Life is a waterfall

Het is alweer twee weken geleden sinds ik mijn ergonomisch toetsenbord gebruikte om de vorige post uit te typen. Deze keer is het opnieuw op het kleinere reismodel te doen, op een bed in een Argentijns hotelletje in Salta. Er is nog maar net een week gepasseerd sinds we naar Argentinië vertrokken, maar er is al opnieuw redelijk wat te vertellen. Ándale!

3-4 oktober - And we're off... to a wobbly start

Zoals ik in de vorige post al aanhaalde, waren de dagen thuis goed volzet. Overdag nog wat zaken regelen en plannen, 's avonds op bezoek bij familie of vrienden. Als klap op de vuurpijl mochten we op onze laatste zaterdag in het land nog het huwelijk van D. en S. meemaken. Het was een prachtig feest, maar wij hebben het bewust wat rustig aan gedaan, zodat we de dag nadien nog fris genoeg waren om onze rugzakken vol te proppen en meerdere checklists af te gaan om zeker te zijn dat we niets zouden vergeten.

Maandag werden we dan op gehaald door Taxi RoBerta¹ om ons naar Brussels Airport te brengen. Na een laatste kopje koffie en een hartelijk afscheid gingen we de meatgrinder van het internationale vliegverkeer binnen. We vlogen van Brussel naar Madrid en daarna volgde een nachtvlucht tot in Buenos Aires, Argentinië.

In Buenos Aires landden we dinsdagochtend op Ezeiza International Airport, een van de twee grote luchthavens in de stad. We hadden de rest van de dag om wat lokaal geld af te halen en de stad over te steken naar de Aeroparque Internacional Jorge Newbery luchthaven, waar we 's avonds een vlucht hadden die ons naar Puerto Iguazú zou brengen.

Over dat lokaal geld valt wel wat te vertellen. De officiële munt van Argentinië is de Argentijnse peso (ARS). Een eigen symbool voor die munt hebben ze niet, dus hergebruiken ze maar gewoon het dollarteken. Eerst wat verwarrend, maar nadien vooral zorgwekkend, aangezien de prijzen voor gewone zaken hier meestal in de duizenden pesos gaan ($2000 voor een paar empanadas!). Wij hebben nu wat last van inflatie, maar hier in Argentinië leven ze al tientallen jaren met hyperinflatie. Een schets: in 1992 kreeg je voor 1 Amerikaanse dollar 1 peso terug. Begin de jaren 2000 kreeg je voor diezelfde dollar al 3 pesos en tegen 2015 lukte het soms al om 10 pesos voor 1 dollar te krijgen.

Als dat al niet duizelingwekkend genoeg is: ondertussen (in het jaar des heren 2022) krijg je voor 1 dollar (of 1 euro, aangezien die momenteel toch redelijk gelijk zijn) al 150 pesos! De Argentijnen zelf beseffen goed genoeg dat hun eigen geld weinig stabiel is (of enkel stabiel is in de neerwaartse richting) dus proberen ze zo veel mogelijk buitenlands geld in handen te krijgen. En daardoor is er naast de officiële koers (150:1) ook een officieuze koers ontstaan. De zogenaamde blue rate. Hoeveel bedraagt die dan? Wel, op een dag als vandaag kan je voor 1 dollar of euro 300 pesos krijgen. Driehonderd.

Wat betekent dat? Als we hier naar een bankautomaat gaan en geld afhalen (bv. 100 euro), dan krijgen we daar (ongeveer) 100 x 150 pesos voor terug, 15000 dus. Als we echter diezelfde 100 euro inwisselen tegen de blue rate, dan krijgen we voor onze 100 euro 30000 (dertig duizend) pesos terug. Reden genoeg dus om even te zoeken hoe en waar we die blue rate kunnen krijgen!

En wat zoekwerk op het internet leerde ons dat dat als toerist het eenvoudigst (en veiligst) is door jezelf geld op te sturen via Western Union en dat hier in een kantoor cash af te halen. Zo gezegd, zo gedaan en ik dus naar het Western Union kantoor op de luchthaven. De kantoorbediende sprak maar een tweetal woorden Engels, maar ik kon hem uiteindelijk duidelijk maken dat ik cash geld wilde afhalen. En dan begon de papiermolen.

