Prisencolinensinainciusol

Aangezien de vorige blog wat groot uitgevallen is, probeer ik het deze week wat korter te houden. Op zich zou dat geen probleem mogen zijn, aangezien er minder dan een week voorbij is. Maar in die paar dagen is er toch al weer veel veranderd.

Woensdag 3 augustus - Over de Gotthardpas

De dag na onze "rustdag" (bemerk de aanhalingstekens) bleek dat de fikse bergwandeling van de dag voordien onze benen niet echt veel goed had gedaan. Tijdens het wandelen mag je dan iets andere spieren gebruiken dan tijdens het fietsen, ze blijven wel allemaal in dezelfde regio. Dus startten we met stijve beentjes aan onze eerste dag op de Eurovelo 5 route - a.k.a. de Via Romea - die van Canterbury in Engeland naar Brindisi in het zuidoosten van Italië gaat.

En dat we opnieuw een pas over moesten, werd onmiddellijk duidelijk. Vanaf de eerste meters ging de weg omhoog en dat stopte pas toen we bijna 10 kilometer verder en 600 meter hoger waren, op de Gotthardpas.

Enkele andere fietsers die we de voorbije dagen tegenkwamen hadden ons al gezegd dat de Gotthardpas veel aangenamer is om als fietser over te gaan. Langs de oude weg (die nog met vlakke kasseien bedekt is, in plaats van asfalt) zijn er veel minder auto's, wat het allemaal wat rustiger maakt.

Dat bleek te kloppen, maar voor ons part mochten ze die oude weg gerust volledig afsluiten voor gemotoriseerd verkeer. Of er een tolweg van maken waarvan de opbrengst gebruikt kan worden om de weg waar nodig te onderhouden en wat op te lappen.

Aan de andere kant van de pas begon diezelfde kasseienweg aan een ellenlange afdaling via ontelbare haarspeldbochten¹. Hier kwamen we nog minder auto's tegen (wat altijd leuk is), maar ook meerdere fietsers die de pas aan het beklimmen waren van deze kant. Een pak pittiger dan wat wij gedaan hadden, want in dezelfde 10 kilometer leunt het hoogteverschil dichter tegen de 1000 meter aan.

Na een goed halfuur afdalen en remmen toenijpen, reden we door de eerste stad die we tegenkwamen in de vallei: Airolo. We deden snel wat inkopen voor de lunch en het avondeten en gingen daarna verder via de logische weg: omlaag.

De rest van de dag was relatief makkelijk fietsen via - vooral - autowegen en af en toe een apart fietspad. De bergen aan weerszijden van de route werden stelselmatig wat minder hoog, maar bleven aangenaam om naar te kijken en tussen te rijden. Af en toe reden we ook nog eens door een authentiek, oud dorpje waar de geschiedenis van de gevels leek af te druipen (of dat kwam door de warmte).

Na de middag was het echter opnieuw broeierig heet in de vallei en we waren blij toen we na net geen 90 kilometer onze camping voor die avond bereikten in Bellinzona. En alhoewel we de absurd hoge prijzen in Zwitserland al wat gewend waren, was 50 euro voor 2 personen en 1 tentje toch nog steeds een harde dobber om te slikken.

Maar soit: betalen, vergeten en doorgaan!

Donderdag 4 augustus - Over de Monte Ceneri pas naar het Luganomeer

Donderdag kwamen we na enkele kilometers aan onze derde pas van de reis, de Monte Ceneri-pas. De minst hoge, maar tegelijkertijd ook wel de minst aangename tot nu toe. Veel verkeer, zo goed als geen mooi uitzicht en de warmte die al van 's ochtends vroeg van de partij was - geen goede combinatie!

Ook over de afdaling richting het Luganomeer valt er weinig te schrijven of tonen: we werden vooral langs en door bedrijventerreinen geloodst. Vanaf de lunch kwam daar echter verandering in toen we langs de oevers van het Luganomeer konden fietsen tot aan ons verblijf in Morcote.

Ik begin als een gebroken plaat te klinken, maar de temperatuur liep opnieuw op tot boven de 35 graden, dus hadden we nog maar eens een kamer met airco geboekt om de grootste hitte te vermijden. Gelukkig konden we op wandelafstand van ons verblijf nog even rondzwemmen in het meer om de lichaamstemperatuur wat naar beneden te krijgen.

