Nights like this

Bijna twee weken sinds de laatste post, dus er valt opnieuw een heleboel te vertellen! We hebben ondertussen Costa Rica verlaten, maar niet richting Nicaragua (zoals oorspronkelijk gepland was). Wat is er allemaal gebeurd? Lezen maar!

Maandag 23 januari - Blogdag

Eventjes terug naar het einde van de vorige post. Die sloot ik af met zondag 22 januari, maar die werd wel geschreven op maandag 23 januari, in de namiddag. Dat kwam omdat ik enerzijds niet al te veel inspiratie had op zondag en anderzijds omdat we zondagavond afgesproken hadden met Lydia en Theresa, de twee Oostenrijkse dames waarmee we twee weken voordien in Corcovado hadden rondgebanjerd.

Zondagavond gingen we samen eten in een Italiaans restaurant en kregen we nog een pak tips van hen in verband met activiteiten in en rond La Fortuna. Ze hadden ook nog een restje rum voor ons én hun plaatselijke SIM-kaart kregen we ook nog cadeau. Vielen Dank!

Ook maandagochtend spraken we nog een (aller)laatste keer af voor een kopje koffie (en chocolademelk), tot dat ze echt moesten vertrekken naar hun taxi. En ik dus ook niet meer kon uitstellen en aan de blog moest beginnen. Gelukkig kon ik dat doen in een prachtig verblijf: een huisje met uitzicht op de Arenalvulkaan. Ook Lien kon zich nuttig bezighouden met het fotograferen van de (kleurrijke) vogels in het struikgewas.

Dinsdag 24 januari - Hangende bruggen in Mistico Park en nachttour

Hangende bruggen in Mistico park

De dag nadien waren we vroeg wakker om als eerste binnen te kunnen in het Mistico park, a.k.a. het park van de hangende bruggen. In het park kan je een lusvormige wandeling van ongeveer drie kilometer afstappen, waarbij je zestien bruggen oversteekt. Een zestal van die bruggen zijn echte hangbruggen die je door en soms boven de boomtoppen brengen. Aangezien die bruggen de perfecte plaatsen zijn om Instagramfoto's te maken, lees je allerlei horrorverhalen online over ellenlange wachtrijen bij de bruggen.

Daarom dus dat wij er zo vroeg mogelijk waren om de bruggen voor ons alleen te hebben. En om ongestoord onze eigen Instagramfoto's te kunnen maken.

Ons plan was succesvol en we konden de wandeling een eerste keer doen zonder al te veel medetoeristen. Toen we rond waren, was de parking nog steeds redelijk leeg. Dus we beslisten om de lus nogmaals af te wandelen, deze keer met extra aandacht voor het spotten van beestjes. En ook dat plan liep goed af!

Na onze tweede rondgang was de ochtend al vergevorderd en stond de parking ondertussen overvol met auto's en tourbussen. We dronken nog op het gemak een koffie en keken zelfvoldaan naar de gigantische groepen die startten aan de wandeling. Zoals Hannibal ooit zei: When in doubt, bring elephants I love it when a plan comes together.

Nachttour

In de namiddag hielden we ons even bezig in La Fortuna tot we 's avonds konden vertrekken naar Arenal Oasis ecolodge voor een nachttour. Eentje die gekend staat voor de vele kikkers die je kan spotten. En dat kwam goed uit, want één van de meest bekende dieren in Costa Rica hadden we tot nu toe nog niet gezien: de agalychnis callidryas, a.k.a. de roodoogmakikikker, a.k.a. de red-eyed tree frog.

In het eerste halfuur stappen, zagen we vooral insecten (spinnen, een paar wandelende takken, duizendpoten), een kleine groefkopadder (en die zijn blijkbaar gevaarlijker dan de volwassen examplaren, aangezien ze bij een beet hun gif niet doseren en alles in één keer opgebruiken), een paar kleinere kikkers en een owl butterfly (of caligovlinder). Op de foto komt het niet goed over, maar de vleugels van die vlinder waren ongeveer tien centimeter lang - geen klein beestje dus (en sommige exemplaren kunnen zelfs tot twintig centimeter gaan!).

En toen kwam het moment suprême: op een blad net naast het pad spotte onze gids een roodoogmakikikker (wat een naam :/). Meer nog: hij spotte er twee! Een vrouwtje en een mannetje die bezig waren met the nasty, zoals hij het zei. Maar bij deze amfibieën heeft dat een heel intelligente naam: amplexus.

