Slow up

De laatste weken hebben we het wat rustiger aan gedaan. We beslisten om niet te wachten op beter weer in Torres del Paine, dus hadden we plots heel wat extra tijd om dingen te doen in een regio waar er niet gigantisch veel dingen te doen zijn. Dus ging het allemaal wat slower, maar daarom niet minder mooi of leuk.

Dinsdag 22 november - Torres del Paine met zon en wind

Na de blogdag in El Calafate startten we vrijdag aan de rit richting Chili. Het landschap onderweg was niet heel inspirerend, maar we zagen wel af en toe nog wat guanaco's en struisvogels. We hadden ons al voorbereid op opnieuw een lange grensovergang, aangezien de Chileense douane graag de auto binnenstebuiten keert. Maar deze keer was de enige douanebeambte blijkbaar een heel belangrijk telefoongesprek aan het voeren, want hij knikte gewoon even om aan te geven dat alles in orde was en we verder konden rijden. Een gemiste kans om een paar honderden kilo's rauw vlees over de grens te smokkelen!

Na de grens was het niet lang meer rijden voor we in de verte een steenmassa aan de horizon zagen: de berggroep Cordillera Paine die het centrale punt van het nationaal park Torres del Paine is. Met wat gezoom konden we ook al duidelijk de 3 'torens' zien die hun naam verlenen aan het park.

We konden het park nog gratis binnenrijden, aangezien er afgesproken was dat de staking nog zou lopen tot en met de dag nadien, woensdag 23 november. Via de zuidelijke ingang reden we het park binnen en we stopten aan de verschillende uitzichtspunten op het gebergte. En het leek alsof de wind bij elke stop net dat ietsje harder aan het waaien was.

Voor een van de uitzichtspunten moesten we heel kort klimmen tot op een afgeronde heuveltop en daar kwam de wind ons met volle kracht toegewaaid vanuit de vallei beneden. Onze beide zonnebrillen werden door een rukwind van ons hoofd gewaaid. Ik zag de mijne nog in stukken uiteenspatten op de grond voordat ze enkele secondes later honderden meters verder en tientallen meters lager in een meertje belandden. Lien sprintte nog om de hare te pakken te krijgen (wat gelukt is), maar ze werd nog van haar voeten gewaaid en landde pijnlijk op de rotsige ondergrond.

Wat een mens afzien kan voor een mooie foto!

We reden verder het park in en konden het gebergte vanuit verschillende hoeken bewonderen, al dan niet met een meer, glooiende heuvels of watervallen op de voorgrond.

Ondertussen was het al richting de avond aan het gaan, maar als we één iets geleerd hebben deze reis, dan is het dat je moet profiteren van elke minuut goed weer die je hebt. We parkeerden ons dus aan de oevers van Lake Pehoé en begonnen aan de klim naar Mirador de los Cóndores. Het eerste deel van de klim werden we nog beschut door een heuvelrug, maar net voor het laatste stuk moesten we naar de andere kant van de rug via een zadel dat blijkbaar altijd al een windtunnel had willen zijn.

Op een bepaald moment konden we geen stap meer verzetten door de wind en werden we gedwongen om even op onze hurken te zitten om niet nogmaals op de grond gegooid te worden. Wanneer er even een luwte was, konden we arm in arm net genoeg weerstand bieden om het onbeschutte stuk door te komen.

Helemaal bovenaan was het natuurlijk hetzelfde verhaal. We konden een paar momenten genieten van de prachtige omgeving, voor we even moesten schuilen voor de wind. En dat herhaalden we een paar keer om toch wat foto's te hebben, voor we terug naar beneden gingen (maar niet voor ik toch even probeerde om een Matrix-scene na te doen).

Op de camping werden we gelukkig beschut voor de wind door wat bomen en struiken, dus konden we zonder problemen genieten van de plaatselijke fauna en het licht van de ondergaande zon op de Cordillera Paine.

Woensdag 23 november - Torres del Paine met bewolking en regen

En wat een geluk dat we de dag voordien nog wat gezien hadden, want woensdagochtend zat het grootste deel van de cordillera onder een dik pak wolken. Maar we beslisten om toch nog eens te rijden naar de start van de meest bekende wandeling in het park, richting de torres van Torres del Paine. Maar daar zag het er niet veel beter uit, dus reden we nog wat verder weg van de bergen in de hoop dat de wolken daar zouden blijven en wij toch nog een mooie wandeling zouden kunnen maken rond Laguna Azul.

Maar we waren nog geen tien minuten onderweg toen het dichte wolkentapijt over het meer onze richting werd uitgeblazen en de regen begon te druppelen. Dus keerden we terug en gingen we op zoek naar een streepje wifi bij hotel Las Torres, met onderweg nog een korte stop bij de Cascade del Rio Paine.

Het winkeltje bij het hotel had blijkbaar onze klachten gehoord over hoe onduidelijk het soms is wanneer iets precies open is, dus ze hadden een bordje opgehangen met openingsuren. Heel nuttig was het bordje natuurlijk niet, aangezien ze blijkbaar niet vinden dat ze zich er aan moeten houden. Maar soit, een snelle blik op het weerbericht leerde ons dat het weer pas in het weekend opnieuw beter zou worden.

