Moon river

Maandag 25 juli - De warmte uitzitten in Basel

Zoals je in de vorige blog al kon lezen, hadden we een rustdagje ingepland in Basel. Enerzijds om onze benen wat rust te gunnen, anderzijds om opnieuw een snikhete dag uit te zitten in het comfort van een hotelkamer met airco.

In de voormiddag zijn we de stad nog in getrokken voor een ontbijtje en om een nieuwe (iets lichtere) fietsbroek voor Lien te vinden. Voor de rest hebben we vooral liggen stinken rusten in de hotelkamer. 't Heeft deugd gedaan! Jullie zijn ongetwijfeld niet geïnteresseerd in foto's van Lien die broeken past of wij die in een hotelkamer zitten, dus hebben we er enkel eentje van het lekker (maar Zwitsers duur) ontbijt.

Dinsdag 26 juli - Rijden door heuvelland en een dipje in de Rijn

Toen we dinsdagochtend op de fiets zaten, voelden we onmiddellijk dat het dagje rust meer dan deugd gedaan had. We konden er opnieuw tegenaan! En het landschap, dat de voorbije dagen mooi maar misschien een beetje monotoon geweest was, was opnieuw een tinteling voor onze ogen. De Rijn wordt maar vanaf Basel gebruikt voor (grote) vrachtschepen, dus stroomopwaarts is alles wat rustiger, mooier en in het algemeen aangenamer.

De hele dag was een prettig breisel van nauwe paadjes langs de rivier, oude hofsteden en pittoreske dorpjes. Aangezien de omgeving opnieuw wat heuvelachtiger werd, waren er ook wat meer klimmetjes (en afdalingen). Maar die gingen al bij al vlotjes en zagen we als een goeie training voor de klim die er op het einde van de route aan zat te komen.

We reden trouwens langs de noordelijke oever van de Rijn, dus opnieuw in Duitsland. Maar de fietsinfrastructuur leek hier al een pak beter te zijn. Of het kwam omdat de omgeving en het uitzicht veel leed deden vergeten.

Net voor we de camping voor die dag bereikten, passeerden we nog in de bakermat van Lien, maar het dorpje was (in tegenstelling tot de persoon) niet echt interessant en zelfs een beetje uitgeleefd.

De camping was dan wel weer een schot in de roos: net naast de Rijn, zodat we het zweet van een lange dag er even konden afweken. We merkten ook snel waarom zwemmen in de Rijn gevaarlijk kan zijn, een sterke stroming zodra je meer dan een meter van de oever ging. Dat was dan wel weer een perfecte zwemtraining - stroomopwaarts de schoolslag oefenen en op exact dezelfde plaats blijven hangen!

Woensdag 27 juli - Eerste kennismaking met Zwitserland

Op de kaart leek het volgende stuk van de route interessanter te zijn aan de Zwitserse kant, dus maakten we even gebruik van een onconventionele grensovergang om de Confoederatio Helvetica¹ binnen te fietsen: een stuwdam.

De verschillen met Duitsland (wat betreft de fietsroute en -infrastructuur) waren onmiddellijk duidelijk. Aparte fietspaden moeten ze hier nog uitvinden, de icoontjes om de route aan te geven zijn verwerkt in bestaande wegwijzers en er is in elk dorpje minstens 1 kraantje waar je je fles kan vullen met fris water.

De avond voordien hadden we wat gepraat met een koppel Nederlandse fietsters die de andere richting uitgingen. Zij waren nog maar net aan de Rijnroute begonnen (en iets later dan het startpunt in Andermatt gestart) en waarschuwden ons voor een paar fikse hellingen.

En ze hadden niet gelogen. Onze gemiddelde snelheid over de volledige dag lag al een pak lager, aangezien er nog maar weinig horizontale stukjes te vinden waren. En af en toe smeten ze er een helling tegenaan die veel mee had van de Kwaremont, sans de kasseien (gelukkig!). Heel af en toe moest ik zelfs al eens uit het zadel gaan (omdat ik te koppig was om van versnelling te veranderen)!

