Hot in herre

Tempus fugit! Ik zei het al in 2016 (toen het in Peru nog wat rustiger was) en de trend lijkt zich ook in 2023 verder te zetten. Goed anderhalve week geleden waren we nog het nieuwe jaar aan het inzetten en ondertussen zitten we alweer een week in verre oorden. Waar het in België te donker (en te nat) was om een gewone veldmuis te kunnen spotten, kunnen we hier ons hoofd niet draaien of we hebben vijf beesten gezien (en vijf andere gemist). Tijd voor een recap, dus (met een luttele 183 foto's)!

Woensdag 4 januari - Vliegen en nachtrijden

Midden in de nacht werden we opgepikt door Taxi RoBerta die ons naar Brussels Airport bracht. Aangezien we deze keer zeven maanden weg zullen zijn, was het afscheid nog iets emotioneler dan anders, maar het was nu natuurlijk te laat om terug te keren.

Een paar uurtjes later waren we opnieuw in de luchthaven van Madrid (waar we een paar weken voordien nog vol stress aan het wachten waren op onze bagage) waar we rond de middag vertrokken voor een twaalf uur durende vlucht richting San José, Costa Rica. Behalve de wat irritante achterbuur van Lien verliep alles vlot en om 16:00 uur plaatselijke tijd zetten we onze eerste stappen in Latijns-Amerika.

Aangezien we ondertussen al weten dat steden meestal ons ding niet zijn, had Lien gepland om de huurauto op te pikken en daarna nog een tweetal uur te rijden naar ons eerste verblijf, aan de westkust van Costa Rica. We hadden natuurlijk wel uit het oog verloren dat we hier niet zo ver van de evenaar zitten en de zon dus het hele jaar door redelijk klokvast en bliksemsnel ondergaat, zo rond halfzes. Dus na het oppikken van onze bagage, de shuttle naar het autoverhuurbedrijf en alle papierwerk daar ter plaatse, was het al pikdonker wanneer we konden vertrekken.

En op zowat alle reisblogs lees je dat 's nachts rijden in Costa Rica niet de meest aangename of veilige ervaring is. Je mist natuurlijk al het natuurschoon waar je door rijdt, maar het gebrek aan straatverlichting zorgt er ook voor dat je de soms slechte staat van de weg te laat ziet. Voetgangers en fietsers die zonder verlichting aan de zijkant van de weg stappen en rijden maken het er niet makkelijker op. En als kers op de taart lijkt iedereen hier een eigen idee te hebben van hoe de lichten op een auto nu precies moeten werken. Sommige hebben ze liefst af, andere willen flikkerlichten en nog andere kiezen resoluut voor verblindende halogeenstralen.

Kortom, niet de meest ideale omstandigheden om in te rijden. Al zeker niet als je al bijna 24 uur wakker bent en net 12 uur in een aluminium tube hebt gezeten. Maar uiteindelijk zijn we zonder kleerscheuren of autodeuken in ons verblijf aangekomen en bliksemsnel in slaap gevallen.

Donderdag 5 januari - Carara National Park

Toen we 's ochtends wakker werden en naar buiten keken, moesten we even een natuurshock¹ verwerken. Waar we in België twee weken lang een natte, gure, donkere winter getrotseerd hadden, kregen we hier een tropisch hete zomer voorgeschoteld. Om de shock te verwerken namen we dus even de tijd om de Pacifische oceaan te bewonderen.

We hadden gedacht om het de eerste dag rustig aan te doen, maar een combinatie van wat jetlag en het gekriebel om op ontdekking te gaan, zorgde er voor dat we snel na het ontbijt in de auto zaten richting Carara National Park. Nog voor we de parking opreden, sprak er ons al een gids aan die gerust een prijsje wou maken om ons langs de wandelpaadjes te loodsen, maar aangezien we eerst eens wilden zien hoeveel beesten we zelf konden spotten, pasten we vriendelijk. Onze eerste prooi - een gigantische leguaan - was alleszins al snel gespot op de parking.

In het park zelf stapten we de verschillende wandelpaadjes af en probeerden we wat te wennen aan de typische jungleflora. Een dichte, groene muur langs beide kanten met af en toe een grote boom die zichzelf stabiel houdt met grote schoren en overgroeid is met verschillende andere planten.