Hij gaf me een papier (in het Spaans, natuurlijk), waar ik een hele resem gegevens moest opschrijven, waarvan de meeste te vinden waren op mijn paspoort. Daarna moest ik hem mijn paspoort geven zodat hij er een kopie van kon nemen om bij het papier te voegen (waar ik net die gegevens had opgeschreven) om daarna de gegevens van op het papier (en van op de fotokopie van mijn paspoort) over te typen in de applicatie op zijn computer. Kafka zou zich niet kunnen omdraaien in zijn graf door zijn gigantische erectie!

Maar na al dat papierwerk opende hij een kluis die zo uit een gangsterfilm uit de jaren 50 kwam en begon hij meerdere stapels biljetten te tellen. Daarna dropte hij die ostentatief op de balie en kon ik niet anders dan zo snel mogelijk die overvloed aan geld weg te stoppen in mijn zak(ken) en tas(sen).

Met onze eerste Argentijnse pesos kochten we nog (iets wat moest doorgaan voor) een cappucino en wat empanadas. Ondertussen was het al middag en sprongen we op de bus naar de volgende luchthaven, waar we nog even wandelden naar een standbeeld van Columbus dat over de Atlantische oceaan uitkijkt, voor we ons in de luchthaven installeerden en nog een paar uurtjes wachtten tot we konden inchecken voor onze vlucht.

Toen we iets voor zes uur 's avonds wilden inchecken, merkte ik op wat de aandachtige lezers onder jullie misschien al gezien hadden in de vorige paragrafen: de bediende in het Western Union kantoor had mijn paspoort niet terug gegeven!

Oeps.

In alle rust en kalmte...

Lichtjes ongerust...

In volle paniek begonnen we na te denken over wat we konden doen. Om van de ene luchthaven naar de andere te gaan, hadden we een busrit van een uur nodig gehad, dus heen en terug met een taxi kon misschien nog net lukken. Maar om zeker te zijn dat mijn paspoort wel degelijk daar nog lag, gingen we toch eerst eens langs bij de informatiebalie, waar ze de andere luchthaven opbelden.

Twee probleempjes: het Western Union kantoor was al gesloten en daar kon niemand meer binnen. En het politiekantoor op de luchthaven had geen paspoort gekregen (wat de standaardprocedure zou moeten zijn als iemand een paspoort vindt). Dan maar naar plan B: onze vlucht naar Iguazú herboeken naar de eerstvolgende vlucht (die pas donderdagochtend om 6 uur 's ochtends vertrok) en een slaapplek in Buenos Aires vinden om de dag nadien hopelijk mijn paspoort te kunnen ophalen in de Ezeiza luchthaven.

Het herboeken van de vlucht kon gelukkig kosteloos en via Booking.com konden we ook nog een deftige kamer vinden. Bij deze ook nog eens een gigantische dankjewel aan het personeel van de informatiebalie in het aeroparque. Jullie zullen het waarschijnlijk nooit lezen, maar jullie waren ware redders in nood!

Woensdag 5 oktober - Een onverwacht dagje Buenos Aires

Na een nachtje slapen was mijn eerste taak dus om opnieuw de bus te nemen richting Ezeiza luchthaven. Murphy was ook al wakker, want op de snelweg richting de luchthaven was er plots een luide knal te horen, gevolgd door een fwub-fwub-fwub-fwub van onder de bus. Een klapband, dus!

Gelukkig werden we snel opgepikt door een andere bus en kwam ik net op tijd aan om nog een ontbijtje aan te schaffen in het plaatselijke restaurant voordat ik ging wachten bij het Western Union kantoor. Zodra de tralies omhoog gingen, zag de bediende mij staan en kwam er een glimlach op zijn gezicht. Long story short: mijn paspoort lag daar inderdaad nog (want tot op dat moment waren we natuurlijk niet 100% zeker dat ik het niet ergens anders verloren had). Waarom hij het niet naar de politie gebracht had, heb ik niet begrepen, maar ik was allang blij dat het terecht was.

Tegen de middag was ik opnieuw op onze kamer en vertrokken we voor een wandeling in centrum Buenos Aires, nu we hier toch waren. Langs de hoofdstraat werden we meteen herinnerd aan Madonna Eva Péron, door haar beeltenis op de gevel van het ministerie van gezondheid. Iets verder liepen we over het Plaza de Mayo, het plein waar het presidentiële paleis, het Casa Rosada staat. 't Is hier dat Madonna haar ding deed in de film!

