They like it loud

Ik had graag vorige week al een blog gepost over onze eerste dagen in Peru, maar de hoogte (en een Peruaanse buschauffeur die zich tegelijkertijd F1-piloot en DJ Tiësto waande) besliste daar anders over. En aangezien we ondertussen al 5 dagen verder zijn en een vierdaagse trektocht achter de rug hebben, zal het dus een lange(re) post zijn met om en bij de 90 foto's. Don't say I didn't warn you!

Vorige week maandag (17 oktober) werden we 's ochtends vroeg naar Brussels Airport gebracht door taxi-service RoBerta. We werden niet aanzien als terroristen, dus het inchecken ging vlotjes en tegen iets na acht zaten we al in de lucht op weg naar Madrid. Aangezien de vlucht maar een kleine twee uurtjes zou duren, kon ik het gebrek aan beenruimte nog nét verdragen. In Madrid was het even wachten voor we het volgende vliegtuig op mochten (deze keer gelukkig wat groter), maar we waren al snel op weg naar Lima, Peru. 12 uur (en vijf films) later zetten we voet op Peruaanse bodem.

De taxirit naar onze hostel gaf ons al een eerste indruk van het verkeer in Peru: veel, druk en luid. Rijvakken worden professioneel genegeerd en de claxons moeten ongetwijfeld sneller vervangen worden dan de remmen. Zodra we ons bed voor de nacht zagen, startten we onmiddellijk met een vriendschappelijk wedstrijdje om ter hardst crashen.

De dag nadien verkenden we in de voormiddag kort een stukje van de Miraflores buurt (waar onze hostel was) voor we met onze zware rugzakken een wandeling door de hoofdstad aanvatten om naar het busstation te gaan.

Rond een uur of 13:00 konden we de bus op en waren we vertrokken voor een 9 uur durende busreis naar Huaraz, in het noorden van Peru. We hadden bewust gekozen om overdag de bus te nemen zodat we konden genieten van het landschap, maar dat viel uiteindelijk een beetje tegen. De eerste 200 kilometer gingen we noordwaarts langs de westkust, via een weg die uitgekerfd werd in de gigantische hellingen van zandsteen. Zeer mooi en indrukwekkend, maar na een viertal uren ging het wel wat vervelen.

Wanneer we landinwaarts gingen en het landschap opnieuw wat interessanter werd, was het al bijna 18:00 uur. En zo dicht bij de evenaar betekent dat dat het al bijna pikkedonker was. Weinig genieten aan, dus. We waren dan ook blij wanneer we iets na 22:00 uur onze bestemming bereikt hadden. We strompelden de dichtstbijzijnde hostel binnen en crashten wederom even hard als de beurzen in 1929.

De dag nadien lieten we onze rugzakken achter in de hostel en gingen we, om al wat te acclimatiseren (Huaraz ligt op iets meer dan 3000 meter boven de zeespiegel), de stad verkennen. De vele straatkraampjes zorgden voor een gezellig sfeertje, maar het vele verkeer (inclusief continu claxonerende chauffeurs en auto's zonder roetfilter) dreef ons al snel naar een rustiger deeltje van de stad. Daar was er blijkbaar een schoolfeestje gaande met enthousiaste kleuters en een optreden van de studentenharmonie.

Om onze beentjes ook al wat op te warmen, besloten we een korte wandeling te maken naar El Mirador de Rataquenua - een uitkijkpunt boven de stad waar een groot kruis staat. Het pad ernaartoe was niet al te steil, maar door de hoogte (en de bergzon die lekker hard brandde) was het toch een redelijk lastige wandeling. Gelukkig werden we beloond met enkele mooie uitzichten op de stad en de bergen in de verte.

Wanneer we terug in de hostel waren, boekten we nog een tour naar Chavín de Huantar - een tempelruïne van een cultuur die nog ouder is dan de Inca's. Er werd ons verzekerd dat de gids voldoende Engels zou kunnen om wat uitleg te geven, maar dat bleek al snel verkeerd te zijn. Terwijl we naar de eerste tussenstop reden (Laguna Querococha), sprak hij enthousiast en uitvoerig over wat we allemaal gingen zien. Jammer genoeg konden we amper de helft verstaan aangezien het allemaal heel vlot en heel Spaans verteld werd.