Vrijdag 5 augustus - De weg zoeken in Italië

Vrijdag fietsten we de rest van het Luganomeer rond en namen we afscheid van Zwitserland in Chiasso, waar we het land van Garibaldi binnenfietsten - l'Italia.

En daar hadden we een klein probleempje. De EV5 fietsroute is in Italië namelijk nog niet volledig uitgewerkt, dus we konden niet meer vertrouwen op de (soms onbetrouwbare) bordjes die we tot nog toe gebruikten. Maar op zich geen probleem: we hadden een plaatselijke fietsroute gevonden die ons via Como naar Milaan zou brengen, waar we opnieuw konden inpikken op een stuk EV5 dat wel klaar was.

Maar toen we na een fruitige lunch in Como die plaatselijke fietsroute probeerden te volgen, bleek dat die ook niet bewegwijzerd was. Dus waren we aangewezen op de GPX-track die we op onze smartphone hadden.

En zo geschiedde dat er opnieuw een opeenstapeling was van het ene na het andere: we moesten bijna continu het scherm in de gaten houden om te weten waar we moesten afslaan, maar ook de smartphone had last van de hitte waardoor die soms niet wou meewerken. De route zelf leek opnieuw meer toegespitst op mountainbikes dan op gewone (toer)fietsen. En de temperatuur bleef maar omhoog gaan.²

Als klap op de vuurpijl bleek de camping die we uitgepikt hadden voor die avond ook geen plaats meer te hebben voor een tentje (aangezien ze zich vooral toespitsen op campers en caravans). En de dichtsbijzijnde camping die (misschien) nog plaats zou hebben, was nog 15 kilometer verder fietsen, weg van de route die we de dag nadien zouden moeten volgen. En de weersvoorspellingen voor die dag nadien? Tot 37 graden Celsius.

Na het slikken van die negatieve cocktail besloten we om drastische maatregelen te nemen: we sprintten naar het dichtstbijzijnde station en treinden een veertigtal kilometer naar Milaan, waar we last-minute een appartementje huurden voor het weekend.

Zaterdag 6 en zondag 7 augustus - Uitrusten en schuilen in Milaan

Doel van het weekend? De warmste dag (zaterdag) omzeilen, de natste dag (zondag, met onheilspellende onweersvoorspellingen) uitzitten en even nadenken over het plan voor de rest van de reis.

Zaterdagochtend gebruikten we nog om even de binnenstad van Milaan te verkennen, voor de temperatuur haar hoogtepunt zou bereiken en je een eitje kon bakken op de stoep. We fietsten door leuke (maar niet autovrije) straatjes, passeerden verschillende kerken en basilieken, liepen pal voorbij de wachtrij om de Duomo op te gaan en vroegen ons even af welke kleur van hoofdband Leonardo nu weer had.³

De weersvoorspelling voor zondag was een hele dag regen en onweer, maar uiteindelijk bleek daar niet veel van waar te zijn. Milaan bleef tussenin 2 grote regenzones zitten, dus het koelde (een beetje) af, maar het bleef de hele dag droog. Maar op zich hebben we (en vooral Lien dan) de dag wel productief gebruikt door een filmpje te maken dat terugblikt op onze rit langs de Rijnroute. Enjoy!

Herwerkte plan

Het is jullie misschien al opgevallen, maar het is een uitzonderlijk hete zomer. We hebben al meermaals onze fietsdagen moeten inkorten omdat het gewoonweg niet gezond is om in temperaturen van boven de 35 graden te moeten fietsen. Daarom lijkt ons origineel plan om zuidwaarts tot in Griekenland te fietsen niet meer de beste optie.

We hebben er dus even de kaart bijgenomen en hebben beslist om wat te route-hoppen. Vanuit Milaan gaan we oost- en noordwaarts richting het Gardameer, waar we zullen inhaken op de Eurovelo 7 route, die heel toepasselijk de zonneroute genoemd wordt. Maar in plaats van richting de zon (het zuiden) te fietsen, zullen wij onze kar noordwaarts keren en via de Italiaanse alpen richting Oostenrijk fietsen.

De bergpassen die er zo bijkomen nemen we er graag bij, aangezien we nu weten dat we die zonder al te veel problemen aankunnen, zolang het niet te warm is. Na Oostenrijk fietsen we Tsjechië binnen en fietsen we al zeker tot in Praag. Daar zullen we de situatie opnieuw evalueren en zien hoe ver we nog raken met de tijd die ons rest.

Overzichtskaartje