Het was al iets te laat op de dag om veel dieren te zien (de beestjes houden zich in het warmst van de dag ook rustig), maar we konden toch hier en daar een hagedisje en meerdere miervogeltjes spotten. We waren iets te laat om wat overvliegende papegaaien te fotograferen, maar een specht die aan het werk was op een stam konden we wel vastleggen.

Terug op de parking was Lenny de leguaan nog steeds van de partij. Iets verderop had hij zelfs gezelschap gekregen van een vriend.

Daarna reden we iets verder langs de weg naar een aparte wandeling in het park die ons naar Laguna Meandrica zou brengen. Tijdens de wandeling zagen we opnieuw wat interessant uitziende planten (inclusief een bananenplant die aan een hergeboorte bezig was), een verre neef van Lenny en een bende aapjes boven ons (alhoewel ze zich niet makkelijk lieten fotograferen).

We waren net op een open plaats aangekomen waar het pad een beetje zoek was, toen de hemelsluizen plots opengingen en we getrakteerd werden op een tropische regenbui. De camera's vlogen dus de rugzakken in en we stapten in sneltempo terug naar de auto. Onderweg werden we nog de pas afgesneden door een schildpad (en we hebben videobewijs - wij hadden voorrang!), maar niet veel later zaten we als twee natte dweils in de auto.

Na de terugrit naar ons verblijf aten we snel wat avondeten en genoten we van de zonsondergang (die ongeveer van 17:25 tot 17:35 duurt, remember). Niet lang daarna vielen we alletwee als een blok in slaap. Een geslaagde eerste dag!

Vrijdag 6 januari - Rainmaker Conservation Park en snorkelen in Manuel Antonio

Vrijdag reden we van Jacó naar Manuel Antonio, maar onderweg reden we even van de hoofdweg af voor een bezoek aan Rainmaker Conservation Park, een privépark waar nog een groot deel primair bos te vinden is. We waren nog maar net begonnen aan onze wandeling toen we onze eerste pijlgifkikker spotten: de grootste, giftige kikker in het land - de gouden gifkikker.

De wandeling die we volgden bracht ons via heel wat trappen omhoog naar een stel hangbruggen en uiteindelijk naar een uitkijkpunt over het groene jungletapijt.

Daarna ging het weer naar beneden om uit te komen bij de rivier die door het kleine valleitje stroomt. Op de terugweg waren er meerdere, kleine watervalletjes en daar konden we even afkoelen door het water in te gaan. Water dat rechtstreeks van de bergen kwam en dus wel héél frisjes was. Voor sommigen onder ons bleef het dus beperkt tot de knieën.

Na het bezoek aan Rainmaker reden we verder richting Manuel Antonio en gingen we in de namiddag, op aanraden van de eigenares van ons verblijf, nog wat gaan snorkelen² bij Biesanz Beach. Uiteindelijk leek het niet de mooiste snorkellocatie te zijn (ook deels omdat het water wat troebel was door het tij), maar een namiddagje op het strand in de zon was sowieso welgekomen. Om jullie niet té jaloers te maken, hebben we daar geen fotografisch bewijsmateriaal van.

Zaterdag 7 januari - Manuel Antonio National Park

De dag nadien waren we 's ochtends al vroeg wakker voor een bezoek aan Manuel Antonio National Park. Tegelijkertijd het kleinste en meest bezochte park in Costa Rica. Wij hadden dus tickets gekocht om als eerste het park binnen te gaan in de hoop de massa voor te zijn. We werden bij ons verblijf wel eerst nog getrakteerd op een bezoek van wat doodshoofdaapjes (alhoewel ik de Engelse naam, squirrel monkeys, beter vind passen).

Bij aankomst in het park moesten we eerst nog een paar gidsen afwijzen (die allemaal op dezelfde manier startten met hun verkoopspraatje: "Are you sure you have ticket?") voor we op stap konden en starten met spotten. Ons plan leek te werken en de eerste paar uren konden we op het gemak rondstappen en moesten we het pad maar met een paar andere mensen delen. Die anderen waren gelukkig even stil en behoedzaam als wij, dus we konden meerdere keren elkaar helpen met het spotten van beestjes.

In de mangrove dicht bij zee zagen we ontelbare krabben, we werden verrast door een hert dat gemakshalve ook het pad aan het gebruiken was, we zagen aapjes en een miereneter in de bomen en op de grond dachten we een eekhoorn te zien, maar het bleek een agoeti te zijn. En dan waren we nog maar een uurtje onderweg!

