Life round here

Ik ben net klaar met het herlezen van alle posts hier op de blog, aangezien ik het wat moeilijk had om te geloven dat we zoveel gezien en gedaan hadden. Het lijkt dan ook alsof het nog maar een week geleden is dat we voor de (aller)eerste keer op onze zwaarbeladen fietsen sprongen en aan de reis begonnen. Maar het is natuurlijk al wat langer geleden en ondertussen zijn we alweer een weekje thuis - tijd voor een recap!

Goed anderhalve week geleden kwamen we treinsgewijs aan in Dublin, hoofdstad van Ierland. Na een dolle rit door de stad (altijd leuk met de fiets, zeker als er wat extra kilo's bagage aan hangen) crashten we in onze hostel om de volgende dag keihard te kunnen trippen. Citytrippen dus. En in Dublin moet dat bijna starten met een bezoek aan de Guinness brewery.

Lien had enkele nanoseconden nodig om mij te overtuigen, maar uiteindelijk plooide ik en ging ik mee. Om het kort te houden: een fenomenaal leuk bezoek, ook voor mensen zonder smaak die geen Guinness drinken. Je start in de inkomhal van het oude Guinness storehouse om daarna op eigen tempo opwaarts door het gebouw te gaan, met op elke verdieping een nieuw aspect van Guinness uitgelicht: de ingrediënten, het brouwproces, het transport, de reclame¹, ...

Het leukste kwam natuurlijk naar het einde van de toer toe: zelf een pint tappen om die dan in de Gravity Bar op te drinken met prachtige uitzichten over Dublin City. Jammer genoeg waren we er net op het drukste moment van de dag dus was het wat drummen om van het uitzicht te kunnen genieten, maar dat werd nadien volledig goedgemaakt door de uitstekende Guinness stew in het restaurant.

De rest van de dag wandelden we wat rond met (korte) bezoekjes aan St. Trinity's college, St. Stephen's Green en Temple Bar - maar het werd al snel duidelijk dat we in ons hoofd nog aan het rondbanjeren waren in de Ierse natuur, waardoor we Dublin niet ten volle konden appreciëren. De dag nadien moesten we in de namiddag onze trein naar Rosslare halen, dus hielden we het in de voormiddag bij een fietstochtje door het Phoenix Park - één van de grootste stadsparken in Europa (707 hectare!). De Dublin zoo, die in het park ligt, konden we links laten liggen aangezien er in het park zelf een kudde van een kleine 500 damherten rondloopt.

Op de trein naar Rosslare leerden we nog een collega fietstoerist kennen. Craig was een Amerikaan die zijn reis in Europa wou verder zetten, maar toen bleek dat de ferry vanuit Dublin naar Cherbourg geen voetpassagiers (waar fietsers bij horen) meenam, moest hij ook via Rosslare gaan. In Rosslare zelf zaten we vlakbij de ferryhaven en moesten we ons even bezig houden aangezien er daar exact niets te doen was. De eerste zaterdag van oktober stapten we de ferry op in Ierland en zondagochtend kwamen we aan in Cherbourg, Frankrijk. Op de boot was het ongeveer even makkelijk slapen als tijdens een concert van Justin Bieber, maar de gedachte dat we bijna thuis waren hielp ons door de nacht.

In Cherbourg moesten we (na afscheid te nemen van Craig) ons opnieuw een dagje bezighouden, aangezien onze trein pas maandag om 07:30 vertrok. Na een goede stadswandeling waren we voldoende pompaf om ons bed in te kruipen om wat slaap in te halen. 's Ochtends gingen de wekkers onverbiddelijk vroeg af en we haastten ons naar het station. Een uurtje of drie sporen bracht ons tot in Parijs waar we de 3 kilometer van Gare Paris Saint-Lazare naar Gare du Nord met de fiets mochten afleggen in het stadsverkeer. Een liter of 2 angstzweet later konden we gelukkig heelhuids plaatsnemen in de TGV richting Rijsel, waar we een uurtje later al aankwamen.

Eenmaal aangekomen in Rijsel stoften we onze fietsen even af vooraleer we ze bestegen om de laatste kilometers richting thuis af te leggen. Zodra we Menen gepasseerd waren, was het aangenaam rijden via de Leie tot in Kortrijk. Alhoewel - we waren de Vlaamse reputatie voor norsheid even vergeten: we glimlachten en knikten goeiedag naar iedereen die we tegenkwamen, maar we werden telkens getrakteerd op een combinatie van verrassing, angst en afgunst. De ironie werd nog even goed benadrukt toen bleek dat we de Goedendag route aan het affietsen waren. Dus bij deze, beste Vlaamsche medemens: eens glimlachen en knikken kost niets en je zal er zelf alleen maar voordeel uithalen. Tenzij je natuurlijk nekklachten hebt, in dat geval best eerst eens afstemmen met je dokter.

Gelukkig stond er ons thuis een aangename verrassing te wachten die ons de norse verwelkoming onmiddellijk liet vergeten. Hoewel ik de vraag voor een ontvangscomité in de vorige blogpost eerder laconiek bedoeld had, stond er dus wel degelijk één te wachten bij ons thuis - inclusief Rodenbach²! In eerste instantie was het dus wat onwennig dat wij er zelf niet waren, maar enkele huizen eerder gestopt hadden om iets te drinken bij een vriend. Gelukkig snelde de technologie ten hulp en na wat niet-zo-subtiele hints op de sociale media repten we ons naar ons huis om de stakkers binnen te laten. Alleszins een dikke merci aan iedereen die er was - het was aangenaam thuiskomen!

En zo zijn we ondertussen al een week bezig: overdag nog wat voorbereidingen voor het volgende deel van onze reis (naar Peru en Bolivië, mocht je het vergeten zijn) en in de avond afspreken met familie en vrienden. Rond deze tijd volgende week zitten we op het vliegtuig richting Zuid-Amerika, maar tot dan genieten we nog even van life round here.

¹: bij het marketing departement van Guinness moeten er trouwens toch enkele rare kerels (en/of vrouwen) gewerkt hebben. Geen idee wat een fluitende oester te maken heeft met een lekkere pint Guinness, maar ik kreeg er alleszins dorst van - dus het werkt!

²: het spandoek ontbrak nog wegens een gebrek aan tijd. Maar er werd ons gegarandeerd dat dat tegen onze volgende thuiskomst in orde gebracht zou zijn. :)