The beginning is the end is the beginning

Gisteren stond er 75 kilometer op de planning om ons naar de ferry port van Calais te brengen. Maarrr aangezien we een deadline hadden en de kilometers van de dag ervoor (in combinatie met het onverwacht hoge gewicht van onze bagage) nog in de beentjes hingen, werden de plannen aangepast. Onze Poperingse gastvrouw was zo vriendelijk om ons (en onze fietsen) in de camionette te gooien en ons net over Duinkerke langs een hoofdweg te droppen. Bam, een 40-tal kilometer uitgespaard.

Dat betekende meteen wel onze eerste kennismaking met het fietsen-met-loodzware-panniers-langs-een-weg-zonder-fietspad-waar-wagens-en-vrachtwagens-op-centimeters-van-je-fiets-langs-sjezen. Geen hobby die ik iemand zou aanraden ('t was langs de D601 - misschien heeft er ons iemand zien sukkelen?). Gelukkig geen sprake van accidenten en na een goeie 35 kilometer reden we de haven van Calais binnen tussen de vrachtwagens en de vluchtelingen (er liepen er daar nog wat rond te hangen). Een kleine omleiding omdat ze nog wat nieuwe hekken aan het installeren waren was geen probleem door de super-deluxe cockpit (ofte supdelcock - er wordt nog gewerkt aan een afkorting die beter bekt) die je hieronder ziet.

Voor de paspoort- en ticketcontrole moesten we ons even incognito als auto gedragen, maar eens we al die miserie gepasseerd waren, wachtte er ons een maagdelijk lege wachtrij¹ om de ferry op te gaan.

De ferry op en de Noordzee over en we waren al in Dover - iets vroeger dan verwacht waardoor we nog tijd hadden om het Dover Castle een bezoekje te brengen. De kuiten werden nog eens op de proef gesteld om de beklimming naar het kasteel te overbruggen om daar aan te komen en te zien dat het net gesloten was. Een beetje ontevredenheid die al snel plaats maakte voor overweldigende paniek terwijl we onze veel-wegende velo's onder controle probeerden te houden tijdens de al even steile afdaling,

Een terrasje later was het tijd om op de trein richting London te springen (en dat bedoel ik zo figuurlijk als maar kan, er is geen springen aan met onze titanische tweewielers). Lekker veel plaats en een airco die na een tijdje zelfs iets te veel afkoelde.

Aangekomen in London stond ons nog een (nachtelijk) fietstochtje door het centrum te wachten om naar London Paddington station te verkassen. Opnieuw niet iets dat ik zou aanraden aan mensen die ik graag genoeg zie om ze niet dood te willen. Maar we zijn er heelhuids geraakt en onze nachttrein stond al op ons te wachten. Na een niet zo comfortabele nachtrust stonden we om 07:51 in Penzance, Cornwall². We vatten onmiddellijk de reis aan naar het eigenlijke startpunt van onze reis: Land's End. Na een tweetal uurtjes via de A30 stonden we er dan eindelijk: het meest zuidwestelijke puntje van het Britse vasteland...

... en we konden onmiddellijk onze kilo's-wegende karren keren, aangezien onze route ons via de NCN3 opnieuw naar Penzance moest brengen. Deze keer via veel rustigere wegen, maar de steile intermezzo's bleven aanwezig - een uitdaging voor onze beentjes. De teller stond op 41 kilometer (en al meer dan 1000 hoogtemeters!) toen we Penzance iets over de middag terug binnen reden. Er werd unaniem beslist om het vandaag voor bekeken te houden en om zeker te zijn dat we deftig konden slapen hebben we de raad van The Village People opgevolgd en een kamer genomen in de YMCA. Hopelijk zijn onze benen tegen morgen voldoende gerecupereerd om nog wat extra kilometers eruit te pompen.

¹: ik weet dat de literaire samenvoeging van maagdelijk en leeg op niet veel slaat, maar mijn inspiratie voor grappige adjectieven staat op een laag pitje. Hier, een foto van Lien met een groot koekje ter compensatie:

²: aangezien we de hele dag langs de kust van Cornwall aan het rijden waren, probeerde ik me te herinneren hoe het werk Calling Cornwall klonk. Gelukkig brengt YouTube soelaas en kunnen jullie er nu ook van meegenieten: