien die de inspiratie was voor het logo van Patagonia (het kleermerk, niet de regio). Yves Chouinard, de oprichter van Patagonia, had namelijk ook al veel tijd doorgebracht in Patagonië. In 1968 was hij zelfs lid van een groep die de Fitz Roy beklommen heeft - de derde beklimming van de piek en de eerste via de zuidwestelijke richel². Een ander lid van die groep was trouwens Douglas Tompkins. Remember him?

Na een smakelijke lunch klommen we nog even door naar een tweede uitzichtpunt waar we het grotere (en onbevroren) Laguna Sucia konden zien en de bergkam van Fitz Roy vanuit een iets andere hoek. Ondertussen waren we al meer dan een uur aan het staren naar de bergkam en ik kon nog steeds niet begrijpen hoe een andere beklimming van de Fitz Roy precies verlopen is.

In februari 2021 slaagde Belg (en dus landgenoot) Sean Villanueva O’Driscoll er in om de zogenaamde Fitz Roy Traverse te beklimmen. Dat is een beklimming van Fitz Roy en de zes andere pieken in de bergkam, goed voor meer dan 4000 hoogtemeters. Hij was niet de eerste om dat te doen: in 2014 deed een team van twee andere klimmers³ het voor de eerste keer. Hij was wel de eerste om het helemaal alleen te doen én in de omgekeerde richting. Om een idee te krijgen van wat dat precies is (in de klimwereld staat het ondertussen bekend als één van de zotste prestaties ooit), kan ik de korte video erover alleen maar aanraden.

Soit, zotte kerel dus. Wij waren al blij om zonder kleerscheuren aan het meer te raken en hoopten op een afdaling zonder incidenten.

Incidenten waren er niet, maar heel vlot ging het toch niet, aangezien er een massa wandelaars bezig was aan de klim naar het meer. En omdat het rotsachtige pad op veel plekken maar breed genoeg was voor één persoon, was het soms wachten tot een hele colonne van huffende en puffende wandelaars gepasseerd was. We wilden er niet aan denken hoe het er hier aan toe zou gaan in het hoogseizoen.

Wanneer we opnieuw op platte grond aanbeland waren, beslisten we om nog een heen-en-weer detour te maken naar een uitzichtpunt op de Piedras Blancas gletsjer. De eerste van de reis die we volledig konden zien, zonder wolken!

Voor de rest van de wandeling terug zaten we in de sweet spot waar het grootste deel van de wandelaars nog bij het meer was en er bijna niemand meer aan de wandeling begon. Dus we hadden het pad grotendeels voor ons alleen en we konden af en toe nog eens terugkijken naar het prachtige zicht op Fitz Roy en zijn kompanen.

Uiteindelijk hadden we 28 kilometer afgestapt en iets meer dan 1000 hoogtemeters in de billetjes. Een goede nachtrust was dus geen probleem.

Donderdag 17 november - Sendero Laguna Torre

Ook donderdag leek het weer goed mee te vallen. Er zou iets meer bewolking en een beetje meer wind zijn, maar niets dat ons tegenhield om nog een wandeling te starten. Deze keer richting Laguna Torre, een meer dat een beetje ten zuiden van Fitz Roy ligt en waar de Torre gletsjer in uitmondt. En die gletsjer komt dan weer naar beneden langs de flanken van Cerro Torre. Allemaal heel duidelijk, eigenlijk.

De wandeling naar het meer zelf was niet zo interessant, dus konden we aan een goed tempo stappen door het bos dat ons beschermde tegen de steeds harder waaiende wind.

Aankomen bij het meer was een hele ervaring, aangezien de koude lucht die van de gletsjer kwam zorgde voor een fikse wind. Alle ijsbergen en -brokken die van de gletsjer kwamen, waren al helemaal tot aan de oever van het meer gebracht door de wind en het ijskoude water dat opstuifde door de wind kregen we in ons gezicht gewaaid. Als we er dus wat verwaaid uitzien op de foto's - 't is daardoor.

Op de terugweg namen we iets meer tijd om te genieten van de omgeving, maar we hielden het tempo er wel goed in zodat we net op tijd in El Chaltén terug waren voor een lekker kopje koffie en een stuk taart.

Om helemaal zeker te zijn dat we (allé, vooral ik) goed zouden slapen, kocht ik nog mijn goedkoopste fles whisky tot nu toe in de plaatselijke supermarkt. 800 Argentijnse pesos, wat neerkomt op 2,5 euro (want we hadden onze cash kunnen bemachtigen aan de blue rate). En hij smaakt alleszins goed genoeg om er zelfs tot 15 euro voor te geven!

Vrijdag 18 november - Loma Del Pliegue Tumbado

Als bij wonder was het weer vrijdag ook nog goed genoeg om te wandelen! Dus vertrokken wij naar de Loma Del Pliegue Tumbado, een bergtop die nog wat zuidelijker ligt dan Laguna Torre en van waar je uitzicht hebt op Laguna Torre, Cerro Torre en de Fitz Roy bergkam erachter.

De wandeling er naar toe was opnieuw heel aangenaam. We waanden ons soms zelfs in een sprookjeslandschap, omringd door prachtige, gele bloemetjes. Dat het gewoon paardenbloemen waren, was niet erg.

De laatste twee kilometer tot het uitzichtpunt gingen opnieuw over rotsachtig, onbeschut terrein. En zodra we over een bergkam heen stapten, werden we opnieuw getrakteerd op een koele orkaanwind die vanuit de vallei omhoog kwam geblazen. Maar het spectaculaire uitzicht maakte het wel waard om door te bijten, alhoewel we wel even beschutting moesten zoeken achter een stenen muurtje.

Daarna was het terugstappen naar het dorpje en plannen maken voor de volgende dagen. We hadden namelijk vijf dagen voorzien in El Chaltén (omdat het weer hier zo bekend staat voor z'n wispelturigheid), maar door het trio aan goede dagen hadden we alles gedaan wat we wilden doen en zien.

Zaterdag 19 november - Rijden naar El Calafate

En dat kwam perfect uit, aangezien we zaterdag wakker werden onder een regenachtige hemel. Echt goed slapen was niet gelukt, aangezien de wind 's nachts harder en harder werd en onze auto goed dooreengeschud werd. Naast ons stond een tentje opgesteld waar ze mij voor geen geld ter wereld in hadden gekregen. En toen de inwoners ervan naar buiten strompelden, konden we op hun gezicht aflezen dat het geen al te aangename ervaring was geweest.

Na een kleine tankbeurt lieten wij El Chaltén en de regen achter ons en reden we richting El Calafate. De regenwolken bleven achter, maar de wind bleef wel een persistente metgezel. Dat viel vooral op door het brandstofverbruik van de auto en omdat ik zowat continu bijna een kwartslag naar rechts moest sturen om rechtdoor te blijven gaan. Ook de motorrijders die we tegenkwamen leunden wel heel dicht tegen een hoek van 45 graden aan om niet door de wind van de baan geblazen te worden.

Aangezien het een redelijk vermoeiende rit was geweest, hielden we het in de namiddag enkel nog op een korte wandeling door het stadje. Maar het weerbericht voor de komende dagen speelde ons wel wat parten. Zondag zou nog een redelijke dag worden, maandag was niet veel soeps en dinsdag zou de beste van de drie zijn. Dé hoofdattractie - de Perito Moreno gletsjer - zouden we dus houden voor dinsdag. Maandag zouden we ons bezighouden met wat kleinere wandelingen en last-minute beslisten we om zondag een boottocht te boeken naar twee andere, grote gletsjers die uitmonden in Lago Argentino.

Zondag 20 november - Todo Glaciares

Boottocht

Zondagochtend reden we dus van El Calafate naar Puerto Bandera en gingen we in de lange wachtrij staan om een ticket te kopen voor het nationaal park en daarna aan boord te gaan van de catamaran die ons die dag zou rondvaren.

We vetrokken richting het noordelijke deel van Lago Argentina en vaarden door een engte die gekend staat als El Gargantua del Diablo. Dat was al even geleden!

Iets verder bleef de boot voorzichtig ronddobberen tussen een massa ijsbergen die afkomstig zijn van de vele gletsjers die in het meer uitmonden. De meeste (en zeker de grootste) waren afgekolfd van de Upsala gletsjer. Die gletsjer is in de laatste decennia zo hard teruggetrokken dat we er met de boot zelfs niet dicht bij mochten komen.

Daarna meerden we even aan bij Refugio Spegazzini om te lunchen en te genieten van het zicht op de bergen rond ons en de Spegazzini gletsjer aan de kop van de fjord.

Na de korte rustpauze gingen we opnieuw de boot op en vaarden we tot bijna tegen Spegazzini gletsjer. En daar bleven we bijna een uur ronddobberen, wat ons de kans gaf om de indrukwekkende ijswand in al z'n details te bestuderen en het lichtspel van de zon op het wit-blauwe ijs te bewonderen. Pas op: veel foto's!

Jammer genoeg moesten we na een tijdje wel rechtsomkeer maken, maar op de terugweg werden we nog getrakteerd op (opnieuw) ijsbergen, deze keer met een paar speciale wolkenformaties erboven.

Perito Moreno

Toen de boot iets na vier uur in de namiddag aanmeerde, had Lien plots een ingeving. Het weer was ons goed gezind en de Perito Moreno gletsjer was nog tot 19:30 toegankelijk. Waarom rijden we niet gewoon vanavond al door om die te bezoeken, met hopelijk een pak minder toeristen - aangezien die al op de terugweg zouden zijn. Het was 40 kilometer rijden naar de gletsjer en daarna nog 80 kilometer terug naar El Calafate: met 3 van de 10 streepjes op onze brandstofteller zou dat geen probleem mogen zijn...⁴ Wij dus weg!

Tijdens de rit naar de ingang kwamen we meerdere bussen tegen die richting El Calafate aan het rijden waren, dus onze theorie leek te kloppen. Toen we nog 10 kilometer te rijden hadden, zagen we in de verte al de gigantische ijsmassa, wat ons al een idee gaf van de schaal van de gletsjer.

Ik ga jullie niet vervelen met weetjes over de gletsjer zelf, daarvoor verwijs ik jullie naar Wikipedia. Maar de belangrijkste zaken om te weten: 1. Perito Moreno is één van de weinige gletsjers in de wereld die op dit moment stabiel blijft qua grootte. En 2. de monding van de gletsjer is vijf kilometer breed. Met andere woorden: groot. Heel groot.

De omvang is moeilijk te vatten op foto, maar we hopen dat het wat over komt. Het idee van Lien om zo laat op de dag nog te komen was alleszins perfect. We zijn maar een paar andere mensen tegengekomen en konden op het gemak genieten van de gletsjer en de omgeving.

We hebben ook een hele tijd zitten luisteren naar het geknars en gekraak van het ijs en konden meerdere keren gigantische stukken ijs zien en horen vallen, maar we waren altijd net te laat om het op de gevoelige plaat vast te leggen. Gelukkig was de plaatselijke flora en fauna wat makkelijker te fotograferen.

Net voor sluitingstijd sprongen we in de auto en startten we aan de terugrit. We waren nog aan het nagenieten van de geslaagde dag, toen de brandstofteller plots wel heel snel begon weg te slinken. We waren de dag gestart met drie streepjes, maar in geen tijd waren er al twee weg en was het laatste streepje paniekering aan het knipperen.

Toen dat knipperen stopte en ook het laatste streepje blanco bleef, hadden we nog een goeie 40 kilometer te gaan. Ik schakelde dus over op mijn beste eco-rijmodus en we hielden bij elke beklimming gezamenlijk onze adem in. Maar ik zal het verhaal niet meer rekken dan nodig: uiteindelijk zijn we nog zonder problemen tot aan het tankstation geraakt. Eind goed, al goed! Alhoewel ze bij Chevrolet wel eens mogen investeren in wat meer betrouwbare technologie.

Maandag 21 november - Chillen in El Calafate

Deze morgen zag het weer er inderdaad wat druilerig uit, dus beslisten we om in de voormiddag een beetje te gaan birdwatchen rond de oevers van Lago Argentino.

Tegen de middag konden we dan binnen in onze AirBnB waar we de massa foto's van de voorbije dagen verwerkt hebben en deze post uitgetypt hebben. We willen de aangename, rustige ervaring die we gehad hebben bij Perito Moreno niet verpesten door nog eens terug te gaan wanneer er een toeristenmassa is, dus rijden we morgen waarschijnlijk al door naar de volgende bestemming.

En die ligt opnieuw over de grens, in Chili: parque nacional Torres del Paine. Onze grootste vrees daarvoor was de laatste weken de aanhoudende staking van de parkwachters, maar we lazen vandaag dat er een voorlopig akkoord uit de bus is gekomen en dat het park dus gewoon open zal gaan. Jammer genoeg gooit het weer wel weer (ha!) roet in het eten. De komende week is de rode draad (veel) regen en (nog veel meer) wind. We hopen dus op onverwacht beterschap, want na Torres rest er ons enkel nog door te rijden naar Punta Arenas, waar we onze campervan volgende week al moeten inleveren. En daarna beginnen we al aan de laatste drie weken van (dit deel van) onze reis...⁵