Er is geen sprake van penetratie. Het vrouwtje scheidt (onbevruchte) eitjes af die bevrucht worden door een mannetje. Maar om zeker te zijn dat hij de enige man in haar leven is, klampt het mannetje zich vast op de rug van het vrouwtje, soms dagenlang, om andere rivalen geen kans te geven. Zij leek er alleszins weinig last van te hebben. Integendeel, na een tijdje sloot ze haar ogen en leek het wel alsof ze aan het genieten was. Misschien een tip voor de mannelijke lezers in het publiek?

Naast het gelukkige koppeltje konden we in heel korte tijd ook nog een paar bachelors en wat andere beestjes spotten. Inclusief een volwassen groefkopadder en een gigantische kakkerlak.

Terwijl we aan het terugstappen waren, zag onze gids plots iets bewegen op de grond en deed hij teken dat we snel dichter moesten komen - maar ook weer niet té dicht. We zagen nog net een koraalslang wegglippen tussen de bladeren op de grond. Deze slangen maken het sterkste gif in Costa Rica, genoeg om een volwassen persoon op zeer korte tijd te doden. Gelukkig zijn ze niet zo agressief als een fer-de-lance, dus beten zijn heel zeldzaam. En zelfs als ze bijten, kiezen ze er meestal voor om geen gif te injecteren aangezien ze beseffen dat een dode mens toch geen makkelijke hap is.

Woensdag 25 januari - Raften op de Sarapiqui

Woensdag ruilden we de fauna even in voor iets actiever. We gingen een paar uurtjes raften op de Sarapiquirivier, met vooral stroomversnellingen van klasse drie en hier en daar een uitschieter richting klasse vier. Alhoewel er op de foto's soms een serieuze blik te zien is, was het een zalige ervaring. En Lien is maar één keer uit de boot gevallen!

Donderdag 26 januari - Catarata del Toro

Donderdag verlieten we La Fortuna en reden we al een stuk oostwaarts, richting de Caraïbische kust. We deden nog een klein omwegje naar Catarata del Toro: een privépark (uitgebaat door een Nederlander!) met als hoogtepunt een 80 meter hoge waterval. Tijdens de wandeling zagen we vooral veel mooie bloemen en naar het einde toe opnieuw heel wat kolibri's. Het leek ons vooral heel leuk om dit als tuin te hebben (want zo voelde het aan).

De waterval zelf mondt uit in een krater van een kleine vulkaan die al lang niet meer actief is. De combinatie van vulkanisch gesteente en continu opstuivend water zorgde voor interessante kleuren en begroeiing.

Daarna was het verder rijden tot in Río Puerto Viejo, waar we ons verblijf geboekt hadden. Ook hier hadden we een gigantische tuin waar we nog even in konden rondwandelen om fauna en flora te spotten.

Vrijdag 27 januari - Via Frog's Heaven naar Tortuguero

Ook 's anderendaags konden we, vanaf de ontbijttafel, nog een paar vogels spotten. We waren jammer genoeg net te laat met de camera om een koppel toekans te fotograferen.

Frog's Heaven

Na het ontbijt reden we naar Frog's Heaven wildlife refuge. Een familieproject waar gewonde of achtergelaten dieren verzorgd worden tot ze opnieuw in het wild kunnen. Maar in de (relatief kleine) tuin konden we opnieuw een heel pak beestjes spotten. Een (iets drogere) red-eyed tree frog, een paar pijlgifkikkers, een drietal slapende, witte vleermuizen, een leguaan en heel wat vogels.

Het enige minpuntje aan de tour was dat we in drie kwartier klaar waren. Maar dat we op zo'n korte tijd en zo'n (relatief) kleine oppervlakte opnieuw zo veel dieren gezien hebben, geeft nog maar eens aan hoe verwend we hier zijn.

Na een kopje koffie reden we nog een paar uurtjes tot in La Pavona. Die rit zou een pak korter geweest zijn, maar we maakten kennis met de wegenwerken in Costa Rica. Er is blijkbaar beslist dat er vanaf San José tot aan de oostkust een autosnelweg moet komen met twee rijvakken aan elke kant. Een goede keuze, maar de uitwerking is wel niet echt praktisch, aangezien ze het volledige traject (van iets meer dan 200 kilometer) in één keer aan het aanpakken zijn.

En zo krijg je dus een lappenwerk van stukjes snelweg die in elke mogelijke staat verkeren tussen onbestaand en net niet afgewerkt. En dat wisselt dan om de vijf kilometer nog eens van links naar rechts ook, met vrijwel onbestaande bewegwijzering die aangeeft dat je van rijweg moet veranderen. Minder dan ideaal, dus!