Daarna stapten we nog even verder tot in Puerto Madera, de oude haven van Buenos Aires die nu omgevormd is tot een modern district met een paar architecturale nieuwigheden. Daarna gingen we opnieuw richting ons verblijf om er vroeg in te kruipen, aangezien we 's ochtends onze vlucht naar Iguazú hadden om 6 uur.

Donderdag 6 oktober - Aankomen in Iguazú... in de regen

Deze keer geen problemen met verdwenen documenten, dus na een vlucht van een kleine 2 uur landden we in de luchthaven Puerto Iguazú. Aangezien er hier maar een paar vliegtuigen per dag landen, was het even wachten tot we een busje richting het centrum konden nemen, maar op zich was dat geen probleem aangezien het toch de hele dag pijpenstelen zou regenen.

Na aankomst in onze hostel werd ik even ingepalmd door de huispoes en na een stevig middagdutje stapten we nog even tussen de regen door naar de busterminal om tickets te kopen voor de dag nadien. En op de terugweg lieten we ons ook nog verleiden door een restaurant waar we al een kleine selectie van de Argentijnse vleeskeuken konden proeven.

Vrijdag 7 oktober - De Argentijnse kant

Vrijdagochtend waren we al vroeg op weg om de watervallen van Iguazú te bezoeken. Ik ga de volledige Wikipedia-pagina niet overtypen, maar kort samengevat: een verzameling van tegen de 300 watervallen, bijna 3 kilometer breed en op hun hoogste punt zo'n 80 meter hoog. Ze vormen, samen met de Iguazú rivier, de grens tussen Argentinië en Brazilië (en iets verder stroomafwaarts ook Paraguay) en je kan ze dus van zowel Argentijnse als Braziliaanse kant bezoeken.

Wij zorgden dat we op de eerste bus zaten en in het park zelf stapten we aan een stevig tempo richting het treintje dat bezoekers en masse naar de Garganta del Diablo brengt. In het Nederlands: de keel van de Duivel, een halfronde waterval van 70 meter hoog waar je naar toe kan wandelen over de rivier heen, op een aangelegd pad. Echt veel zie je niet, aangezien er zo veel water opstuift, maar de belevenis is op zijn minst indrukwekkend te noemen. En nat, dat ook.

De rest van de dag hebben we alle paadjes in het park afgestapt en vooral genoten. Het was continu afwisselen tussen dieren (aapjes, een kaaiman, hagedissen, een varaan, vogels, vlinders, ...) spotten in de bomen rond het pad en genieten van uitzicht op de verschillende watervallen. Aangezien ik jullie in het begin van de post al platgebombardeerd heb met tekst, laat ik jullie nu ook gewoon genieten van al dat schoons.

De laatste wandeling die we deden, was een beetje off the beaten track en daar was het een pak rustiger dan elders in het park. We moesten wel even een overstroomd stukje pad doorwaden, maar dat hield ons niet tegen. Op de terugweg hadden we het geluk om nog een paar toekans te spotten in de bomen boven ons.

Als je denkt dat deze waslijst aan foto's bekijken al vermoeiend is, dan kan ik je zeggen dat ze maken nog vermoeiender was! 's Avonds gingen we dus vroeg ons bed in en sliepen we als een blok die in een waterval gegooid wordt (even hard als een blok die niet in een waterval gegooid wordt).

Zaterdag 8 oktober - De Braziliaanse kant

De dag nadien vertrokken we (iets minder vroeg) voor een uitstapje naar Brazilië. Na een kwartier in de bus waren we al aan de grens en na een relatief vlotte paspoortcontrole reden we door naar de ingang van het nationaal park Iguaçu. De wachtrij hier was echter van een ander kaliber dan aan de Argentijnse kant, dus deden we ons voor als domme toeristen (weinig moeite voor nodig) en sloten we aan bij de expressrij voor oudere mensen (waar er eigenlijk verdacht veel jonge mensen in stonden ook!).

In het Braziliaanse park moet je eerst nog een busrit van enkele kilometers maken voor je aan de (enige) wandeling in het park bent. Deze wandeling gaat langs de oever van de Iguazú rivier en geeft je een prachtig overzicht op de watervallen die grotendeels aan de andere kant van de rivier liggen.

Wij stapten echter iets eerder af en werden met een elektrisch golfkarretje tot heel dicht bij de oever van de rivier zelf gebracht. Daarna restte er nog een korte wandeling tot aan een aanlegsteiger. Er stond namelijk een boottochtje op het programma. Een tochtje dat stroomopwaarts langs de turbulente rivier ging en op het einde een paar keer onder één van de watervallen ging. Opnieuw een unieke ervaring. En vooral een natte ook.

Na de boottocht werden we terug gebracht naar de hoofdweg (opnieuw met een elektrisch treintje, top!). Tijdens dat ritje voelde ik plots iets vallen op mijn hoofd. En zo konden we nog een dier toevoegen aan onze fotocollectie.

Daarna stapten we op een voorbijrijdende bus die ons tot aan het begin van de wandeling bracht. Ook hier konden we eerst nog even genieten van wat aapjes in de bomen, voor we ons volledig richtten op de watervallen aan de overkant. Het was hier wel merkelijk drukker dan de dag voordien, dus soms was het wat slenteren op het pad, maar de wachtrijen op de meest instagrammable plaatsen hebben we toch opzij laten liggen.

Het einde van de wandeling brengt je op een platform dat over het water gaat en waar je dus opnieuw kletsnat wordt door het opspattende water van de watervallen rond je.

Gelukkig waren we na een korte wandeling richting de bushalte al opnieuw droog. We moesten wel even slikken toen we de wachtrij zagen om de bus terug naar de ingang van het park te nemen, maar het ging al bij al vlot vooruit. Maar we hielden toch de tijd goed in het oog, want we wisten niet zeker wanneer onze laatste bus terug naar Argentinië vertrok. Ik hoor jullie al zuchten van opluchting, want uiteindelijk zijn we nog net op tijd op de bus geraakt, dus kan ik hier niet opnieuw pagina's lang uitwijden over hoe we dat probleem zouden opgelost hebben.

Trouwens, voor wie nog van plan is om naar de watervallen te komen: normaal gezien is het logischer dat je eerst de Braziliaanse kant doet, omdat je dan een mooi (over)zicht hebt op de watervallen zelf. De dag nadien kan je dan aan de Argentijnse kant veel dichter komen (en veel meer rondwandelen) bij het water zelf. Wij hebben het omgekeerd gedaan omdat het dit weekend een verlengd weekend was voor de Argentijnen, dus we gingen er van uit dat het de zaterdag veel drukker zou zijn dan de vrijdag. Ons gevoel leek te kloppen, aangezien het vrijdag in Argentinië goed meeviel en we zaterdag net niet op de koppen konden lopen.

9-11 oktober - Plannen in Salta

Ons (ingekorte, maar toch nog voldoende lang) avontuur in Iguazú zat er zondagochtend al op, toen we opnieuw richting de luchthaven gingen om een vlucht te nemen naar Salta, de hoofdstad van de gelijknamige provincie in het noordwesten van Argentinië. Normaal gezien zouden we van hier uit een bus nemen naar Calama (in Chili), maar de eerste bus vertrekt pas woensdag.

Daarom hebben we zondag en maandag (dat is gisteren) gebruikt om de reis nog wat verder uit te stippelen. Nu we opnieuw kennis gemaakt hebben met het transportsysteem in Zuid-Amerika, hebben we zelfs nog een grote aanpassing gemaakt en zullen we van midden oktober tot eind november een campervan huren om tot in Punta Arenas te rijden. Dat geeft ons onderweg de meeste flexibiliteit om te doen wat we willen doen.

Vandaag was het plan om het plaatselijke archeologische museum te bezoeken, waar onder andere een paar Inca mummies te zien zijn, maar dat is jammer genoeg gesloten voor renovatiewerken. We hebben het dan maar gehouden bij een wandeling/klimmetje naar de Cerro San Bernardo, een heuvel die over de stad uit kijkt.

En de rest van de dag werd gebruikt om deze post te schrijven. Straks gaan we vroeg in bed aangezien onze bus morgenochtend om 6 uur vertrekt richting Calama, waar we hopelijk een kleine twaalf uur later zullen aankomen. Daar huren we (eerst nog een gewone) auto om de streek in iets meer dan een week te verkennen. Maar daar lees (en zie) je meer over in de volgende post!

Hasta luego!