Net voor de lunch kwamen we aan bij de Rijnwaterval, de krachtigste waterval van Europa²! Aan de Zwitserse kant van de Rijn is ze echter niet goed te zien, behalve als je een toegangsticket koopt voor een wandelpad dat tot bijna tegen de waterval gaat. Maar we konden al van ver zien dat dat wandelpad volgepropt was met onaangename dingen (vooral mensen), dus besloten we om de waterval later eens terug te bezoeken.

Na de lunch fietsten we in een rechte lijn door tot Stein am Rhein, een leuk, middeleeuws stadje gelegen waar de Rijn uit de Bodensee komt. We bekeken nog even de kaart en beslisten om aan de Duitse kant te blijven om de dag nadien de volledige Untersee rond te fietsen voor we de Duitse deur definitief zouden dichttrekken.

Donderdag 28 juli - Fietsen langs de Bodensee met een onweertje als dessert

De dag startte heel leuk: langs de westkust van de Untersee fietsten we langs een aangenaam paadje met continu zicht op het meer. Maar zodra we aan de noordkant kwamen, begon het weer wat minder te worden. Door dorpscentra heen, langs drukke wegen en altijd net ver genoeg van het water om er geen jota van te kunnen zien.

We hoopten dat het na de lunch in Konstanz (waarna we opnieuw in Zwitserland binnenreden) beter zou worden langs de Obersee, maar helaas. Tot ver in de namiddag liep het fietspad een goeie 500 meter van de waterrand, langs een spoorweg. En die 500 meter grond was altijd wel bezet of bebouwd met iets wat ons het zicht op het meer ontnam.

Pas tegen de avond kwam er verbetering in het uitzicht en tegen dan was er niet zo veel Bodensee meer over voor we de grens met Oostenrijk overstaken en op onze camping aankwamen. En ook hier was er minder nieuws: de camping had zich blijkbaar opgegeven voor het wereldkampioenschap elke-vierkante-centimeter-tot-het-maximale-benutten en hun tegenstanders hadden geen schijn van kans. Als je een tent van 4m² had, dan kreeg je een lapje grond van 4,1m² en daar moest je het mee doen.

We lieten het echter niet aan ons hart komen en gingen nog even aan het strand gaan zitten om te kijken naar de onweerswolken die zich aan het opstapelen waren en langzaamaan dichterbij aan het komen waren.

Tegen een uur of 20:00 was het zover en kregen we eerst een heel eind keiharde windstoten te verduren voor de regen, bliksem en donder zich ook lieten horen en voelen. De tent kon het allemaal met gemak verdragen, maar het probleem lag eerder bij de buren wiens barbecue en picnictafel beslisten om even op stap te gaan en heel dicht bij ons tentzeil neerkwamen.

De rest van de nacht kregen we nog een paar onweertjes over ons heen, maar al bij al konden we nog een redelijke nachtrust bij elkaar sprokkelen.

Nog even over Duitsland

't Is voor ons beiden de eerste keer dat we lange(re) tijd in Duitsland zijn en om eerlijk te zijn: het is niet onmiddellijk ons favoriete land. Het kan misschien liggen aan het feit dat we met de fiets door een land trekken waar koning auto lange tijd alleenheerser was, maar het gaat dieper dan dat.

Zo voelden we ons soms opnieuw in de jaren '90 van de vorige eeuw als we nog maar een keer enkel cash konden betalen. En niet alleen bij bakkerij Zulma in Dass-hol-von-fluthol, maar ook in een modern restaurant in een grote stad.

Het kan ook te maken hebben met de taalbarrière, natuurlijk. Mijn Duitse kennis is beperkt tot een paar eenvoudige zinnen (en het meeste wat er gezegd wordt te verstaan), maar volledige conversaties voeren gaat iets moeilijker. En dan merk je dat veel Duitsers ofwel principieel, ofwel door een gebrek aan kennis enkel hun eigen taal machtig (willen) zijn.