Nachttour in Tortuguero

We kwamen wel nog op tijd aan in La Pavona om de boottaxi te nemen richting Tortuguero. Daar hadden we nog even de tijd om iets te drinken terwijl we het bootverkeer in de lagune voor ons zagen passeren. En 's avonds gingen we op stap met onze gids Brendan voor een nachttour.

En om nog maar eens in herhaling te vallen: we zagen véél beestjes. Een uitschieter was de kroonbasilisk, een felgroene hagedis die je misschien beter kent als de Jezus Christushagedis. Dit zijn de beestjes die korte afstanden over het water kunnen lopen. Als ze jong en klein zijn kan dat soms tot tien meter, de volwassen exemplaren halen het maar één of twee meter.

Naast de basilisk zagen we ook heel wat spinnen, slangen, insecten, luiaards, een koppel slapende toekans en een hele resem amfibieën.

Zaterdag 28 januari - Parque Nacional Tortuguero en Cerro Tortuguero

Parque Nacional Tortuguero by boat

Zaterdagochtend was het opnieuw vroeg opstaan om het Parque Nacional Tortuguero te bezoeken. Een uitschieter, aangezien het grootste deel van het park aan de ene kant in de oceaan ligt en aan de andere kant uit mangrovebos bestaat. We gingen dus op stap met een kajak (terwijl de rest van de groep en de gids een kano gebruikten).

In het begin zagen we vooral vogels in en op de waterplanten die een tapijt vormden waar zij op kunnen lopen. Maar in de bomen vonden we ook heel wat beesten: een leguaan, nog een kroonbasilisk en een luiaard.

Iets later in de ochtend konden we ook nog wat brulapen zien en twee kaaimannen, de ene al wat meer verlegen dan de ander.

Net voor we terugkeerden naar het dorp, zagen we nog een groepje schuitbekreigers in een struik. Deze keer kan ik wel snappen waar de naam in het Nederlands vandaan komt, aangezien hun bek wel degelijk op een schuit (lees: boot) lijkt.

Cerro Tortuguero

In het dorpje konden we snel een laat ontbijt/vroege lunch eten voor we opgepikt werden voor de volgende activiteit: een wandeling op Cerro Tortuguero - het hoogste punt langs de Caraïbische kust. De (korte) klim gaat door het (secundaire) bos, dus je hoort me al komen: veel beesten te zien! Pijlgifkikkers, vogels, vleermuizen, spinnen en een troep apen!

Ah, en ik zou het bijna vergeten: tijdens de bootrit naar de wandeling konden we nog een krokodil zien zonnen op een drijvende boomstam!

Nog een leuk weetje over de (roof)vogel en de aapjes die we konden spotten: de vogel volgt de aapjes terwijl die door de boomtoppen gaan. Als ze een bijennest passeren, komt de vogel langs voor een eenvoudige, snelle hap. En zo hebben de apen wat minder last van die beestjes. Win-win!

Parque Nacional Tortuguero on foot

Na de wandeling werden we per boot afgezet aan de ingang van het (landelijke deel) van het nationaal park. Aangezien ons ingangsticket maar één dag geldig was, wilden we er nog gebruik van maken om ook eens het pad door het park te volgen.

Jammer genoeg was er niet echt veel te zien. Een specht, een luiaard en een (schilderij van een) jaguar, maar dat was het zowat.

We stapten dus al snel via het strand terug naar ons verblijf en sloten onze laatste avond in Tortuguero af met een lekker avondmaal.

Zondag 29 januari - Rijden naar Manzanillo

Zondagochtend namen we de boottaxi terug naar La Pavona en reden we naar het uiterst zuidoostelijke punt van Costa Rica: Manzanillo.

Maandag 30 januari - Refugio Natural de vida Silvestre Gandoca-Manzanillo

De dag nadien brachten we een bezoekje aan het Refugio Natural de vida Silvestre Gandoca-Manzanillo. Een park waar je geen toegang voor moet betalen, maar donaties welkom zijn. We gaven wat geld en begonnen aan de wandeling richting Punta Mona. Een goeie kilometer stappen dicht bij de kust om daarna nog vier kilometer door de jungle te gaan.

Die eerste kilometer viel heel goed mee, maar daarna begon de staat van het pad slechter en slechter te worden. Door het gebrek aan onderhoud en een paar regenachtige dagen, was het soms glijden over het modderige pad. Als het dan nog eens op en neer begon te gaan, was de fun er helemaal vanaf. Gelukkig konden we in het begin wel nog wat beestjes spotten om ons af te leiden, inclusief een vogel die bij elke schreeuw even ondersteboven aan de tak moest hangen.