We bleven niet te lang op het uitzichtspunt (aangezien er wat luide Spanjaarden post hadden gevat) en wandelden terug via een ander pad, dat ons langs een klein strandje bracht waar er opnieuw een familielid van Lenny aan het zonnen was en we tientallen heremietkreeften zagen.

Daarna stapten we terug naar het centrale punt van het park, waar een kleine cafetaria was waar we iets konden eten. Hier was het ondertussen wel al merkelijk drukker. Zowel mensen als apen waren in groten getale aanwezig: de apen proberen het eten van de mensen te stelen en de mensen zijn zo druk bezig met het kijken naar de apen dat hun eten gestolen kan worden. In een boom dichtbij zat een luiaard die zich helemaal niets aantrok van de drukte.

Een tweetal wandelingen waren jammer genoeg tijdelijk gesloten, dus konden we niet anders dan ons op één van de twee stranden te placeren om te genieten van het weer en af en toe een plons in het water te nemen. Het snorkelen leverde opnieuw niet veel op en werd na een tijdje zelfs gevaarlijk, aangezien het vloed werd en er af en toe een redelijk sterke golf ons bijna tegen een rots gooide.

Na een paar uurtjes luieren begonnen we aan de wandeling richting ingang van het park. Onderweg konden we nog een luiaard spotten en een redelijk grote troep brulapen. Ik denk dat er minstens één mannetje bij zat.

Na ons bezoek aan het park gingen we nog wat inkopen doen voor het avondeten en stond er nog maar eens een zonsondergang op het programma. Daarna duurde het niet lang voor we opnieuw lagen te ronken in ons bed.

Zondag 8 januari - Transit naar Puerto Jiménez

Zondag stond er niet veel op het programma. In een paar uur reden we van Manuel Antonio naar Puerto Jiménez. Toen we daar aankwamen in ons verblijf, konden we wel nog een uurtje of twee rondlopen in de tuin en nog heel wat beesten spotten. Leguanen (we begonnen te denken dat Lenny ons in de gaten aan het houden was), een eekhoorntje, kapucijnaapjes, bladsnijdersmieren en een paar ibissen.

's Avonds pakten we wat essentials in onze dagrugzak en gingen de trekrugzakken in een opslagkluisje, aangezien we 's anderendaags vertrokken voor een driedaagse trektocht in Corcovado National Park.

Driedaagse in Corcovado National Park

Maandag 9 januari - Van Carata naar Estacion La Sirena

Om 05:10 werden we verwacht op het ontmoetingspunt - een bakkerij in Puerto Jiménez. We kochten nog snel een gebakje om iets later als ontbijt te eten en wanneer onze groepsgenoten - Lydia en Teresa, twee Oostenrijkse vriendinnen - er waren, stapten we in een busje (samen met onze gids, Luis) om een hobbelige rit van anderhalf uur aan te vatten richting Playa Carate.

Iets voor 7 uur kwamen we aan en konden we starten aan de wandeling die op het programma stond: 20 kilometer door warme jungle en een paar keer langs een zonovergoten strand tot aan Estacion La Sirena. We waren nog niet lang onderweg toen we op een tak een tayra zagen snoezelen. En het duurde ook niet lang voor we onze eerste (maar zeker niet laatste) coati's zagen - een soort wasbeer die alles vreet wat het te pakken kan krijgen. Een gids wist ons te vertellen dat ze met hun scherpe tanden soms zelfs een puma of jaguar kunnen doden, als ze met wat geluk een slagader kunnen kapot bijten.

Onze gids wees ons ook op de vele termietennesten op de boomstammen of in de takken. Die hadden we zelf al gezien, maar het was ons niet opgevallen dat de beestjes hun routes van het nest naar de blaadjes overdekken met een tunneltje om het moeilijker te maken voor vogels om hen te zien. Dat is ook de reden waarom je miereneters (die ook al eens graag een termietje verorberen) veel in de bomen ziet.

Aangezien we vroeg op pad waren, konden we meermaals verschillende soorten aapjes zien in de boomtoppen. De slingerapen (opnieuw, spider monkeys in het Engels klinkt een pak leuker!) waren deze dag het best vertegenwoordigd.

Omdat we af en toe stopten om de dieren te bekijken, moesten we het tempo wel hoog houden wanneer we aan het wandelen waren. Een deel van de wandeling was namelijk enkel begaanbaar tijdens laagtij - en daar moesten we dus op tijd zijn.