Ook de 2 uur durende rondleiding door de ruïnes was volledig in het Spaans, waardoor we maar flarden van de geschiedenis van de locatie konden oppikken. Gelukkig sprak het monument voor zich: het was heel makkelijk om je in te beelden hoe hier vroeger mensen- en dierenoffers gebracht werden. Of hoe acolieten die onder de invloed van hallucinogenen (afkomstig van de San Pedro cactus) waren, de donkere tunnels onder de tempel ingestuurd werden om er geconfronteerd te worden met de kracht van de goden (met andere woorden: de priesters die met behulp van water en licht een klank- en lichtspel opzetten).

De busrit terug naar Huaraz werd in sneltempo afgerafeld, wat niet echt aangenaam is als je meer dan een uur aan een stuk haarspeldbochten moet nemen. Neem daarbij nog eens de populaire Peruaanse muziek die op Werchter-volume door de boxen loeide¹, dan was het niet meer dan logisch dat we op het einde van de dag alletwee een beetje miserabel waren. Een blog schrijven kwam er dus niet meer van, want we gingen vroeg slapen aangezien we de dag nadien om 6 uur opgepikt werden om te beginnen aan de vierdaagse Santa Cruz trektocht.

Om de blogpost wat te beperken in lengte (of toch te proberen) zal ik de foto's zo veel mogelijk voor zichzelf laten spreken.

Dag 1: Huaraz - Cashapampa - Llamacorral

We worden 's ochtends vroeg opgepikt door een busje en maken tijdens de rit (en het ontbijt) kennis met de groep: een leuk allegaartje van verschillende nationaliteiten. We rijden van Huaraz naar Cashapampa waar de ezels beladen worden met alle voorraden voor we starten aan de trek. De eerste dag klimmen we een goeie 900 meter naar de kampeersite Llamacorral, gelegen op zo'n 3700 meter boven de zeespiegel.

Dag 2: Llamacorral - Taullipampa

Tijdens het opbergen van de tenten vinden we een niet-zo-kleine tarantula. Intelligente mensen zouden het beestje met rust laten, maar wij houden even een fotoshoot voor we het insect op een veilige plek deponeren. Vandaag gaat de tocht richting Taullipampa (4250 meter hoogte).

Dag 3: Taullipampa - Paria

Dit wordt de lastigste en langste dag. We wandelen naar het hoogste punt van de trek: Punta Union op 4750 meter hoogte. Tijdens de afdaling stoppen we bij Laguna Morococha om te lunchen. Kallum en ik springen even in het ijskoude bergmeer om af te koelen.

Dag 4: Paria - Vaqueria - Llanganuco lakes - Huaraz

De laatste dag is kort, wat het wandelen betreft. We stappen nog van Paria naar Vaqueria waar we even moeten wachten tot een busje ons komt oppikken. Tijdens de terugrit stoppen we nog even bij de prachtige Llanganuco meren. Kallum en ik kunnen ons opnieuw niet inhouden en springen het ijskoude water in. Jammer genoeg is er enkel een actiefoto van nét voor de sprong omdat de camera even niet wilde meewerken. Een tweede keer in het water springen voor een goede foto zag ik niet direct zitten.

Aftermath

Na de korte stop-and-dip bij de meren gingen we opnieuw het busje in om de terugreis naar Huaraz te vervolledigen. Opnieuw - hoe kan het ook anders - met loeiharde muziek en gebrekkige wegen, maar dat vergaten we snel toen onze gids ons uitnodigde om 's avonds samen nog wat pisco sour te gaan drinken.

Iedereen ging zich snel wat opfrissen (een douche na 4 dagen trekken kan hemels zijn), we gingen met enkele groepsleden pizza gaan eten (aangezien we daar al het hele weekend naar uitkeken) om ons daarna vol overgave in de pisco sour te gooien. Het eerste rondje was een cadeau van de gids, maar we hebben daarna nog duchtig ons best gedaan om de plaatselijke economie te steunen.

Daarom was het ook welgekomen dat we vandaag eens konden uitslapen. Onze rustdag werd gebruikt om deze blog te schrijven terwijl we wachten om vanavond een nachtbus te nemen richting Trujillo om opnieuw wat (historische) cultuur op te snuiven - deze keer mét Engelstalige gids.

Hasta luego!

PS: ook voor dit deel van de reis proberen we jullie opnieuw op de hoogte te houden van onze locatie. Onderstaand kaartje zullen we zo goed mogelijk aanvullen.

¹: na een week in Peru hebben we al kunnen merken dat overdreven luide muziek tijdens auto- en busritten hier een deel van de cultuur is. Dat heeft ongetwijfeld iets te maken met het feit dat I like it loud van Marshall Masters het officieuze volkslied is van Peru.

Of ik heb dat gewoon uit mijn duim gezogen om nog eens naar dat nummer te kunnen luisteren