Ook de illusie van 'Die deutsche Gründlichkeit' is volledig doorprikt door meerdere kleine naaldjes. Wegen in slechte staat, wegenwerken die nergens aangeduid worden (tot je er vlak voor staat), de infrastructuur op sommige campings.

Maar er zijn gelukkig ook positieve zaken (of toch 1 die wij onthouden hebben)! Er is hier statiegeld op blikjes en plastic flesjes en bij het weinige zwerfvuil dat wij gezien hebben, lagen die er alleszins nooit bij! Top tip voor onze Belgische/Vlaamse politici dus: maak er werk van!

Vrijdag 29 juli - Tussen de regen door sprinten naar Buchs

's Ochtends bestudeerden we de weer- en regenradar heel intens en kwamen we tot de vaststelling dat er in de voormiddag (langs onze route) af en toe een buitje zou vallen, maar dat er in de namiddag opnieuw een onweer van 11 op de schaal van Richter Led Zeppelin zou passeren.

Dus we deden waar we ondertussen al heel goed in geworden zijn: last-minute een hotel boeken en dan fietsen alsof ons leven er van afhing.

Het was echter wel nog steeds warm, dus de regenjassen werden al snel weer afgedaan om te genieten van de periodes zonder regen. We kregen maar 1 grote bui over ons heen en die konden we uitwachten in een plaatselijke bakkerij (met bijhorende koffie en warme chocomelk). Tegen 14:00 in de namiddag kwamen we aan in onze hostel en konden we het beloofde onweer op een veilige (en droge) manier zien overtrekken.

Zaterdag 30 juli - Water, boomgaarden en klimmen

Zaterdag fietsten we nog even langs de grens met Liechtenstein voor we permanent naar Zwitserland overstapten. In de voormiddag had de zon soms nog wat moeite om de regenwolken te doorprikken, maar tegen de middag was dat al geen probleem meer en liep de temperatuur opnieuw op.

En niet enkel de temperatuur ging omhoog: de route ging soms wat meer weg van de rivier om enkele leuke dorpjes (met bijhorende wijngaarden) op de helling te bezoeken, waardoor de hoogtemeters ook aardig aantikten. We vulden onze drinkflessen regelmatig met wat aangenaam fris alpenwater!

Op het einde van de dag begonnen we echt te voelen dat de route onverbiddelijk de hoogte in wou gaan. We fietsten kilometerslang langs een weg door dennenbossen die traag maar gestaag omhoog ging.

En na een korte pauze bij een mooi uitzichtpunt, begonnen we aan de eerste haarspeldbochten van de reis. Een pittige klim tot aan het dorpje Versam, waar we logischerwijs niet zo veel foto's van hebben.

Gelukkig was het na die stevige klim nog maar enkele kilometers tot aan de camping - en bijna allemaal naar beneden! Zo werden ook onze remblokjes nog eens goed opgewarmd voor the big one die er zat aan te komen.

Zondag 31 juli - Mountainbiken tot net voor de pas

We hadden op voorhand beslist om zondag tot net voor de Oberalppas te fietsen, zodat we de dag niet moesten eindigen met een gigantische beklimming. Dat bleek opnieuw een goede beslissing te zijn, want de routemakers waren blijkbaar even op verlof toen dit stukje van de route uitgestippeld werd en hun taken werden overgenomen door een bende die-hard mountainbikers.

De weg ging bikkelhard op en neer, wat op zich geen probleem zou zijn, ware het niet dat de ondergrond meer mee had van een parcours downhill mountainbiken dan een fietspad. De steile hellingen in combinatie met een onverhard pad dat vol lag met kleine en grote stenen deden ons meermaals vloeken en soms zelfs van de fiets afstappen.

