Another idea

Maandag 8 en dinsdag 9 augustus - Van Milaan naar het Gardameer

De vorige blogpost sloot ik af met ons nieuwe plan: de broeiend hete, zuidelijke landen links laten liggen en terug noordwaarts gaan richting Oostenrijk en richting de bergen, waar de temperaturen hopelijk wat aangenamer waren. Vanuit Milaan moesten we dus op de Eurovelo 7 route geraken en daarvoor vonden we de Aida. Nee, niet de beroemde opera van Verdi maar de Alta Italia da attreversare - een lange-afstandsfietsroute die de noordelijke steden van Italië met elkaar verbindt.

In het nationale fietsnetwerk krijgt deze route het nummer 20, dus moesten we de BI20 volgen tot aan het Gardameer, waar we konden inpikken op de EV7 (acroniemen zijn leuk!). Maar gezien onze eerdere ervaring met een andere BI route die niet aangeduid werd met bordjes, vroegen we toch eens na als er iets van markering aanwezig was voor deze route. Er werd ons verzekerd dat dat het geval was: stickers in de Italiaanse tricolore die op bestaande borden en palen waren aangebracht.

Met de GPX ingeladen op de smartphone (better safe than sorry), fietsten we even door Milaan voor we de eerste stickers zagen hangen. Ze waren relatief klein en niet altijd in overvloed aanwezig, maar het spelletje zoek-de-volgende-sticker was nog redelijk leuk. Al moest het soms onderbroken worden met een potje check-de-GPX. Zolang we op de route bleven, werden we echter wel via (relatief) fietsvriendelijke wegen uit het Milaanse centrum geleid.

De eerste 40 kilometer van de dag deden ons zelfs even terugdenken aan onze fietsreis door Engeland. We kregen bijna opnieuw last van wat canalmania na een volledige voormiddag aangenaam fietsen langs een kanaal.

Tijdens de lunch kregen we echter wel wat slecht nieuws: Lien's smartphone had de volledige pijp aan Maarten gegeven¹. Gelukkig was er iets verder een winkelcentrum met daarin een winkel (jawel!) die smartphones verkocht. Na wat opzoeken en vergelijken vonden we een waardige opvolger aan een topprijsje (goedkoper dan als we hem in België hadden gekocht!). Voor de kenners: 't is ne witten².

In de namiddag verlieten we het kanaal en ging de route verder via soms wat minder aangename wegen, maar af en toe reden we toch nog eens door een charmant dorpje of stadje. Onderweg leek het soms al herfst te zijn, aangezien veel bomen al hun bladeren aan het verliezen waren door de aanhoudende droogte. Een triestig zicht.

De temperatuur tikte nog steeds midden de dertig aan, dus waren we blij toen we 's avonds in Calino arriveerden. Daar hadden we, bij gebrek aan campings, een kamer geboekt in een oud klooster met prachtig uitzicht op de omliggende wijngaarden en de bergen in de verte.

Dinsdag begon de route veelbelovend met aangename fietswegeltjes tussen de wijngaarden door tot in Brescia, de hoofdstad van de gelijknamige provincie.

Maar dat bleef jammer genoeg niet duren. Van Brescia tot aan het Gardameer ging het via oninteressante, slecht onderhouden wegen waar bijna nooit een apart fietspad was. En zelfs als er zo'n fietspad was, werd je als fietser verplicht om voorrang te geven aan auto's of vrachtwagens die mogelijk uit een oprit zouden komen, door middel van poortjes en hekjes net voor en na die oprit. Je zou denken dat wanneer ze op minder dan 300 meter meer dan vijf van die sets van poortjes aan het installeren waren, er toch een genie op het idee zou komen dat het misschien logischer (en goedkoper) zou zijn om de fietsers voorrang te geven.

De dag eindigde in Santa Maria di Lugana, aan de zuidkant van het Gardameer. Daar hadden we voor maar enkele euro's meer dan een plekje op de camping een volwaardige kamer (met airco!) geboekt. We probeerden de toeristenmassa weg te denken terwijl we ons avondeten aan de oever van het meer verorberden.

Woensdag 10 augustus - Van Garda naar Adige

Er restten ons nog maar een tiental kilometer voor we konden overstappen op de EV7. Maar dat het onaangename kilometers waren, is een understatement. We reden langs de grote (en enige) weg naar de zuidoostelijke hoek van het meer, maar al snel werden we verplicht om ons naast en tussen een accordeonfile van auto's te begeven. Meermaals werden we de pas afgesneden door een wagen die te dicht bij de stoeprand kwam. Meestal onbewust, maar ik vrees dat er toch af en toe ook een paar zure appels tussen zaten die niet konden verdragen dat die vuile fietsers sneller vooruit zouden gaan dan zij.