Maar de eerste uren dachten we daar nog niet echt aan en genoten we van de prachtige omgeving en de kleine ontdekkingen onderweg - zoals een klein vleermuisje dat zich onder een blad te slapen had gehangen.

Plots hoorde Luis, de gids, een heleboel gepiep aan de rand van de jungle en het strand. We stapten voorzichtig dichterbij en zagen een grote groep coati's in een put in het zand. We konden nog net een foto maken voor ze opgeschrikt werden en wegliepen. Blijkbaar had een zeeschildpad de nacht voordien eieren gelegd en begraven en dat was natuurlijk een smakelijke maaltijd voor de beestjes.

Ze bleven echter wel in de buurt en zodra wij verder stapten, keerden ze al snel terug naar hun voederplaats. Eentje bleef aan de zijkant, aangezien die een krab aan het verorberen was.

Net voor de lunchpauze nam Luis ons even mee, weg van het hoofdpad. Iets dieper in de jungle kende hij een plaatsje waar er normaal gezien redelijk wat pijlgifkikkers te zien zijn. Plots hield hij ons tegen en stelde hij zijn verrekijker op. Iets verderop, minder dan een meter van het paadje dat we aan het volgen waren, had hij een exemplaar van de dodelijkste gifslang in Costa Rica gespot: een lanspuntslang (of beter in het Frans: fer-de-lance).

We stonden er op ongeveer vier meter vandaan, maar zagen ze niet liggen. Als we in de verrekijker keken, zagen we ze perfect, met alle details, maar zodra we opnieuw opkeken verdween ze in de bruine achtergrond. Pas na even hard te staren, konden we ze plots onderscheiden van de achtergrond en vroegen we ons af hoe we er ooit naast konden kijken.

In een gat in de grond, vonden we trouwens nog een pijlgifkikker ook. :)

We lunchten even verderop, nabij een walvisskelet dat een paar rangers jaren geleden verplaatst hadden van op het strand tot net in de jungle. Daarna moesten we nog een versnelling hoger schakelen. Het tij was aan het opkomen en we moesten Playa Salsipuedes oversteken. De naam betekent - vrij vertaald - "ga er uit wanneer je kan", aangezien het strand tijdens hoogtij zo'n 2 meter onder water ligt.

Na nog een uurtje of twee stappen, moesten we nog een rivier oversteken voor we de laatste kilometers tot aan Estacion La Sirena konden afleggen. Daar konden we 's avonds nog net genoeg energie vinden om de dieren rond het gebouw te fotograferen: een koppel hokko's en een zwarte havik.

Na het avondeten ging iedereen naar bed (gewoon wat stapelbedden in een open ruimte, met een muskietennet per bed) en het werd heel snel stil, aangezien de meeste mensen bekaf waren en zo goed als iedereen 's anderendaags om 5 uur een ochtendwandeling op de planning had staan.

Dinsdag 10 januari - Rondom La Sirena

De wekker stond om kwart voor vijf en even later stonden we klaar voor een ochtendwandeling. Van 5 tot 7 stapten we door de jungle en tot aan de kust. Het eerste halfuur was het nog donker en konden we een tapirmoeder met haar kalf even volgen langs het pad. Aan een riviermonding hoopten we wat krokodillen te zien, maar we bleven op onze honger zitten. We konden wel nog een koppel uilen spotten die al aan het slapen waren en een eenzame aap die wat moeite had met wakker worden.

Na een deugddoend ontbijt trokken we er opnieuw op uit. Deze keer namen we een ander pad en stapten we een heel eind door een stukje primaire jungle. We kwamen regelmatig bomen tegen die tientallen meters hoog waren en dragers waren van lianen die diezelfde afstand van de takken tot de grond overbrugden.

Na de zoveelste liaan te zien, konden we onze innerlijke tarzandrang niet langer onderdrukken en probeerden we eventjes de touwen van de jungle te beklimmen.

Daarna gingen we opnieuw naar het estacion en konden we even bijkletsen met Lydia en Teresa, want om 11:30 stapten we samen met hen en Luis naar de kust, aangezien zij een boot terug zouden nemen naar Puerto Jiménez. Wanneer we daarna opnieuw richting estacion gingen, waren we bijna te laat voor de lunch, want er passeerden een paar squirrel en spider monkeys boven ons. En die moesten we natuurlijk even in de gaten houden.