De laatste 10 kilometer van de dag werd de ondergrond gelukkig pakken beter: fluweelzachte asfalt die geleidelijk maar continu de hoogte in ging. Het enige probleem was dat we die asfalt moesten delen met alle auto's, bussen en moto's die soms op luttele centimers van ons voorbijraasden.

Maandag 1 augustus - De Oberalppas over

's Ochtends waren onze benen nog de 1000 hoogtemeters van de dag voordien aan het verwerken, maar er was geen uitstel meer te krijgen. Het was D-day: we zouden het einde van de Rijnroute bereiken in Andermatt. Alleen moesten we, om daar te raken, de Oberalppas over.

We moesten maar 750 meter meer omhoog, maar dat moest allemaal wel binnen de eerste 10 kilometer gebeuren. Maar ik zal het niet meer opblazen dan nodig: het was lastig, maar al bij al viel het heel goed mee. Met hier en daar een strategische pauze (terwijl auto's en andere gemotoriseerde voertuigen ons voorbijvlamden), bereikten we zonder al te veel moeite de top. Dat valt ook te zien aan de hoeveelheid foto's die we konden nemen!

Jammer genoeg stond er bovenop de pas absoluut niets van infobord over de Rijnroute. Geen uitgebreide uitleg, geen afbeelding, zelfs geen klein plaatje om een foto van te nemen. Het zou een anticlimax geweest zijn, als we al niet wat gewend waren aan de staat van de route in het algemeen: een beetje verouderd en oubollig.

De rest van de rit naar Andermatt kan ik kort omschrijven: laten bollen en af en toe de remmen even dichtknijpen. Onderweg stopten we nog even voor een uitgebreide lunch met zicht op Andermatt en de vallei, maar de rest van de kilometers lieten we zonder problemen onder onze wielen passeren om uiteindelijk moe maar voldaan wat te rusten in ons verblijf voor die avond.

Dinsdag 2 augustus - Stappen naar de bron van de Rijn

Om de hoogtemeters van gisteren te verwerken, besloten we om vandaag opnieuw een rustdag in te plannen. 't Is te zeggen: een dag zonder fietsen. We keerden wel terug naar de pas met behulp van de uitstekende Zwitserse treinen om te voet een gepast afscheid te nemen van onze reiskameraad, de Rijn.

De fietsroute passeert namelijk langs de Oberalppas, maar de bron van de Rijn zelf ligt een paar kilometers ten zuiden er van, in het Toma meer. Om er geen saaie heen-en-weer wandeling van te maken, beslisten we om volledig bewust ('t is niet dat we het verkeerde pad genomen hebben bij de start van de wandeling, oh nee) om er een bezoek aan de Pazolastock (2739m) bij te nemen.

Ik laat de foto's voor zich spreken, maar kort samengevat: mooi weer, alpenbergen, aangename graatwandeling, vergezichten, zalig!

En zo zijn we dus aangekomen bij een eerste afsluiter van ons pensioenjaar³. Bij the rainbow's end moeten we afscheid nemen van onze trouwe metgezel, onze huckleberry friend - de Rijn. De fietsroute zelf zouden we in z'n huidige staat niet aanraden, maar er is veel potentieel om het echt een toproute te maken, mits wat kleine (en minder kleine) aanpassingen.

Wat betreft de rest van onze fietsreis: we hadden even getwijfeld als verder richting het zuiden gaan de beste optie was, gezien de hittegolven en bosbranden (onder andere dicht bij de Italiaans-Sloveense grens). Maar aangezien het bijna overal in Europa abnormaal bakken is, doen we tot nader order verder as planned.

En dat betekent dus dat we morgen opnieuw een pas (de Gotthardpas) over mogen/moeten om verder zuidwaarts richting de Italiaanse grens te trekken, die we tegen de volgende blog al lang achter ons zullen liggen hebben. Ci vediamo allora!

Overzichtskaartje