Gelukkig konden we het fileleed snel achter ons laten, maar toen merkten we op dat er iets ontbrak: bordjes of stickers voor de EV7 route. Blijkbaar hadden we over de vermelding op de site van Eurovelo gelezen - de route is enkel in Oostenrijk uitgewerkt met bordjes. Er volgde dus opnieuw een eind GPX-surfen. En jammer genoeg ging de nog-uit-te-werken route in dit eerste deel niet echt volgens de meest logische paadjes: smalle baantjes waar meerdere toeristen zich bijna vastrijden in de heg, beklimmingen die quasi onmogelijk zijn met een volgeladen trekfiets en weinig onderhouden fietspaden.

Maar dat veranderde gelukkig snel wanneer we de vallei van de Adige rivier binnenreden en zo ook de regio Trentino-Zuid-Tirol. Zonder al te veel vooruit te willen lopen op de feiten: vanaf hier reden we continu op een apart, mooi aangelegd fietspad. De ene keer tussen wijngaarden en appelboomgaarden, de andere keer op de oevers van de rivier zelf.

Het was zo aangenaam fietsen dat we het wat jammer vonden dat we al moesten stoppen bij onze camping net voor Brentino, aangezien de volgende camping ons iets te veel kilometers zou kosten. Maar al bij al was het zo erg nog niet: het was toch opnieuw ondraagbaar warm, er was een zwembad, we leerden een aangenaam Nederlands (ook toerfietsend) koppel kennen en we mochten onze tent gewoon in de wijngaard zelf opzetten.

De extra tijd kon ik ook goed gebruiken om mijn remblokjes even te vervangen, aangezien het geluid van metaal op metaal niet zo aangenaam is.

Donderdag 11 augustus - Stadsbezoek in Trento

De dag nadien was meer van hetzelfde: leuk fietsen, prachtig landschap dat mooier en mooier werd naarmate we dieper de vallei in gingen en de temperatuur begon zelfs wat aangenamer te worden.

We kwamen in de vroege namiddag al aan in Trento en beslisten om daar te overnachten en de rest van de namiddag door de historische straatjes van de (zeer aangename) stad te kuieren.

Vrijdag 12 augustus - Sprint naar Bolzano

Vrijdag bleef het landschap hetzelfde, maar leek het toch mooier en mooier te worden. Ook het fietsen ging verrassend vlot. De combinatie van een goed, vlak pad, een klein beetje wind in de rug en de kennis dat er in de namiddag onweer zat aan te komen, zorgde er voor dat we aan een gemiddelde van meer dan 20 km/h al tegen de middag de 60 kilometer afgelegd hadden tot in Bolzano(/Bozen), de hoofdstad van de provincie Zuid-Tirol.

Nu hoor ik de slimmeriken onder jullie al zeggen: "Hela, hola Thomas, Tirol ligt toch in Oostenrijk?!". En afgezien van het feit dat het wat raar is om zoiets luidop te zeggen terwijl je een blogpost aan het lezen bent, hebben jullie wel gelijk. Maar Zuid-Tirol werd na de eerste wereldoorlog toegekend aan Italië (de eerste keer vochten zij mee met The Good Guys™).

Onmiddellijk daarna begon ene Benito Mussolini de Duitse cultuur hardhandig te onderdrukken in een poging om de regio volledig Italiaans te maken. Duitstalig onderwijs werd verbannen, Italianen werden en masse geïmmigreerd en zo voorts en zo verder. Om het kort samen te vatten: het heeft tot begin/midden de jaren 1990 geduurd voor de regio voldoende autonomie gekregen had (in theorie en in de praktijk) om de dingen te doen zoals zij wilden.

En het kan toeval zijn, maar ons is het toch opgevallen dat de fietsinfrastructuur in deze noordelijke regio pakken beter is dan wat we tot nu toe in Italië gezien hadden. Waarschijnlijk doen ze dus toch iets goed!

Onze camping voor die avond was opnieuw een topper. We konden nog even rondploeteren in het zwembad voor de aangekondigde regenbuien over ons heen trokken.

Zaterdag 13 augustus - We laten de Brennerpas links liggen

We werden 's ochtends vroeg al wakker door een paar luidruchtige medekampeerders die om 6 uur al hun tent aan het opruimen waren. Op zich geen probleem (alhoewel dat ook in stilte kan gebeuren, natuurlijk), ware het niet dat diezelfde kampeerders nog maar net klaar waren met ontbijten toen wij 2 uur later vertrokken.