Net voor we aankwamen bij het einde van de wandeling werd ik plots verrast door een boomwortel die zich bliksemsnel voor mij kwam leggen, perfect gecamoufleerd door de glibberige klei. Resultaat: een niet al te zachte val op mijn heup. Ik bespaar jullie de foto's van de blauw/gele/groene/paarse plek die een week nadien nog steeds niet weg is.

Dat we het einde van de wandeling bereikt hadden, moesten we ook zelf afleiden aangezien er geen bordjes te zien waren. We klommen nog even naar een hoger punt om te kijken als er nog wat meer te zien was, maar dat bleek niet het geval te zijn. Er zat dus niets anders op dan rechtsomkeer te maken en dezelfde glibberige weg terug te nemen.

Al bij al één van de minder leuke uitstappen die we gedaan hebben. Het lijkt ons logischer om een (voldoende hoge) toegangsprijs te vragen om de infrastructuur deftig uit te werken. Degelijke paadjes om erosie tegen te gaan en hier en daar een wegwijzer zouden al een goeie start zijn.

Dinsdag 31 januari - Chilldag en nachtwandeling

Dinsdagvoormiddag gebruikten we om onze verdere plannen wat aan te passen en uit te werken. En in de namiddag placeerden we ons aan het dichtstbijzijnde strand om even helemaal niets te doen. Ik bespaar jullie (opnieuw) de foto's van het zonovergoten strand, de blauwe hemel en zee en de bakken met cocktails die we gedronken hebben. Geen dank.

's Avonds gingen we wel nog even op stap met de eigenaars van ons verblijf in hun tuin. We zagen vooral insecten (zelfs een paar sprinkhanen die aan het 'ontpoppen' waren in een grotere versie), één groefkopadder en een eenzame kikker.

Woensdag 1 februari - Kajakken op Quebrada Ernesto

De dag nadien reden we terug richting Cahuita, met een tussenstop in Punta Uva om een tweetal uurtjes te kajakken op de Quebrada Ernesto. Daar zagen we tientallen schildpadden en the usual suspects: luiaards, toekans, leguanen en een gigantische krab!

Donderdag 2 februari - Parque Nacional Cahuita

In Cahuita konden we een bezoek brengen aan het Parque Nacional Cahuita: nog een park zonder ingangskost maar met een vrijwillige donatie. Hier was het pad gelukkig wel goed onderhouden, maar hadden we in het eerste deel wat minder geluk met de dieren. Een reiger, een wasbeer en wat zeevogels - meer kregen we niet te zien.

Op de terugweg hadden we al wat meer geluk en zagen we een groepje kapucijnapen en (dezelfde?) wasbeer.

Jammer genoeg konden we wel geen gele groefkopadder spotten, terwijl het park daar wel bekend voor staat. Maar die ene kleine tegenslag kan niet opwegen tegen al het andere moois dat we gezien hebben.

Vrijdag 3 februari - Terug naar San José en vlucht naar Guatemala

Vrijdag waren we al vroeg op weg naar San José, aangezien we de volledige autosnelweg-in-aanmaak moesten afrijden en dus rekening hielden met wat vertraging. We waren wel ruimschoots op tijd en werden, na het inleveren van de huurauto, richting de luchthaven gebracht door een shuttlebus.

En dat is niet wat er oorspronkelijk gepland was. Normaal gezien zouden we vanuit San José een busje nemen richting Nicaragua, maar Lien had een paar dagen geleden (toevallig!) via een Facebookgroep gelezen dat de regering daar een wet had ingevoerd die het gebruik van foto- en videocamera's zou beperken.

Zoals we ondertussen al wat gewend zijn, was er weinig concrete informatie terug te vinden. En de getuigenissen die we online konden lezen, zeiden dat de douanebeambten zelfs materiaal in beslag namen die niet op de vooropgestelde lijsten stond. Ondertussen is de wet blijkbaar wel al terug ingetrokken door de president, maar wij nemen het zekere voor het onzekere en laten Nicaragua deze reis links liggen.

In plaats daarvan vliegen we naar Guatemala om daar al een weekje door te brengen voor we via-via richting El Salvador gaan. Vanuit San Salvador (de hoofdstad van El Salvador, lekker verwarrend!) hadden we namelijk al een vlucht geboekt naar Roatán, een eiland voor de kust van Honduras.

Maar die hele wirwar van country-hopping probeer ik in de volgende post zo duidelijk mogelijk te ontwarren. Tot dan!

Overzichtskaartje

Samenvattingsfilmpje

Lien heeft opnieuw heel wat tijd en moeite gestoken om duizenden foto's heel snel na elkaar te tonen en zodoende wat men een filmpje noemt te maken. Geniet van dit wonder der technologie!

--