Aangezien we vanaf morgen opnieuw toegang zouden moeten betalen voor het park, beslisten we om niet te wachten en al verder te rijden naar Puerto Natales.

Donderdag 24 november - Puerto Natales

In Puerto Natales bleef de regen meestal weg, maar er was wel continu een koude, bijtende wind. Maar die was niets in vergelijking met wat we meegemaakt hadden in Torres del Paine, dus trotseerden we het gure weer voor een wandeling door de stad. Langs de waterkant konden we naast een kunstwerk voor de wind ook een paar oude pieren zien en een gevecht tussen wat straathonden.

Iets verder konden we nog een paar gigantische vingers uit de grond zien komen. Een kunstwerk dat blijkbaar het spiegelbeeld is van eenzelfde beeld in het uiterste noorden van Chili, in de Atacama woestijn. Nog wat verder staat een levensgroot beeld van een mylodon: een verre neef van de luiaards in Zuid-Amerika¹ die makkelijk drie meter lang werd.

We rondden de wandeling af met wat geslenter langs een 200 meter lange muur waar de geschiedenis van de regio in schilderijvorm getoond wordt. Van de eerste dieren, tot de inheemse bevolking en de uiteindelijke kolonisatie door westerlingen (waar Lien even model voor wou staan).

's Avonds brachten we nog een bezoek aan de Last Hope destilleerderij en bijhorend café. Opgericht door een Australisch koppel en producent van gin en (binnen een drietal jaar, dus dan zien ze mij zeker terug!) whisky. We waren (toevallig) nog net op tijd om een gratis tour te krijgen van de destilleerderij door de enthousiaste eigenaar.

Vrijdag 25 november - Rijden naar Punta Arenas

Aangezien er in en rond Puerto Natales niet veel te doen was, reden we de dag nadien al verder naar Punta Arenas. De grootste stad in dit zuidelijke deel van Zuid-Amerika, gelegen aan de Straat van Magellaan².

Na een lange rijdag konden we nog net op tijd het informatiecentrum voor toerisme binnen ('t is te zeggen, het was al een half uur dicht, maar nu speelde het gebrek aan respect voor openingsuren eens in ons voordeel) om wat tips te krijgen voor wat we zoal konden doen. Daarna was het even terugrijden naar een wildkampeerplek en na een (mislukte) sessie dolfijn- en walvisspotten hielden we het voor bekeken voor die dag.

Zaterdag 26 november - Wandelen rond Punta Arenas

Zaterdag startten we met een bezoek aan de Humedal Tres Puentes, een wetland dat zo goed als middenin de stad ligt (en waar zelfs een autoweg dwars doorheen loopt), om wat vogels te spotten.

Daarna reden we naar het Reserva Nacional Magallanes, een natuurgebied dat de heuvels ten westen van de stad omvat. Ook hier waren de parkwachters ondertussen opnieuw aan het werk dus moesten we aangeven welke wandeling we zouden doen. Hun ogen puilden bijna uit toen we hen zeiden dat we de langste lus zouden nemen, die volgens hen minstens vijf uur zou duren. Voor 10 kilometer...

De wandeling ging vooral door het bos met af en toe een uitzichtpunt op de stad, maar zelfs met een paar uitgebreide pauzes om wat foto's te nemen, waren we een goeie twee uur later al opnieuw bij de ingang.

We konden dus vroeger dan verwacht al verder rijden richting het zuiden, tot we bijna het einde van de weg bereikt hadden. Daar parkeerden we de auto zo onopvallend mogelijk tussen wat bomen en konden we, voor het slapengaan, nog wat natuur gaan bewonderen langs de kust.

Zondag 27 november - Vuurtorenwandeling

Zondagochtend reden we naar het zuiden tot we niet meer verder konden en stapten we over op de beenmobiel om via de kust te wandelen tot aan de San Isidro vuurtoren. De meest zuidelijke vuurtoren op het Zuid-Amerikaanse continent. Het ging soms wat moeizaam op het keienstrand, maar het weer was ons goedgezind en we konden onze zinnen verzetten met het prachtige zicht op de Straat van Magellaan met bergen op de achtergrond.

Na een paar kilometer hadden we ook het geluk om onze eerste zeeleeuw van de reis te zien. Jammer genoeg was het wel een exemplaar dat weinig teken van leven vertoonde en vooral dienst deed als ontbijt voor de roofvogels in de buurt.

Na een lekkere lunch bij de vuurtoren zelf keerden we terug naar de auto. We hadden er blijkbaar goed aan gedaan om de wandeling redelijk vroeg te starten, want op de terugweg kwamen we tientallen mensen tegen op weg naar de vuurtoren, terwijl we op de heenreis maar een paar andere wandelaars gezien hadden.

Daarna reden we terug naar de wildkampeerplaats van een paar nachten terug, maar die was jammer genoeg bezet door een groep Zwitserse campers. Gelukkig vonden we niet veel verder een nog betere plek. Als kers op de taart, voor onze laatste nacht in de auto, zagen we nog wat smaragdparkieten en een groep dolfijnen!