Maar veel konden we er ons niet aan ergeren, aangezien de route ons een volledig nieuw landschap voorschotelde. Van Bolzano volgden we de Eisack rivier noord- en oostwaarts. De brede vallei van de dagen voordien werd vervangen door een nauw uitgesleten vallei waar de autoweg op gigantische, betonnen palen boven en langs de bergwanden heen ging.

Wij moesten gelukkig niet op die autoweg zijn en volgden oude spoorwegen die omgetoverd waren naar fietspaden. Nog maar eens een herinnering aan onze trip door Engeland! Alhoewel het continu gestaag omhoog ging, waren er weinig steile hellingen (aja, want de trein moest er ook op kunnen). Waar nodig waren tunnels door de rotsen gehouwen waar wij nu dus met onze fietsen doorheen konden rijden.

Tegen de middag waren we Brixen gepasseerd. Als we hier naar het noordwesten zouden gaan, kwamen we uit op de Brennerpas³ maar de route leidde ons naar het noordoosten. Een nieuwe vallei, een nieuw landschap: het leek wel alsof we Oostenrijk al bereikt hadden (en iets meer dan 100 jaar geleden zou dat ook zo geweest zijn!). We reden opnieuw door een brede vallei, zagen groene grasvelden en bijna eindeloze dennenbossen.

Op de camping net voor Bruneck was het opnieuw lekker druk. De tentweide was al volzet, maar we mochten onze tent opzetten in het grasveld naast het zwembad. Ondanks de drukte konden we de ochtend nadien toch op het gemak wakker worden, zonder luidruchtige buren. Zo kan het dus ook!

Zondag 14 augustus - Afdalen tussen de toeristen

Na een ontbijtstop in Bruneck (de gemeente is trouwens verbroederd met Tielt!), fietsten we onze laatste kilometers in Italië. Tot aan de grens was het nog even klimmen, maar daarna was het tot in Lienz niets anders dan bergaf.

Het enige waar we voor moesten oppassen, waren de meutes dagjestoeristen die in groep de fietspaden onveilig maakten. Dat ze niet weten hoe een fiets werkt (aja, als er een elektrische motor aan hangt, kan je toch gerust in de hoogste versnelling blijven - ook al zie je er als een geconstipeerde aap uit die aan 4 toeren per minuut trapt?), kon ik nog door de vingers zien, maar het gebrek aan gezond verstand zorgde soms voor gevaarlijke situaties.

Een fietsbel leken ze niet te kennen of te begrijpen. En hun reactie er op was meestal wat gebrul en geroep alsof het onze fout zou zijn dat zij de volledige breedte van het fietspad nodig hadden. Het concept van even aan de kant te gaan als je met een groep van 10 man even stopt, was hen evenzeer onbekend, dus deden ze het ook maar middenin het fietspad.

Enfin, 't is maar om te zeggen dat het een heel leuke dag was, met prachtige natuur. Alleen de homo sapiens fauna zorgde soms voor wat frustraties. En Lien was des te gelukkiger wanneer we aankwamen in de tweede plaats van deze reis die haar naam draagt.

Maandag 15 augustus - Sprintdag v2.0

Vandaag moesten we opnieuw onze sprintersbenen bovenhalen. Kort na de middag werd opnieuw onweer voorspeld en we hadden net geen 70 kilometer voor de boeg. Gelukkig bleek Oost-Tirol (in Oostenrijk) van hetzelfde kaliber te zijn als Zuid-Tirol (in Italië): goede fietspaden en prachtige natuur die de tijd deed vliegen als een ding dat snel vliegt.

Met enkel een korte koffiestop in de voormiddag, bereikten we ons verblijf in Kolbnitz net voor 13:00 uur, terwijl de eerste druppels al aan het vallen waren.

De rest van de middag gebruikten we om een mankementje aan de pannier van Lien te fixen (gelukkig had ik dat op de vorige reis al eens moeten doen, tot twee keer toe zelfs!), wat uit te rusten en deze blog neer te pennen.

Wat ons plan betreft, daar hebben we ondertussen al wat nieuwe ideetjes voor. Nu we toch in Oostenrijk zijn, zullen we opnieuw wat routehoppen om een bezoekje te brengen aan Wenen. Zo zie je maar dat plannen aanpassen en iets nieuws doen onverwacht nieuwe opportuniteiten kan opleveren!

PS: voor de mensen die onze vooruitgang thuis aan de koelkast hangen - we zijn ondertussen de 2500 kilometer gepasseerd!

Overzichtskaartje