Na een late lunch en een klein uurtje platte rust gingen we opnieuw op pad, deze keer met z'n drietjes. De uilen waren nog steeds aan het slapen, maar toen we terug aan de rivier kwamen die we 's ochtends bezocht hadden, zagen we deze keer wel twee krokodillen. Éen monster dat bijna drie meter lang was en een kleinere die maar twee meter was van kop tot staart.

We doken ook nog even wat dichtbegroeide gewassen in langs de kust en vonden de moedertapir en haar jonkie van die ochtend, die nu rustig aan het slapen waren. Daarna stapten we opnieuw richting het estacion, maar niet voor er nog een groepje brulapen zich boven ons kwam installeren voor de nacht.

We poseerden ook nog even bij het bordje dat onze route voor de dag nadien aanduidde, aangezien we 's anderendaags in het donker zouden starten. Na het avondeten gingen we dus opnieuw vroeg slapen. Deze keer hadden we jammer genoeg wat minder geluk met onze kamergenoten: snurkende Fransen en luidruchtige Amerikanen zorgden er voor dat we niet de beste nachtrust hadden.

Woensdag 11 januari - Van La Sirena naar Los Patos

Om 5 uur 's ochtends stonden we dus iets minder fris dan gewenst klaar om te vertrekken. We propten nog snel een onbijt- en lunchpakket in onze rugzakken en vertrokken in het donker. Het had de dag voordien een uur goed geregend en ook tijdens de nacht was er nog wat water uit de lucht gevallen, dus aan modder was er geen tekort. Daardoor konden we wel heel duidelijk verschillende dierensporen zien, waaronder die van een tapir en een puma.

Door de regenval was het nog warmer en drukkender dan normaal. Het leek soms alsof we in een sauna aan het wandelen waren. Ook de beesten moeten zich zo gevoeld hebben, want we zagen er bijna geen. Ook de staat van het pad werd slechter en slechter: gewone modder werd geleidelijk aan kleimodder die in grote klompen bleef plakken aan onze schoenen. Na bijna zes uur stappen, begonnen we dan ook al uit te kijken naar de finish.

Gelukkig gebeurde er tijdens het laatste uur niets onverwacht en liep alles goed af. Luis had nog maar net gezegd dat we nog een uur te gaan hadden, toen we het getokkel van regen op de bladeren hoorden. Dat getokkel groeide in geen tijd uit tot een roffel en voor we het wisten kregen we voor de tweede keer deze reis een tropische regenbui over ons heen gestort. De verkoeling was welgekomen, maar het pad dat al snel veranderde in een glijbaan was een ander paar mouwen.

Gelukkig konden we onze tijd nemen en voorzichtig de laatste twee kilometer afstappen. We stonden ook onder tijdsdruk, aangezien we vanuit Los Patos zouden vertrekken met een jeep. Maar die exitroute kruist meerdere keren een rivier. En die rivier was door de regenval van gisteren al wat aangesterkt. En met de regen die op dat ogenblik aan het vallen was, bestond het risico dat onze taxi vroeger dan verwacht zou moeten terugkeren en wij nog minstens vijf extra kilometer zouden moeten stappen. Het laatste uur werkten we dus op een drafje in een halfuur af en we slaakten een zucht van opluchting toen we de jeep zagen staan.

De eigenaar keek wel wat triest toen hij zag hoe we als drie zeiknatte muskusratten in zijn auto gingen zitten, maar gelukkig had hij zijn zetels al preventief afgedekt met wat plastic. En na een (zeer) hobbelige rit werden we anderhalf uur later afgezet bij ons verblijf en gebruikten we onze laatste restjes energie om te douchen en onze kleren al wat uit te wassen. Daarna gingen we naar de dichtstbijzijnde winkel om het makkelijkst klaar te maken avondmaal te kopen zodat we zo snel mogelijk in ons bed konden kruipen.

Donderdag 12 januari - Rust- en blogdag

En na een goeie nachtrust werden we dus deze ochtend wakker en hadden we een rustdagje voor de boeg. We lieten onze kleren door de plaatselijke laundrette wassen, aangezien de klei er voor zorgde dat er bruin sop bleef uitkomen. De volgende dagen werden nog wat verder gepland en deze blog werd (met soms wat moeite) in het leven geroepen.

Morgen gaan we naar de andere kant van het Osu schiereiland en spenderen we een dagje in en rond Drake Bay. Deze keer (waarschijnlijk) geen lange wandeltochten, maar opnieuw wat snorkelplezier. Pura vida!

Overzichtskaartje