Maandag 28 tot woensdag 30 november - Auto inleveren en busrit naar Ushuaia

De dagen nadien gebruikten we om de auto wat uit te kuisen en hem uiteindelijk in te leveren. We gingen ook nog wat shoppen in de stad voor een zonnebril voor mezelf en warme pantoffels voor Lien. De plaatselijke horeca werd ook nog wat gesteund.

Woensdag was het vroeg opstaan voor nog eens een lange busrit, deze keer van Punta Arenas tot in Ushuaia. Gelukkig lag de weg er goed bij, ging de grensovergang naar Argentinië verrassend vlot en stopte de chauffeur zelfs eens zodat iedereen wat kon kopen om te eten of te drinken. Veel beter dus dan onze rit in het noorden van Chili, maar toen we tien uur later in Ushuaia arriveerden, stapten we toch zo snel mogelijk naar ons verblijf. Heel rustig ging dat niet, aangezien Argentinië net groepswinnaar geworden was in het WK voetbal, dus het getoeter van auto's weergalmde door de straten van het stadje.

Maar aangezien wij net niet in het centrum verbleven, hadden we er weinig last van en konden we als een baksteen in slaap vallen.

Even over voorrangsregels en rijvakken

Met het inleveren van de auto zit de huurperiode van 38 dagen er op. 38 dagen en 6000 kilometer door Chili en Argentinië. En ik heb nog steeds geen enkel idee wat de voorrangsregels hier zijn.

Voorrang van rechts kan het niet zijn, aangezien mensen die van rechts kwamen altijd stopten. Voorrang op een hoofdweg kan ook niet, aangezien er daar soms op de rem gegaan wordt om auto's die uit een zijstraatje komen door te laten. In het heel zeldzame geval dat er een voorrangsbord staat, lijkt men daar wel rekening mee te houden. Maar voor de rest lijkt het hier dus vooral de wet van de sterkste snelste te zijn.

Ook het concept van rijvakken is hier een héél flexibel begrip. Op een tweevaksbaan mag je of links, of rechts, of in het midden rijden, terwijl je aan de linker- of rechterkant parkeert (terwijl je de gele lijn op het voetpad negeert). En als je links of rechts uitwijkt, gebruik dan vooral je richtingsaanwijzers niet!

De enige constante is het gebruik van de vier richtingaanwijzers. Zodra je die aanlegt, mag je alle regels (wat die ook zijn) onmiddellijk negeren en doen wat je wil. Dit is dan ook de enige situatie waar je de richtingsaanwijzers mag gebruiken.

Kortom: ik ben er niet rouwig om dat ik hier even niet meer moet rijden.

Donderdag 1 december - Ushuaia verkennen

Donderdag verkenden we de stad wat en gingen we inkopen doen voor onze laatste dagen op het vasteland. En 's avonds konden we nog genieten van een traditioneel klaargemaakt lammetje, met bijpassende wijn.

Vrijdag 2 december - Lazy, rainy day

Gisteren was een lazy day, zonder beeldmateriaal. 't Is te zeggen, Lien is wel uren bezig geweest aan het tweede deel van het videoverslag van deze reis. Dat is ondertussen te bekijken in de relevante blogpost, maar ik zet het ook hier nog even.

Zaterdag 3 december - Laguna Esmerelda met oude bekenden

Om toch nog een beetje actief te zijn, wilden we zeker nog een wandeling doen in de streek rond Ushuaia, maar we hadden natuurlijk geen auto meer om ergens naartoe te rijden. Gelukkig konden we het openbaar vervoer links laten liggen en kregen we een lift van een paar oude bekenden: Jan en Annemie! Het Belgisch koppel dat met hun campervan op toer is en ook in Ushuaia aangekomen was. We werden deze morgen opgepikt en we reden naar de start van een wandeling die ons naar Laguna Esmerelda zou brengen.

We werden vergezeld door het typische weer hier: bewolkt, zonnig, frisjes, warm, een beetje wind en er kwamen zelfs wat sneeuwvlokken aan te pas. De kerstsfeer borrelde spontaan op.

Op de terugweg begon het weer eindelijk te weten wat het wilde en we werden door het zonnetje vergezeld tot aan de auto.

Daarna was het opnieuw richting Ushuaia waar we afscheid moesten nemen van Jan en Annemie. Zij moesten zeker voor 15:00 uur hun was gaan ophalen, want het salon zou dan sluiten om de match Argentinië-Australië te kunnen volgen. En ondertussen hoor ik hier al opnieuw geroep, getier en getoeter - dus ik denk dat ik weet wie gewonnen heeft.

Wij gaan niet meedoen aan het feestgedruis, aangezien we morgen starten aan het allerlaatste stukje van deze reis. 's Ochtends brengen we onze rugzakken naar een afleverpunt en in de namiddag mogen we inschepen op de MV Ortelius om aan een antarctisch avontuur te beginnen. Maar daarover kan je hier binnen twee weken meer lezen.

Overzichtskaartje